این‌جا باران صدا ندارد

اينبار صابون جامد رو برداشت و با دقت بين انگشت ها و پشت و روي دستهايش را شست. هرچه تلاش مي کرد گفت و گوي تلفني شيرين را از ذهنش خارج کند، کمتر موفق مي شد و جزئيات بيشتري از آن در ذهنش شکل مي گرفت. شيرين ذهنش مي گفت: «الان خوابه... حالا مي آم مي بينمت... نه بابا او که حاليش نيست...» شيرين ذهنش با يک چشم او را مي پاييد که بيدار نشود و هومن ذهنش، مدام تکرار مي کرد: «طرفاي خونه کاري نداري؟» همزمان، تصوير هومن بر تخت بيمارستان، با گلوي بريده، بخش ديگري از ذهنش را اشغال کرده بود و مردي با لهجه غليظ کردي مي گفت: «از دوستاشون هستم، بيرون رفتن؟» -از متن کتاب-