تخفیف های شگفت انگیز
مجله 30بوک
نظر خود را برای ما ثبت کنید
«روزی شاید این قرن قرنی دلوزی باشد.» دلوز این گفته ی فوکو را گفته ای مطایبه آمیز تلقی می کند. او می گوید شاید منظور فوکو این بوده باشد که دلوز در میان فیلسوفان هم نسلش ساده دل ترین است؛ او مرگ فلسفه را نمی پذیرد. ساده دلی او خوش بینی به امکان فراهم آوردن بنیادی هستی شناختی برای سیاست و اخلاق در عصر هیچ انگاری از طریق رفتن تا نهایت هیچ انگاری است. اما هستی شناسی دلوز نه هستی شناسی ذات (بودی پنهان پشت نمود)، بلکه هستی شناسی معناست، معنایی درون ماندگار: آنچه ما را به اندیشه و عمل وامی دارد نه اصلی در جهانی دیگر، بلکه «چیزی» در همین جهان است. خوش بینی باور به امکان سراپا مدرن شدن فلسفه است: باور به این که فلسفه نیز می تواند مانند علم و هنر مدرن در قرن بیستم، خود را از قید اشباح فلج کننده ی سنت رها کند و راه آفرینش نو را در پیش گیرد. در این راه فلسفه درس های بسیاری باید از هنر مدرن، به ویژه سینما، نقاشی، موسیقی و... بیاموزد. آثار که دلوز به هنرهای مدرن اختصاص داده است، مانند کتابهایی که در متنشان به فیلسوفانی چون اسپینوزا، لایب نیتز، هیوم و... پرداخته است، تلاش هایی هستند برای صورت بندی مسائل هستی شناختی مدرن. متنی که در دست دارید، کوششی است برای فراهم آوردن مقدمه ای بر اندیشه ی دلوز با سوءاستفاده از «فرم» نه چندان رام گفت و گو. در این «گفت و گو» کوشیده ایم با تکیه بر کتاب دو جلدی دلوز در مورد سینما به «هسته ی سخت» هستی شناسی او نزدیک شویم: زمان به منزله ی تفاوت محض.
نشر بیدگل
