واژه‌نامه‌ی حزن‌های ناشناخته

واژه‌نامهٔ حزن‌های ناشناخته از سایت گودریدز امتیاز ۴.۵ از ۵ را دریافت کرده است.

واژه‌نامهٔ حزن‌های ناشناخته از سایت آمازون امتیاز ۴.۸ از ۵ را دریافت کرده است.

واژه‌نامه‌ٔ حزن‌های ناشناخته مجموعه‌ای از واژگان نو برای بیان عواطف اثر جان کونیگ سازندهٔ ویدیو، صداپیشه، طراح گرافیک و نویسنده است که به دنبال ایجاد و تعریف نوشناسی برای احساساتی است که هنوز در زبان تعریف نشده‌اند. این کتاب ابتدا به صورت یک پروژه برای وب‌سایت و کانال یوتوب نویسنده کلید خورد اما بعداً در سال ۲۰۲۱ در یک فرهنگ لغت چاپی جمع‌آوری شد. مدخل‌ها شامل ریشه‌شناسی‌های ساخته‌شدهٔ گسترده براساس تحقیقات خودِ کونیگ در زمینهٔ زبان‌شناسی با ریشه‌ها و پسوندهایی است که از منابع لاتین، آلمانی و یونانی باستان در تقلید از اصطلاحات موجود در زبان انگلیسی گرفته شده‌اند. رسالت این واژه‌نامه تاباندن نورِ آگاهی بر غرابت بنیادی انسان‌بودن است؛ تمامی دردها، افکار اهریمنی، احساسات و احوالات، خوشی‌ها و امیالی که زمزمه‌شان در پس‌زمینهٔ حیات روزمره به گوش می‌رسد.

«واژه‌نامهٔ حزن‌های ناشناخته کلمات زیبای جدیدی ایجاد کرده است که ما به آن‌ها نیاز داریم اما خودمان هم هنوز نمی‌دانیم.» - جان گرین، نویسندهٔ کتاب خطای ستارگان بخت ما

«پیداکردن کلماتی برای عجیب‌ترین احساساتمان غیرقابل انکار و بسیار هیجان‌انگیز است... کونیگ به گوشه‌های تنهایی تجربهٔ انسانی نور می‌افکند... کتابی مسحورکننده.» - واشنگتن پست

«کتابی واقعاً و به تمام معنا اصیل. واژه‌‌نامهٔ حزن‌های ناشناخته به‌طور شاعرانه‌ تمام احساساتی را که ما حس می‌کنیم اما کلمه‌ای برای بیان آن‌ها نداریم یا تابه‌حال نداشته‌ایم را توصیف کرده است.» - بوک‌لیست

این کتاب تعاریف تحسین‌برانگیز و مرتبطی بین ذهن و احساسات ایجاد کرده است و گوشه‌های فراموش‌شدهٔ شرایط انسانی را می‌کاود. واژه‌نامهٔ حزن‌های ناشناخته برای هر کسی است که از تغییر دیدگاهش لذت می‌برد و در مورد احساسات وصف‌ناپذیری که زندگی ما را تشکیل داده، فکر می‌کند. این کتاب یک هدیهٔ عالی برای افراد خلاق، آدم‌های درونگرا و حتی برونگرا و تمام انسان‌های بر روی کرهٔ زمین است.

«عکس از نوک بال هواپیما، از پاهای برهنهٔ به‌هم جفت‌شده که روی نیمکتی در ساحل دراز شده‌اند، از طرح گُل شیری پرپیچ‌وخم بر روی لاته. تصاویری از همان وعده‌های غذایی همیشگی بارها و بارها ثبت می‌شود. همان نمای بناهای تکراری در دوردست که میان دو انگشت قرار گرفته و عکس از آن برداشته می‌شود. همان آبشارها. غروبی پس از غروب دیگر. باید مایهٔ آسودگی خاطر باشد که آن‌چنان باهم متفاوت نیستیم، که دیدگاه‌های ما چنین باقاعده در یک راستا قرار گرفته‌اند. هرچه نباشد، به یادمان می‌آورد که همه در جهان واحدی زندگی می‌کنیم. با تمام این‌ها، شما در اندیشه فرو می‌روید. چه تعداد از عکس‌‌هایتان را می‌توان به‌راحتی با هزاران عکس مشابه جایگزین کرد؟ آیا با این احوالات، در ثبت عکس دیگری از ماه یا تاج‌محل یا برج ایفل ارزشی می‌ماند؟ آیا عکس‌ها صرفاً نوعی یادگاری هستند تا اثبات کنند شما در جای خاصی حضور داشته‌اید؟ درست مانند مبلمان پیش ساخته‌ای که اتفاقاً خود شما آن را سرِ هم کرده‌اید. در تعریف دوبارهٔ لطیفه‌هایی که همه پیش‌تر آن‌ها را شنیده‌ایم، هیچ اشکالی وجود ندارد. اشکالی ندارد اگر همان فیلم‌ها را دوباره بسازیم. اشکالی ندارد اگر همان عبارات همیشگی را چنان به هم بگوییم که گویی کسی هرگز آن‌ها را بر زبان نیاورده است.»

«استروفی ASTROPHE/ as-truh-fee/
احساس گیرافتادن در سیارهٔ زمین
نگاه‌نکردن به زمین در هنگام راه‌رفتن دشوار است. شما سطح نگاه خود را پایین می‌آورید، با چرخش جهان زیر پایتان همگام می‌شوید و تنها می‌کوشید در هر کجایی که قرار دارید در همان‌جا حی‌وحاضر باشید. اما گهگاه به یاد می‌آورید که سرتان را بلند کنید و به ستاره‌ها بنگرید و در خیال جهان فرای سیارهٔ زمین غوطه‌ور شوید. اما طولی نمی‌کشد که بار دیگر خود را زمین‌گیر می‌یابید؛ زمین‌گیر به معنای خانه‌نشین و گیرافتاده بر سیارهٔ زمین. هر چه بیشتر به آسمان بنگرید، بیشتر با احتمالات مشخص مواجه می‌شوید و حضورتان بر زمین بیشتر برایتان محرز می‌شود. شاید نام‌های دیگری برای سیارهٔ ما وجود داشته باشد که ما هرگز آن‌ها را نشناسیم. شاید صورت‌های فلکی دیگری وجود داشته باشند که خورشیدِ ما را از زاویه‌ای ببینند که ما هرگز نخواهیم دید. شاید تمدن‌های پرشمار دیگری در ورای نقاب زمان نهان شده باشند، آن‌چنان دور از زمین که نورشان هرگز به ما نرسد. ما رؤیای دنیاهای دیگری را در ذهن می‌پرورانیم و نام خدایان کهن ازیادرفته را بر آن‌ها می‌نهیم. آن‌ها نیز به‌اندازهٔ همان خدایان دور و دست‌نیافتنی به نظر می‌رسند؛ بسیار دورتر از آن‌که با چشم غیرمسلح دیده شوند.»

«دوروتی، دختر یتیمی از کانزاس را در نظر بگیرید که در پایان فیلم «جادوگر شهر اُز» روی تختش نشسته است. در حین پخش تیتراژ پایانی، موسیقی به گوش می‌رسد و سرزمین اًز، هنوز از پیش چشمانش محو نشده، با خود زمزمه می‌کند: «هیچ جایی مثل خانه نیست.» گرچه درنهایت او می‌داند که باید از رختخواب بلند شود، دمپایی معمولی سیاه‌رنگش را بپوشد و به زندگی در مزرعه ادامه دهد؛ جوجه‌ها را بشمارد، به دام‌ها بدوبیراه بگوید و تخم‌مرغ‌های خاکستری را درون تابه‌ی چدنی بچیند. او مثل قبل با توتو بازی می‌کند و هنگامی که در را می‌گشاید، به دنیایی سیاه‌وسفید قدم می‌گذارد؛ به سرزمین وسیعی که از تمامی جهات به لبه‌ی آسمان می‌رسد. او خواهد فهمید که دیگر در اُز نیست. او رومشیرینگای خود را داشت و بااین‌حال، بازگشت را برگزید. این یعنی حالا او دیگر به‌راستی اهل کانزاس است. بااین‌حال، حتی وقتی صبح روز بعد راهی مدرسه می‌شود، حد معینی از آگاهی تزلزل‌ناپذیر همراه اوست؛ این آگاهی که پیراهن خاکستری‌رنگش از درون آبی است، این‌که گیسوان زغالی‌اش در واقع بلوطی پُررنگ است، این‌که وقتی خورشید غروب می‌کند، آسمان آتش می‌گیرد. او می‌کوشد پلکی بزند و رنگ‌ها را از چشمانش بیرون براند، اما هرگز از یاد نخواهد برد که هر چیز بُعد کامی در درون خود نهفته دارد.»

این واژه‌نامه برای اولین‌بار در سال ۲۰۰۶ زمانی که کونیگ در کالج مک‌آلیستر در مینه‌سوتا تحصیل می‌کرد و سعی در نوشتن شعر داشت، مورد توجه قرار گرفت. کتاب واژه‌نامهٔ حزن‌های ناشناخته ایده‌ای بود که او به ذهنش خطور کرد و حاوی تمام کلمات مورد نیازش برای شعرهایش می‌شد؛ از جمله احساساتی که هرگز از نظر زبانی توصیف نشده بودند و به اصطلاح به زبان نیامده بودند. این واژه‌نامه از طریق وب‌سایت در سال 2015 و پس از انتشار لیست بیست‌وسه‌کلمه از این واژه‌نامه در چندین سایت و رسانه‌های اجتماعی شروع به رشد کرد. موجب آرامش‌خاطر است وقتی دریابید برای چیزی که در تمام عمر آن را احساس می‌کردید و نمی‌دانستید دیگران نیز تجربه‌اش کرده‌اند کلمه‌ای وجود دارد. حتی شاید یادآوری این حقیقت که تنها نیستید و دیوانه هم نیستید بلکه تنها انسانی هستید که می‌کوشد راه خود را از میان شرایط غریب متعدد پیدا کند، قدرت‌بخشی غریبی داشته باشد.

آیا تابه‌حال در مورد زندگی هر کسی که در خیابان از کنار آن‌‌ها عبور می‌کنید فکر کرده‌اید و متوجه شده‌اید که هر کسی شخصیت اصلی داستان زندگی خودش است و هر کدام از ما زندگی زنده و پیچیده‌ای داریم؟ نام این احساس «سُندر» است. یا شاید دیده باشید که یک توفان در حال وقوع است و اتفاقاً در ته دل‌تان خواستار به وقوع پیوستن این فاجعه بوده‌اید تا بلکه این اتفاق زندگی شما را دگرگون کند؛ به این احساس «لاشیسم» می‌گوییم. یا شاید هم گاهی عکس‌های قدیمی را نگاه می‌کردید و نسبت به زمانی که حتی در آن سپری نکرده‌اید هم حس نوستالژی به شما دست داده باشد و به این احساس «آنمویا» می‌گویند. اگر قبلاً هرگز این اصطلاحات را نشنیده‌اید، شاید علتش این باشد که آن‌ها تا پیش از واژه‌نامهٔ حزن‌های ناشناخته اصلاً وجود خارجی نداشتند؛ تا زمانی که جان گونیک تصمیم گرفت شکاف‌های موجود بین زبان و احساسات ما را پُر کند.

فصل اول: در میانه‌ی زیستن و رؤیاپردازی
فصل دوم: سرزمین راه‌نشده‌ی درون
فصل سوم: تلفیق جاذبه‌ها
فصل چهارم: چهره‌هایی در میان جمعیت
فصل پنجم: قایق‌ها در مقابل جریان
فصل ششم: خطر کن و تاس‌ها را بینداز

• کتاب رازهای روانشناسی تاریک اثر ویلیام کوپر است. نویسنده در این کتاب به شما یاد می‌دهد که چطور افراد سوءاستفاده‌گر می‌توانند ذهن شما را کنترل کنند یا از ترفندهای مختلف مانند کنترل ذهن، شستشوی مغزی و ارعاب در این راه بهره ببرند. با خواندن این کتاب می‌توانید با تمامی این روش‌ها آشنا شوید و از ذهن خود در برابر آن‌ها محافظت کنید.

• کتاب جادوی ذهن اثر جیمز آر دوتی جراح مغز و اعصاب و نویسنده کتاب جادوی ذهن، براساس رشته و شغل خود، نحوه استفاده از اصول عصب شناسی را برای رسیدن به اهداف بررسی کرده است. او با زبانی ساده سعی کرده با استفاده از داستان زندگی خود، پیام‌های علمی و فلسفی خود را به مخاطب انتقال دهد. در این کتاب، داستان کودکی سخت و فقیرانه دکتر دوتی روایت می‌شود که با مشکلات زیادی مواجه بوده‌ است.