استفهام اجباری

بانو، ژکوند دائما خندان اشک دمادم را نمیفهمی ای بی مروت جان تو مفهومِ «عشقم، عزیزم» را نمیفهمی مازندران غرق بارانی میخندی از خشکی که میگویم ای خرم آباد پر از نعمت وضعیت بم را نمیفهی من ماندم و رویای رویایت با آرزوهایی که ممکن نیسـت تنهای تنهاییم و انگاری مفهوم باهم را نمیفهمی