تخفیف های شگفت انگیز
مجله 30بوک
نظر خود را برای ما ثبت کنید
انتشارات نقدفرهنگ منتشر کرد:
آنچه روز خشم در پایان و به شکلی تراژیک به ما می‌گوید اینست که سرکوب‌گری‌ای که آن (و روایت دراماتیک درایر) در مقابل خود می‌بیند نتیجه‌ی هیچ تدبیر نهادی یا اجتماعی از شناخت کلیسا، دولت، خانواده، فاشیسم یا هیچ فردی این سرکوب‌گری را ایجاد نکرده است. دشمنی برای شکست دادن وجود ندارد. هیچ سازماندهی دوباره‌ی اجتماعی نمی‌تواند دنیا را تغییر دهد. سرکوب‌گری وارد رمزگان همه‌ی زندگی، همه‌ی درام‌ها، همه‌ی زبان‌ها و همه‌ی هنرها شده است. الزامات رویدادهای مادی، مسئولیت‌های تعامل اجتماعی و مقتضیات گفتار (و خود روایت)، خواب و خیال رمانتیک ما را مجبور می‌کنند تا با راه پرمانع دنیا کنار بیایند. مسئولیت‌ها و سرکوب‌گری‌های درام به اندازه‌ی مسئولیت‌ها و سرکوب‌گری‌های زندگی، لاجرم روح ما را زمین می‌زنند. با این همه، نهادهای اجتماعی مانند کلیسا و دولت از آسمان نیامده‌اند یا از طریق نیروهای بیگانه به ما تحمیل نشده‌اند.
این نهادها خود ما هستند. ما آن‌ها را به وجود آورده‌ایم؛ ما و دیگرانی مانند ما آن‌ها را تایید کرده‌ایم. بینش عمیق و تراژیک این شاهکار عظیم، همین است. بدین خاطر غافلگیرکننده نیست که درایر در گرترود، که از برخی جهات بازسازی نوستالژیک و تجدیدنظرطلبانه‌ی همین فیلم است، با قاطعیت و آشکارگی همان چیزی را اذعان می‌کند که در صحنه‌ی پایانی روز خشم فقط با کنایه و محتاطانه می‌گوید: هیئت اصلی او که به طرز حیرت‌انگیزی تحریک‌کننده، به طرزی تخیلی اسرارآمیز و به طرز مسحورکننده‌ای افسونگر است، هیچ راهی برای نجات روح خود ندارد مگر با دست کشیدن از کل دنیا. هراس تراژیک روز خشم که در گرترود به بازشناسی تراژیک تبدیل می‌شود چنین ماهیتی دارد: زیستن در دنیا معادل دست‌کشیدن از روح خویش است.
فروشگاه اینترنتی 30بوک
نشر نقد فرهنگ
