عادت میکنیم (شومیز)

عادت می کنیم

معرفی کتاب عادت می‌ کنیم اثر زویا پیرزاد 

خلاصۀ داستان

کتاب عادت می کنیم دربارۀ مادربزرگی به نام «ماه منیر»، دختر 41 ساله‌اش «آرزو» و نوه‌اش «آیه» است. آرزو از همسرش جدا شده و شخصیتی قوی دارد و زنی مهربان است و نویسنده بیشتر بر روی آرزو تمرکز کرده است. او بیشتر از خودش به بقیه کمک می‌کند اما گاهی به شدت دلش می‌خواهد که برخلاف نظر مادر و دخترش عمل کند. در واقع آرزو بین خواسته‌های مادر و توقعات دختر و آروزهای خودش گرفتار شده و در جدال است. ماه منیر زنی با اصل و نسب است که به ثروت اشخاص اهمیت می‌دهد و فاصلۀ طبقاتی برایش بسیار مهم است. همه باید دربست در خدمتش باشند و خیلی به سر و وضعش اهمیت می‌دهد. او هنوز غرق در گذشته‌ای است که کمابیش بیشتر آن را در ذهنش ساخته و حقیقت ندارد.

آیه، دختری به شدت دور از خانواده است و مثل بقیۀ نوجوان‌ها درگیر زندگی و هویت مجازی شده است. آیه وبلاگی دارد و اتفاقات زندگی و تمام مسائل خصوصی‌اش را در این وبلاگ با بقیه به اشتراک می‌گذارد. در طول داستان آرزو سعی می‌کند تا آژانس مسکن پدرش را اداره کند و حالا که از همسرش جدا شده می‌خواهد به اطرافیانش ثابت کند که می‌تواند روی پای خودش بایستد و زندگی مستقلی داشته باشد. چون این شغل مردانه است آرزو با موانع و مشکلات زیادی روبه‌رو می‌شود. آرزو سعی دارد تا نشان دهد که می‌تواند مثل یک مرد کار کند و تمام کلیشه‌هایی را که تابه‌حال دربارۀ شغل‌های مردانه ساخته شده‌اند بشکند. آرزو در ظاهر زنی محکم است که از مردها و دنیای مردانۀ اطرافش هراسی ندارد، در باطن اما خواسته و یا ناخواسته، مجبور است جوابگوی توقعات دختر و مادرش باشد. وقتی عشق به صورت مردی بی‌نقص وارد زندگی‌اش می‌شود مخالفت مادر، دختر و حتی صمیمی‌ترین دوستش به این جدال‌های ذهنی آرزو دامن می‌زند.

«نصرت با لباس گلدار از پله‌های پهن پایین می‌آمد. شبیه مرغ چاق و چله‌ای بود با پرهای رنگارنگ که روی نرده‌های مرغدانی ورجه وورجه کند. از وقتی آرزو یادش بود لباس‌های نصرت گلدار بود، با دامن‌های پرچین و یقه‌های قلاب‌بافی که خودش می‌بافت و به لباس‌ها می‌دوخت. اولین بار که نصرت را دید کلاس اول دبستان بود و شنید پدر به ماه منیر گفت «هم‌ولایتیِ صاحب سنگکی نزدیک بنگاه‌ست. بچه‌اش نشده، شوهر طلاقش داده. فک و فامیل ندارد. بماند توی خونه کار کند. هم کمک شماست، هم ثواب می‌بریم» ماه منیر سر تکان داد که «بیچاره بماند» بعد رو کرد به زن جوان چارقد به سر و اسمش را پرسید. آرزو از همان روز نصرت را صدا کرد «نصرت جون جون». و زن چارقد به سر دست‌ها را از هم باز کرد و دختر را چسباند به سینه‌اش.»

دربارۀ نویسندۀ کتاب عادت می کنیم

امتیازات

حواشی حول محور کتاب

تحلیل سی بوک از کتاب عادت می کنیم