مواجهه با مرگ

مواجهه با مرگ از سایت گودریدز امتیاز 3.9 از 5 را دریافت کرده است.

مواجهه با مرگ از سایت آمازون امتیاز 4.8 از 5 را دریافت کرده است.

مواجهه با مرگ تنها رمان براین مگی فیلسوف انگلیسی است که آن را در 47 سالگی نوشت. او این رمان را در سال 1960 نوشت، اما این کتاب تا سال 1977 منتشر نشد. با این‌حال تنها اثر ادبی این فیلسوف و نظریه‌پرداز کمی پس از انتشار در فهرست نهایی جوایز یورکشایر پست قرار گرفت. مواجهه با مرگ داستان زندگی مردی به نام جان اسمیت است، یک روزنامه‌نگار که یک سال است در خاورمیانه زندگی می‌کند و ناگهان یک روز صبح متوجه می‌شود چند غده روی گردنش رشد کرده است. او به توصیهٔ پزشکش تصمیم می‌گیرد به انگلستان برگردد. بیماری جان کشنده است اما پزشکان به توصیهٔ مادرش هیچ چیزی به او نمی‌گویند و نویسنده در این کتاب زندگی و افکار جان را بازگو می‌کند.

براین مگی فیلسوف مشهور در این کتاب به مواجههٔ مرگ با زندگی پرداخته و در تنها رمانش از عشق، زندگی و مرگ می‌گوید. روایت جذاب و تکان‌دهندهٔ مگی و متن ادبی-فلسفی کتابش، هر کسی را به فکر وامی‌دارد.

«جان اسمیت یک سالی بود که در خاورمیانه بود و بعد ناگهان یک روز صبح متوجه شد روی گردنش چند تا غده درآمده. پزشک معالجش که عرب مسیحی فرانسه‌زبانی بود توصیه کرد فوری برگردد انگلستان که معاینه شود. ولی جان موضوع را جدی نگرفت. موعد مرخصی‌ استحقاقی‌اش نزدیک بود. فکر کرد می‌تواند از این فرصت استفاده کند و مدتی مرخصی بگیرد. بنابراین دفعه بعد که به دفتر روزنامه‌ زنگ زد، توضیح داد که چه اتفاقی افتاده و قرار شد یک ماهی به انگلستان برگردد. بعد تلگرام زد به مادرش، لیدی وینتربورن، و گفت که دارد برمی‌گردد و بهتر است با اتومبیل بیاید دنبالش. ظهر روز اول آوریل وارد فرودگاه لندن شد. بار سر لخت و لباس راحت از حفره سیاهی در بغل هواپیما درآمد. تیزی آفتاب چشمش را زد. همان طور که یک دستش را سایبان چشم‌هایش کرده بود و با حواس‌پرتی از پله‌ها پایین می‌آمد، صف اشخاصی را که زیر سقف فرودگاه منتظر دوستان و بستگان‌شان بودند، از نظر گذراند. همین که پا به زمین گذشت، چشمش افتاد به مادرش. همان‌طور که دست تکان می‌داد و لبخند می‌زد، فرز راه افتاد به طرف او. باد موهایش را افشان کرده بود و کراواتش روی شانه‌ای تاب می‌خورد. لیدی وینتربورن بعدها که به فکر او می‌افتاد، این زنده‌ترین تصویری بود که از او داشت. چون آن موقع به نظرش سرزنده و سرحال بود و قیافه‌اش تو چشم می‌زد و به‌علاوه شباهت چشمگیری به پدرش پیدا کرده بود که باعث می‌شد چیزی فراتر از خودش باشد.»

«صبح روز بعد ساعت نه‌ونیم جان زنگ زد به ایستگاه تاکسی که همان حوال خانه خودشان در کمپدن هیل بود. با سرخوشی و شیطنت کودکانه‌ای سوار تاکسی شد. از تاکسی‌های لندن خوشش می‌آمد. خارخار نوستالژی این تاکسی‌ها هنوز در ته ذهنش وجود داشت. یاد دوران بچگی‌اش می‌افتاد. یاد سال‌هایی که سوار تاکسی می‌شدند می‌رفتند مهمانی. می‌رفتند پانتومیم. می‌رفتند تعطیلات. ذوق و شوق. جشن. تفریح. تاکسی کشید تو خیابان کلیسای کنزینگتون که از قدیم برایش مرکز خرید به شمار می‌رفت. همان طور که تاکسی با شتاب پیچ تند و طولانی خیابان کلیسای کنزینگتون را پشت سر می‌گذاشت، تماشا می‌کرد. قدم به قدم را تماشا می‌کرد. بوتیک مردانه ناآشنایی چشمش را گرفت و نگاهش روی ویترین مغازه‌های عتیقه‌فروشی و لوازم خانگی به گردش درآمد. به ته خیابان که رسیدند، جلو فروشگاه بزرگ بارکرز، تاکسی پیچید به چپ و خیابان کنزینگتون را در سمت راست خود پشت سر گذاشتند. جان با خیال راحت آهی کشید و تکیه داد به پشتی چرمی صندلی. وارد قلب لندن شدند. حالا دیگر انگار تو خانه خودش بود. سمت راستش کنزینگتون پالیس گاردنز بود. ساختمان‌های بزرگی که زمانی محل زندگی اجدادش بود، حالا به سفارتخانه تبدیل شده بود. بعد هتل نه چندان مجللی که به علت چشم‌انداز زیبایی که به بیرون داشت، خانواده‌اش برای دیدار با سرریز دوستان و آشنایان از آن استفاده می‌کردند.»

«اول از همه رفت پیش سردبیر. مردی ده دوازده سالی از خودش بزرگ‌تر، با قیافه جذاب و سرووضع عالمانه. در عدم پایبندی‌اش به عرف همین بس که در محل کار لباس اسپورت می‌پوشید. هدف این بود که دیگران در برقراری رابطه با او راحت باشند. مبلمان دفتر کارش هم با طرز لباس پوشیدنش جور در می‌آمد، گرچه با معماری خود اتاق یا ساختمان همخوانی نداشت: از وسایلی تشکیل شده بود که انگار از بین وسایل اسقاطی باشگاه‌های لندن انتخاب شده. مبل‌ها و کاناپه‌های قدیمی پت‌وپهن، سیاه و قهوه‌ای، با روکش چرم و پوشال داخل آن‌ها از موی اسب، نخ‌نما و رنگ‌ورورفته و خیلی راحت. جان که سرش را تو اتاق کرد، دید اشعه آفتاب از دیوار روبرو که شیشه‌ای بود و قاب آلمینیومی داشت ریخته تو اتاق و فضای پشت اتاق شده مثل این صحنه‌های نمایش‌نامه‌های ادواردی. سردبیر تنها وسط اتاق ایستاده بود، غرق فکر بود. سرش را بالا کرد، گفت: «آه، تویی جان؟ از دیدنت خوشحالم. ولی الآن وقت ندارم. باید یک سرمقاله بنویسم راجع به سوسیالیسم عربی. ناهار با هم بخوریم؟» 
«بخوریم.»
«حالا بگو ببینم با این نکاتی که می‌گویم، موافقی؟» با انگشتانش شروع کرد به برشمردن نکات موردنظرش. از انگشت کوچک شروع کرد.»

چه می‌شود اگر کسی به بیماری‌ای لاعلاج مبتلا شود اما خودش از این موضوع مطلع نباشد؟ این مساله محور اصلی تنها رمان و البته مشهورترین رمانِ براین مگی فیلسوف بریتانیایی است که سعی کرد در این رمان مرگ و مواجهه با آن را به تصویر بکشد. جان اسمیت شخصیت اصلی این رمان روزنامه‌نگاری 30 ساله و از یک خانوادهٔ اشرافی است که مدتی برای کار در لبنان زندگی می‌کند. او متوجه می‌شود که چند غده در گردنش رشد کرده است و به توصیهٔ پزشکش به انگلستان برمی‌گردد. مادر دلسوزش زمانی که متوجه می‌شود بیماری جان وخیم است با پزشک صحبت می‌کند و متوجه می‌شود پسرش به بیماری لاعلاج هاجکین مبتلا شده است و حداکثر 2 یا 3 سال دیگر عمر خواهد کرد. مادر جان جلسه‌ای را با حضور دیگر فرزندان و دو دوست مورد اعتماد خانواده تشکیل می‌دهد و طی این جلسه همه به نتیجه می‌رسند که نظر مادرشان درست است و بهتر است کشندگی این بیماری را از جان مخفی کنند. در ادامه جان در بیمارستان بستری می‌شود و پس از یکماه فرض می‌کند که درمان شده و دوباره به خاورمیانه می‌رود و در بیروت عاشق دختری به نام آیوا می‌شود.

• کتاب زوال بشری اثر اوسامو دازای نویسندهٔ ژاپنی است. این کتاب یکی از آن رمان‌های نادر است که در آن مرز بین واقعیت و تخیل محو شده است. نویسنده در این کتاب لحظاتی را به تصویر کشیده که هر انسانی ممکن است آن را در زندگی تجربه کند و با افشاگری‌های خود جنبه‌‌های تاریک بشریت را به تصویر کشیده است.

• کتاب عامه‌پسند اثر چارلز بوکفسکی نویسنده‌ٔ آمریکایی است. این کتاب داستان نیک بلان است، کارآگاهی بدشانس که به شکل اتفاقی با مهم‌ترین پروندهٔ قرن مواجه می‌شود. او با بانوی مرگ ملاقات می‌کند که از بلان می‌خواهد تا از مرگ رمان‌نویسی فرانسوی به نام سلین مطمئن شود.