بن بست از دو سو

انتشارات فصل پنجم منتشر کرد:
نصرت! چه مي کني سر اين پرتگاه ژرف
با پاي خويش،تن به دل خاک مي کشي
گم گشته اي به پهنه تاريک زندگي
نصرت! شنيده ام که تو ترياک مي کشي
اين دو بيت آغازين شعري از نصرت رحماني است که حديث حال خويش است از زبان خود و مادرش. کتابخوانان امروزي چنان اين شاعر مهم و شوريده شعر معاصر را نمي شناسند.

نصرت رحماني خود سعرش را بحق شعر سياه مي خواند. شعري که سرکش و بي پروا بود و مي خواست در توده ها نفوذ کند. هم از اين رو براي اولين بار واژه هاي کوچه بازاري و کلمات روزمره و غيرشاعرانه را با ادراکي شاعرانه وارد شعر کرد. او با لحني تلخ از دردها و پليديها و تباهي هاي اجتماعي، و از عشقي که در اين ميان به لجن کشيده شده است، سخن مي گويد. شعر او به قول نيما يوشيج به لحاظ مضمون آکنده از احساسات لطيف و در عين حال بي پرده است و به لحاظ وزن، با متانت به سوي تجدد گام برداشته است.
کتاب بن بست از دو سو که نگاهي جامعه شناختي به اشعار نصرت رحماني دارد شايد شروع خوبي باشد براي آشنايي با سراينده ميعاد در لجن.
فروشگاه اينترنتي 30بوک