گزینه اشعار نیما یوشیج (رقعی)(گالینگور)

در هنر، آنکه به کاری تازه دست میزند می باید مقامی نظیر مقام شهادت را بپذیرد.

عده ای شعر را میسازند عده ای آن را می سرایند عده ای هم شعر میگویند اما او هیچکدام اینها را نمی کند، نیما شعر را میپراکند شعر را می پاشد...

— حیف است که چون کوزه بمانی خاموش — تا آنکه چه کس ترا کشد بر سر دوش —چون رود روان باش به طبع رفتار —برخیز و بیاشوب و بفرسای و بکوش

- نازک آرای تن ساق گلی - که به جانش کشتم - و به جان دادمش آب - ای دریغا به برم میشکند. - دستها میسایم - تا دری بگشایم - بر عبث می پایم - که به در کس آید - در و دیوار بهم ریخته شان - بر سرم میشکند.

-می تراود مهتاب -می درخشد شبتاب -نیست یکدم شکند خواب به چشم کس و لیک -غم این خفته ی چند -خواب در چشم ترم میشکند -نگران با من استاده سحر -صبح میخواهد از من -کز مبارک دم او آورم این قوم به جان باخته را بلکه خبر

نیما تعریف میکرد در کنگرۀ نویسندگان وقتی شعر می خواند بدیع الزمان فروزانفر را دیده بود که زیر میز رفته و می خندد. فروزانفر گفت چطور این مرد نمیفهمد که شعرش وزن و قافیه ندارد؟

در محافل خصوصی گاه به گاه میان او و پیروان متقدمین بحثـى جـدل آمیـز در می گرفت بسا میشد که شعری از او را با حذف کلمه ای می خواندند و خودش متوجه نمیشد و چون به او می گفتند از این بیت کلمه ای عمداً افتاده است که متوجه نشده اید میفرمود این طور هم درست است

گرم یادآوری یا نه، من از یادت نمیکاهم؛ ترا من چشم در راهم