میگویند ریشه کلمهی انسان از نسیان است. انگار که او موجودی است که در فراموشی معنا پیدا میکند. فراموشی جزیی جدا نشدنی از اوست. مثل دست و پا یا حتی عمیقتر. مثل کبد و قلب و شاید روح. پس چرا گاهی انسانها نمیتوانند فراموش کنند. اگر قرار است که فراموشکار باشیم چرا نمیتوانیم اتفاقهای بد را فراموش کنیم.
من خیلی داستانش رو دوست داشتم و جالب بود برام. امتیاز من به این کتاب 3.5 هست و پیشنهادش میکنم