زندگی های خصوصی

سر نوئل پیرس کاورد نویسندۀ کتاب زندگی های خصوصی در سال 1899 به دنیا آمد و نمایشنا‌مه‌نویس، آهنگ‌ساز، کارگردان، بازیگر و خوانندۀ انگلیسی بود که به‌خاطر شوخ‌طبعی‌اش شناخته شده بود و توجه بسیاری افراد را به خود جلب کرد. کاورد از دوران نوجوانی خود توانست بیش از 50 نمایشنامه را منتشر کند.

بسیاری از نمایشنامه‌های او چون تب یونجه، زندگی های خصوصی، طرحی برای زندگی، خندۀ امروز و روح سرخوش جزء نمایشنامه‌های پرتکرار و پربینندۀ سالن‌های نمایش بودند. نمایشنامه‌ها و آهنگ‌های کاورد در دهه‌های 1960 و 1970 بسیار محبوب شدند و کار و سبکش همچنان بر فرهنگ عامه تأثیر می‌گذارد. نام تئاتر آلبری در لندن را به افتخار این نویسنده در سال 2006 به تئاتر نوئل کاورد تغییر دادند.

کاورد کتاب زندگی های خصوصی که یک کمدی سه‌ پرده‌ای است را در سال 1930 منتشر کرد. نویسنده با انتخاب این عنوان برای کتاب زندگی های خصوصی سعی کرده نشان دهد انسان موجودی اجتماعی‌ست و هیچ‌وقت نمی‌تواند خودش را به طور کامل از اطرافیانش جدا کند پس عبارتی مثل زندگی خصوصی هم نمی‌تواند کاملاً خصوصی باشد و به نحوی به اطرافیان و دیگر آدم‌ها متصل می‌شود. 

هر کسی می‌تواند بر اساس افکار، احساسات و معیارهای خودش تصمیم بگیرد اما قطعاً این تصمیم بر زندگی اطرافیانش نیز تأثیر بسزایی خواهد گذاشت. کتاب زندگی های خصوصی پس از انتشار در زمان خودش نقدها و نظرات بسیاری را به دنبال داشت. این کتاب در واقع داستان عشق‌های نیمه‌کاره و سردرگمی و هوس‌های زودگذر است.

شاید رابطۀ زوج کتاب به خوبی مصداق ادبیات پوچی و تلاش آن‌ها برای کنار هم بودن، نمادی از تلاش بیهوده و سیزیف‌گونۀ انسان باشد چون در حقیقت این دو تا ابد محکوم به تکرار خودشان هستند. 

کتاب زندگی های خصوصی داستان یک زوج مطلقه است که هر کدام درحالی‌که جداگانه با همسرهای جدیدشان به ماه عسل می‌روند متوجه می‌شوند که در اتاق‌های مجاور در یک هتل مشترک اقامت دارند. به رغم این‌که رابطۀ آن‌ها همیشه مشکل‌دار بوده حالا متوجه می‌شوند که هنوز نسبت به یکدیگر احساس دارند. این دو مصداق زنان و مردانی هستند که در شناخت خود و درک نیازها و خواسته‌هایشان درمانده‌اند.

کاورد یکی از محبوب‌ترین آهنگ‌هایش به نام «روزی پیدایت خواهم کرد» را برای کتاب زندگی های خصوصی و نمایشش نوشت. این نمایش بعد از توری در شهرهای مختلف بریتانیا، در سال 1960 با بازی خود کاورد بر روی صحنه رفت. در سال 1931 نیز این نمایشنامه در برادوی بر روی صحنه رفت و حداقل 12 بار در وست‌اند و در خودِ برادوی اجرا شده است.

این نمایشنامه در سال 1931 نیز تبدیل به فیلم شد و چندین بار برای رادیو و تلویزیون از روی آن اقتباس کرده‌اند. کاورد در میانۀ یک تور آسیایی در شانگهای بود که به آنفولانزا مبتلا شد و بخش اعظم دوران نقاهت دو هفته‌ای خودش را صرف طراحی این نمایشنامه کرد و سپس نگارش واقعی پرده‌های آن را تنها در چهار روز به پایان رساند.

خلاصهٔ داستان حاوی افشاگر‌ی‌هایی در مورد داستان است. اگر علاقه ندارید جزئیات زیادی در مورد داستان بدانید لطفاً خلاصهٔ داستان را مطالعه نکنید.

در پردۀ اول کتاب زندگی های خصوصی، الیوت و سیبل در هتلی در دوویل معاشقه‌ای کوتاه دارند با این‌حال خاطرات و لحظه‌های ازدواج اولش یک لحظه الیوت را رها نمی‌کند. در سوئیت مجاور،‌ آماندا و ویکتور زندگی جدیدشان با هم را شروع کرده‌اند و با این‌حال ویکتور مدام به ظلمی که همسر سابق آماندا در حقش کرده فکر می‌کند.

الیوت و آماندا که سه سال زندگی مشترک بی‌ثباتی داشتند حالا پنج سال است که از هم جدا شده‌اند اما متوجه می‌شوند که دقیقاً در سوئیت مجاور هم اقامت دارند. الیوت و آماندا به طور جداگانه به همسران جدیدشان التماس می‌کنند که از آن هتل بروند اما هر دو همسر مخالف می‌کنند و بعد از دعوا هر کدام به تنهایی برای صرف شام به رستوران هتل می‌روند. الیوت و آماندا متوجه می‌شوند که هنوز همدیگر را دوست دارند و از طلاق پشیمان‌اند و همسران خودشان را رها می‌کنند و با هم به آپارتمان آماندا در پاریس فرار می‌کنند.

کتاب زندگی های خصوصی موضوع تحلیل ادبی طیف وسیعی از نظریه‌های ادبی بوده است. در سال 2005 نیز پنلوپه فارفان کتاب زندگی های خصوصی را از دیدگاه نظریۀ کوئير تحلیل کرد. نظریۀ کوئیر مجموعه‌ای از عقاید بر پایۀ این امر است که هویت‌ها ثابت نیستند و نمی‌توانند مشخص‌کنندۀ خصوصیات یک انسان باشند. پنلوپه فارفان استدلال کرد که تخریب هویت جنسی در آثار کاورد کاملاً مشهود است و کتاب زندگی های خصوصی هنجارهای مرسوم جنسیتی را زیر سوال برده است. کتاب زندگی های خصوصی را نشر قطره با ترجمۀ سپیده رضوی به چاپ رسانده است.