تخفیف های شگفت انگیز
مجله 30بوک
نظر خود را برای ما ثبت کنید
بعد از قبول سلطنت ایران، اولین سفری که در خاطر من نقش بست، مسافرت به مازندران بود، به دو دلیل: اول، تا راه مازندران به تهران باز نشود، تهران نمی تواند آسایش نعمت داشته باشد. مازندران است که بزرگترین روزنه اقتصادیات را به روی تهران می گشاید. چون فعلا راهی بین تهران و مازندران موجود نیست، من می خواهم شخصا بیندیشم که از کدام طریق و با چه وسیله ای باید محظور سلسله جبال البرز را مرتفع سازم؟ البرز را بشکافم و تهران را به مازندران متصل سازم و نعمای مازندران را با نزدیکترین فاصله نصیب تهران ساخته و در عین حال مازندران را نیز با وجود آن همه نعمتهای طبیعی از فقر، وفاقه و بی سامانی نجات بخشم. دوم، مازندران خانه من است، مسقط الراس من است، احساسات و عواطف من طبعا به طرف مازندران صعود می کند، و هزاران احساس و عاطفه هم طبعا از مازندران به طرف من در پرواز است. ایام صغارت و طفولیت خود را به خاطر می آورم. مهر مادری را با نحیله خود خطور می دهم. دستگیری های همان مهر و محبت را که وسیله پرورش من شده است از مدنظر می گذرانم. بی اختیار به مازندران مجذوب می شوم بی اختیار به خود حق می دهم که مفهوم وطن پرستی و شعائر ملی خود را از مازندران آغاز نمایم و همین مناسبت است که به جانب مازندران عزیمت می نمایم. تهران در مجاورت مازندران مانند مفلسی است در همسایگی گنج طلا...
نشر کوله پشتی
