عمارت رصد خانه

اولین رمان تأثیرگذار ادوارد کری، نمایشنامه‌نویس، تصویرگر و رمان‌نویس که به سبک گوتیک و وحشت نوشته شده است. عمارت رصدخانه چنان عجیب‌وغریب، تاریک و حیرت‌آور است که باعث می‌شود آثار دیوید لینچ در مقایسه با آن آفتابی و شاداب به نظر برسند. جف وندرمیر این کتاب را بهترین رمان قرن بیست و یکم دانست. تمامی آثار ادوارد کری به غایت عمیق و دلپذیرند. قوۀ تخیل او وسعت و قدرتی شگرف دارد. اردوارد کری از مسائل روزمره و پیش پاافتادۀ زندگی، تصویری سراسر غریب و شگفت‌انگیز خلق می‌کند. کتاب عمارت رصدخانه نیز از اصالت و ابتکاری حقیقی و حیرت‌آور برخوردار است.

رمان عمارت رصد خانه اثر ادوارد کری با ترجمۀ محمد غفوری یکی از اصیل‌ترین رمان‌هاست و شخصیت‌های جذاب و فراموش نشدنی‌ای آن را اشغال کرده‌اند. عمارت رصدخانه در واقع یک مطالعۀ تاریک و عجیب‌وغریب از مردان و زنان تنهایی است که در تاریک‌ترین حاشیۀ رابطۀ متعارف انسانی گیر افتاده‌اند. عمارت رصدخانه رمانی غریب و فراموش نشدنی است. روایتی منحصربه‌فرد که از زبان ساکنان عمارتی عجیب نقل می‌شود. 

عمارت رصدخانه داستانی است که هر چه بیشتر با شخصیت‌های عجیب و منفورش آشنا می‌شوید بیشتر رنجشان را می‌فهمید و با نگاه متمایزشان به دنیا کم‌کم احساس همدلی پیدا می‌کنید. راوی کتاب فرانسیس اورم است که یک «موزۀ» مخفی از اشیای بی‌ارزشی دارد که از دوستان، اقوام و غریبه‌های از همه جا بی‌خبر به سرقت رفته است. نثر دقیق و مُردۀ کری لذت‌بخش است. نویسنده توانسته از طریق احساسات عجیب و حیرت‌آور قهرمان داستان، پیچش‌هایی به همان اندازه عجیب را خلق کند. فرانسیس اورم راوی به یادماندنی داستان به طرز بُرنده‌ای دچار جنون شده است.

عمارت رصدخانه زمانی خانۀ اجدادی خانوادۀ اورم بود. اکنون به یک بلوک آپارتمانی در حال فروپاشی تبدیل شده که در یک جزیرۀ پر رفت‌وآمد گیر افتاده و افراد عجیب‌وغریبی را در خود جای داده است. آلیس اورم هرگز از روی تختش تکان نمی‌خورد، شوهرش روی صندلی راحتی قدیمی‌اش زندگی می‌کند و فرانسیس پسرشان، جوان 37 سالۀ گوشه‌گیری است که هنر سکون و بی‌حرکتی‌اش را به عنوان مجسمه‌ای انسانی در مرکز شهر در حال زوال، به نمایش می‌گذارد. او طبق قانونِ دستکش‌های سفیدش زندگی می‌کند و هرگز چیزی را بدون دستکش‌های محافظش لمس نمی‌کند و اقلامی را برای نمایشگاهش جمع‌آوری می‌کند، اقلامی دزدیده شده. 

این اقلام به‌خاطر ارزش مالی‌شان دزدیده نمی‌شوند بلکه به این دلیل دزدیده می‌شوند که برای صاحبانشان عزیزند. مستأجران این عمارت به عجیبی فرانسیس و والدینش نیستند. مثلاً یکی از ساکنان، پیتر باگ، یک معلم بازنشسته است که به نظر نمی‌رسد گریه‌اش هیچ‌وقت بند آید. ساکنان عمارت رصدخانه ممکن است شادترین مردم نباشند اما در بدبختی بی‌پرده و در این روال بی‌معنایی احساس امنیت کرده‌اند. همه چیز در امن و امان است تا وقتی که سر و کلۀ مستأجر جدید خوش‌بینی پیدا می‌شود که تصورات متلاشی شده‌شان از خود، جامعه و تعاملات اجتماعی را به چالش می‌کشد.

محمد غفوری متولد سال 1363 و دانشجوی رشتۀ تاریخ دانشگاه تهران در مقطع دکتری است. او آثاری همچون «تاریخ‌نگاری و عکاسی» و «رویارویی با منابع: راهنمای پژوهش و نگارش تاریخ» و «یادداشت‌هایی برای سیاره‌ی پر استرس» را ترجمه و به چاپ رسانده است.

کتاب عمارت رصدخانه را نیز انتشارات کنار با ترجمۀ محمد غفوری به چاپ رسانده است. با این‌که تعداد صفحات کتاب زیاد و حدوداً 500 صفحه است اما چون کاغذ آن بالکی است کتاب بسیار سبک است و چشم خواننده را اذیت نمی‌کند. شر کنار با خوش‌سلیقگی بسیار دو بوکمارک با طرح جلد جالب و جذاب کتاب را همراه کتاب برای خواننده ارسال می‌کند. طرح جلد کتاب با محتوای آن همخوانی دارد و تصاویری از اشیای باارزشی است که شخصیت اصلی داستان می‌دزدد.