تخفیف های شگفت انگیز
مجله 30بوک
نظر خود را برای ما ثبت کنید
انتشارات افراز منتشر کرد:
آن روز غروب وقتى مادرم مرا صدا زد و گفت: «به خواهرت کمک کن.» ـ فهمیدم که حتماً پیشتر بادیه را به «سکینه» داده و گفته: «برو بزهارو بدوش.» ـ من اطاعت کردم و دویدم و گوشهاى گجى را گرفتم تا دوشیده شد. نوبت به قندو رسید، گوشهاى نرم و آویزان قندو تازه لاى انگشتانم آمده بود که صداى تک پارس ناگهانى کاپو بلند شد. این پارس او علامت ورود یک میهمان بود، نه هر میهمانی، این را من خوب مى‌دانستم. وقتى به طرف او سر برگرداندم، دیدم بلند شد و گوشهایش را موازى هم برافراشت و با دقت وصف ناپذیرى به لکه سیاه رنگى که در نور خاکسترى مغرب از زیر کنار ته سرایى تکان مى‌خورد، چشم دوخت. چند قدم اسرارآمیز و با تردید برداشت و بعد ناگهان چند بار صداى کشیده اى که پارس نبود از خود درآورد و انگار شرمنده شده باشد، سربه زیر انداخت و دوباره سر جاى خود نشست. این صداى کاپو همه را متوجه کسى کرد که از ته سراى عمارت، از لاى کنارها به سوى ما مى‌آمد. «مهدی» و «سکینه» با هم گفتند:
ـ چیزى نیست... حتماً آشناست...
کلّه مادرم از پشت خارهاى پرچین پیدا شد و پرسید:
ـ یعنى کیه؟
صداى پدرم که معلوم بود چندان هم از او دور نیست به جواب بلند شد:
ـ حتماً «خالونکیسا» ست!
پدرم درست حدس زده بود اما من پیش از او از صداى کاپو فهمیده بودم که مهمان ما خالونکیسا است. پیرمرد از چال زغالى هم جلوتر آمد. دیگر همه ما او را شناختیم. من و محمد بى اعتنا به نهیب هاى سکینه که مى‌خواست گوش قندو را هم بگیریم، شادمانه به طرف خالو دویدیم: «خالو اومد... خالو سلام... خالو نَخَسته...» و فکر کردیم تا چند لحظه دیگر حیاط بزرگ ما پر از بوى دشستان و تفنگ خواهد شد.
فروشگاه اینترنتی 30بوک
نشر افراز
