کوری

انتشارات پنگوئن منتشر کرد:
کوری را می توان کتابی انتقادی نسبت به هنجارهای اجتماعی جهان مدرن در نظر گرفت.
از این منظر به مسئله ناکاملی و محدودیت های فناوری و دانش انسان نیز، وقتی که پرسش تشخیص و درک نیازهای اولیه انسان مطرح می شود، اشاره می کند. این رمان به مشکلاتی پایه ای در زندگی همچون گرسنگی و بیماری می پردازد و البته این مساله حالتی کنایی دارد، چون ساراماگو تمدنی را توصیف می کند که دارای بافت هایی پیشرفته بوده و در طول قرن ها توسعه، تکامل یافته است و با این حال در تامین نیازهای اولیه انسان به هنگام بروز بحران در مانده است.
در واقع تیمارستان روانی که افراد کور مجبورند آن جا بمانند آینه ای از زندان های امروزی خودمان است. ترس و وحشت اوج می گیرد، و نهایتا این حقیقت نمایان می شود که کوری نمادی از جهل و نادانی است که فراگیر شده و به جایی می رسد که دیگر بین زندگی نابینایان، دنیای تاریک زندانیان و افراد معمولی بیرون از تیمارستان تفاوتی باقی نمی ماند.
همچنین می توان تفسیری سیاسی از رمان داشت که به اهداف پوچ و خودخواهانه احزاب مختلف حکومتی در طول دوره های مختلف می پردازد و بی اهمیتی آن ها نسبت به سرنوشت مردم را بیان می کند، احزابی که مدعی هستند زندگی و آسایش مردم برایشان در اولویت است. شکی نیست که قرنطینه کردن نابینایان یادآور اردوگاه های مرگی است که نویسنده به خوبی با آنها آشنایی دارد. خاطرات ساراماگو از خشونت و وحشیگری های نژادپرستانه جامعه دوران زندگی اش در میان جدال زندانیان نابینا در تیمارستان به روشنی احساس می شود.
فروشگاه اینترنتی 30بوک