دشت سوزان

قصه اي است که در آغاز داستان، پايان آن گفته ميشود . اما تعليق و بي تکليفي نه تنها در نتيجه به کار گرفتن اين فن تباه نمي شود، بلکه با پرداخت دراماتيک رولفو فزوني مييابد. همچنين ترتيب و تسلسل رويدادها به گيرايي درهم شکسته ميشود، و زمان از حرکت بازمي ايستد. چند داستان کم و بيش حکايت به شمار ميآيند، مثل «شبي که تنهايش گذاشتند»، که در آن فليثيانو در پي چارهجويي است تا مثل دو عموي بختبرگشتهاش به دار آويخته نشود. رولفو اين قصه را با تمام توان دراماتيک آن باز ميکند، شاخ و برگ اضافي را ميزند، اما جزئيات و جمله هايي را که داستان را غنا ميبخشند، تکرار مي کند.