تخفیف های شگفت انگیز
مجله 30بوک
تابستان تهران مثل همیشه گرم بود. هوا دم کرده و کاری از کولر آبی که با آخرین توان کار میکند، برنمیآید. صورتم خیس از عرق است. بیقرار و کلافهام. احساس میکنم، وزنهای سنگین روی سینهام فشار میآورد و نفس کشیدن را برایم مشکل کرده. دلتنگ دیدنش هستم. امروز درست یک هفته بود که صورت زیبایش را ندیده بودم، دلم میخواست چند لیوان آب خنک بنوشم، امّا با نگاهی به پای شکسته و گچ گرفتهام پشیمان شدم. دیگر توان بلند شدن را هم ندارم. گوش به زنگ تلفن نشستهام. به سهیل خیلی سفارش کرده بودم که از وقتی راه افتادند تا به خانه رسیدند، بیخبرم نگذارند و برایم زنگ بزنند، شاید موبایل سهیل آنتن نداده وگرنه او خوب مرا میشناسد و میداند دل عاشق خواهرش چهقدر بیقرار است. سردرگمی و تشنگی امانم را برید، ناچار بلند شدم، عصایم را برداشتم و لنگان به آشپزخانه رفتم. نگاهی به دور و برم کردم. همهچیز مرتب بود. طفلک فرناز پاسوز من شده و خانه و زندگیش را رها کرده بود. تمام این هفته پرستاری مرا میکرد و از صبح زود مشغول انجام کارهای منزل میشد. از ذوق برگشتن پدرش، کلی مهمان برای شام دعوت کرده بود و دست تنها چند نوع غذا پخته بود. ساعتی پیش هم به خانهاشان رفت تا هم دوشی بگیرد و هم پسرش افشین را که پیش مادرشوهرش بود بیاورد. باز دلم به شور افتاد. نگاهم روی تلفن ثابت ماند. چهقدر انتظار تلخ است! چهقدر دقایق دیر میگذرند! زیر لب صلواتی میفرستم: "خدایا خبری از اونا برسه، پس بقیه کجا هستند؟ چرا از کسی خبری نیست؟" با صدای زنگ تلفن قلبم فرو ریخت. خودم را به سمت تلفن کشیدم و سریع تلفن را برداشتم. ـ الو بفرمایید؟ ـ سلام خانمی! جوابی ندادم، دلم میخواست باز صدای گرمش را میشنیدم تا باور کنم که در بیداری هستم، همیشه محتاج شنیدن خانمی گفتنش بودم.
نشر پرسمان
