شهریار

نیکولو ماکیاولی در سال 1469 در شهرِ فلورانسِ ایتالیا به دنیا آمد و در سال 1527 از دنیا رفت. او دیپلمات، نویسنده، فیلسوف و مورخ ایتالیایی بود که در دورۀ رنسانس زندگی می‌کرد. او را بیشتر برای نوشتن رسالۀ سیاسی شهریار می‌شناسند که در حدود سال 1513 آن را نوشت اما تا سال 1532 منتشر نشد. او را اغلب پدر فلسفۀ سیاسی و علوم سیاسی مدرن می‌نامند. او سال‌ها به عنوان یک مقام ارشد در جمهوری فلورانس مسئولیت‌هایی در امور دیپلماتیک و نظامی داشت. او متون کمدی، ترانه‌های کارناوال و شعر می‌نوشت. مکاتبات شخصی او برای مورخان و محققان مکاتبات ایتالیایی نیز مهم است. او از سال 1498 تا 1512 زمانی که مدیچی‌ها از قدرت خارج شده‌ بودند به عنوان منشی صدر اعظم دوم جمهوری فلورانس کار می‌کرد. خاندانِ او از خاندان‌های کهن و توانگر شهر بودند و مردانِ خانواده‌شان گه‌گاه مقام‌های بسیار بلندپایه داشتند. اما پدر نیکولو حقوقدان بود و ثروت چندانی نداشت و با تنگدستی سر می‌کرد. نیکولو روزگاری نوشت که پیش از آن‌که مزۀ زندگی را بچشد مزۀ فقر را چشیده است برای همین در کودکی از آموزشی درخورِ توانایی‌اش برخوردار نشد. در روزگاری که جوانان فلورانسی به سراغ استادِ ادب روم و یونان می‌رفتند تا از او دانشِ لاتینی و یونانی بیاموزند، نیکولو هرگز زبانِ یونانی نیاموخت. او بیشتر نخودش با کتاب‌هایی که تنها آذینِ خانۀ فقیرانۀ پدری‌اش بودند دانش آموخت. او تا بیست و نه سالگی ناشناخته ماند اما در این سن به ریاستِ دیوانِ دوم جمهوری فلورانس برگماشته شد و پس از مدتی کارهای شورای اجرایی نیز به او واگذار شد. ماکیاولی همچنین دبیر شورای فرمانروا بود و به نامِ آن امورِ خارجی و دفاعی را هم زیرِ نظر داشت.