زمین منشا حیات

انتشارات فرزان روز منتشر کرد:
منجمان نخستین معتقد بودند زمین باید در مرکزیت جهان باشد و فرض می‌کردند که خورشید، ماه و ستارگان به دور زمین ساکن می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گردند. علاقه آنان که به معنای امروزی کلمه چندان علمی نیز نبود، به‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌طور عمده معطوف بود به مسائل عملی، به رابطه واقعی یا فرضی رویدادهای آسمانی و حوادث زمینی و جستجوی آسمان به خاطر یافتن نشانه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌هایی از وقایع سعد و نحس. با وجود این کشفهای برجسته‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ای در این دوران صورت گرفت. گاهشماری با دقت زیادی رشد کرد. دایره البروج -مسیر حرکت ظاهری خورشید از میان آسمان- به دقت تمام تعریف شد. دوره کامل کسوف و خسوف تعیین شد، حتی در قرن دوم پیش از میلاد به حرکت محور زمین پی بردند. دانش نجوم دوران باستان را "بطلمیوس" در قرن دوم میلادی در کتابی به نام "المجسطی" گرد آورد که بیش از چهاده قرن ماخذ اصلی منجمان بود.
پایان دوره زمین مرکزی در قرن شانزدهم با شخصیت "نیکولائوس کوپرنیکوس" پیوندی بس نزدیک دارد. می‌توان گفت که نجوم جدید با این دوره آغاز می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود. کوپرنیکوس نشان داد زمین نه تنها مرکز جهان نیست. بلکه زمین نیز فقط یکی از سیاراتی است که به دورر خورشید می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گردند.
معلوم شد که زمین، که به هیچ روی منحصر بفرد نیست، سیاره‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ای کاملا معمولی می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌باشد؛ که به طرزی معمولی حرکاتی معمولی دارد. در حقیقت آشکار شده که خورشید خود ستاره‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ای از ستاره‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های بی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شمار آسمان است، یکی از میلیاردها ستارۀ همانند دور و بر ما است که برخی بزرگتر و بعضی کوچکتر از خورشید، برخی سنگین‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌تر و بعضی سبک‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌تر از آن هستند.
فروشگاه اینترنتی 30بوک