در جستجوی زمان از دست رفته (پک 7جلدی)

اینفوگرافیک کتاب در جستجوی زمان از دست رفته

معرفی کتاب در جستجوی زمان از دست رفته اثر مارسل پروست

امتیاز در گودریدز: ☆ ☆ ☆ ☆ ☆

امتیاز در آمازون: ☆ ☆ ☆ ☆ ☆

معرفی رمان در جستجوی زمان از دست رفته:

واکنش‌های جهانی به رمان در جستجوی زمان از دست رفته:

• در جستجوی زمان از دست رفته از نظر بسیاری از محققان و منتقدان قطعاً یک رمان مدرن و تأثیرگذار به‌شمار می‌رود. این اثر همچنین تأثیر عمیقی بر نویسندگان پس از آن گذاشت. 

• ویرجینیا وولف در سال 1922 نوشت:‌ «آه! اگر می‌توانستم این‌طور بنویسم!»

• ادیت وارتون در مورد کتابِ در جستجوی زمان از دست رفته نوشت: «هر خواننده‌ای که شیفتهٔ هنر است از روشی که پروست این کتاب را نوشته و تعادلی که برای حفظ این دو شیوه به کار برده شگفت‌زده می‌شود.»

• ولادیمیر ناباکوف در مصاحبه‌‌ای در سال 1965 کتابِ در جستجوی زمان از دست رفته را یکی از بزرگ‌ترین آثار منثور قرن بیستم خواند.

• در دههٔ 1960، بنگت هولمکویست، منتقد ادبی سوئدی این رمان را آخرین اثر کلاسیک بزرگ حماسی فرانسوی دانست که نشان‌دهندهٔ هنر  و نثر جدید فرانسوی است.

• مایکل چابان برندهٔ جایزهٔ نوبل رمانِ در جستجوی زمان از دست رفته را، کتابِ مورد علاقهٔ خود نامید.

• داریوش شایگان فیلسوف ایرانی در کتابی به نام «فانوس جادویی زمان» در نقد و بررسی این رمان نوشته است. شایگان در کتابش به بررسی زندگی و آثار مارسل پروست با تاکید بر رمان در جستجوی زمان از دست رفته پرداخته و مبنای ارجاعات فراوانش به مطالب این رمان را ترجمه کتاب به قلم مهدی سحابی اعلام کرده است.

• آناتول فرانس نویسنده، شاعر و منتقد فرانسوی در سال 1913 پس از انتشار جلد اول در جستجوی زمان از دست رفته نوشت: «زندگی بسیار کوتاه است و پروست بسیار طولانی.» این حرف را زمانی گفت که هنوز شش جلد باقی مانده از این کتاب منتشر نشده بود. هیچ‌کس، حتی خود نویسنده کوچک‌ترین تصوری نداشت که جست‌وجوی طاقت‌فرسا در معنا و جوهر هنر چه چیزی به وجود خواهد آورد!

چرا باید رمان در جستجوی زمان از دست رفته را بخوانیم؟

جملات درخشانی از کتاب در جستجوی زمان از دست رفته:

بخشی از جلد اول در جستجوی زمان از دست رفته: 
«دیر زمانی زود به بستر می‌رفتم. گاهی، هنوز شمع را خاموش نکرده چشمانم چنان زود بسته می‌شد که فرصت نمی‌کردم با خود بگویم: «دیگر می‌خوابم.» و نیم ساعت بعد، از فکر این که زمان خوابیدن است بیدار می‌شدم؛ می‌خواستم کتابی را که می‌پنداشتم به دست دارم کنار بگذارم و شمع را خاموش کنم؛ در خواب همچنان به آنچه تازه خوانده بودم می‌اندیشیدم، اما این اندیشه‌ها حالت اندکی شگرفی به خود گرفته بود؛ به نظرم می‌آمد خودم آن چیزی باشم که کتاب درباره‌اش سخن می‌گوید: یک کلیسا، یک کوارتت، رقابت فرانسوای اول و شارل پنجم. این باور تا چند لحظه پس از بیداری با من بود؛ مایه شگفتی‌ام نمی‌شد اما چون فلس‌هایی روی چشمانم سنگینی می‌کرد و نمی‌گذاشت دریابم که شمعدان روشن نیست. سپس رفته‌رفته برایم نامفهوم می‌شد، آن‌گونه که افکار موجود پیشین در تناسخ. موضوع کتاب از من جدا می‌شد، با من بود که خود را با آن یکی بدانم یا نه؛ آنگاه بود که چشمانم می‌دید و در شگفت می‌شدم از تاریکی پیرامونم، که برای چشمانم خوب و آرام‌بخش بود، اما شاید بیشتر برای ذهنم که تاریکی را چیزی بی‌دلیل، بی‌مفهوم و به راستی گنگ و تیره می‌یافت. از خود می‌پرسیدم ببینی چه ساعتی است؛ سوت قطارهایی را می‌شنیدم که کم یا بیش دور، چون آواز پرنده‌ای در جنگل که فاصله‌ها را بنمایاند، گستره دشت خلوت را به چشمم می‌آورد که در آن مسافر به شتاب به سوی ایستگاه می‌رود؛ و کوره‌راهی را که می‌پیماید هیجان جاهای تازه و کارهای بیرون از عادت، گپ اندکی پیشتر هنگام خداحافظی زیر چراغ غریبه که هنوز در سکوت شب در ذهن اوست، و شیرینی لحظه آینده بازگشت، در یادش خواهد نگاشت.»

بخشی از جلد دوم در جستجوی زمان از دست رفته:
«هنگامی که قرار شد برای نخستین بار آقای دونورپوا را به شام دعوت کنیم، و این‌که پروفسور کوتار در سفر بود، چون بی‌شک هر دوشان برای سفیر سابق جالب می‌بودند، پدرم گرفت که حضور مهمان برجسته و دانشمند سرشناسی چون کوتار در مهمانی شام هیچگاه نمی‌تواند بیجا باشد، امّا سوان با خودنمایی‌اش، با شیوه جارزدنش درباره جزئی‌ترین آشناهایی که دارد، آدم متظاهر پیش پاافتاده‌ای است که مارکی دونورپوا بدون شک او را، به گفته خودش، «مستهجن» می‌یابد. امّا این پاسخ پدرم به توضیحی نیاز دارد، چه شاید برخی‌ها به یاد بیاورند که کوتار آدمی بسیار معمولی بود و سوان، در زمینه مناسبات اشرافی، فروتنی و ملاحظه را به غایت ظرافت می‌رسانید. ولی، تاآنجا که درباره این یکی می‌توان گفت، چنین پیش‌آمد که دوست گذشته‌های پدر و مادر من، به شخصیت «پسر سوان» و سوان باشگاه سوارکاران، شخصیت تازه‌ای را هم (که نمی‌بایست آخرین باشد) افزوده بود: شخصیت شوهر اودت: او شمّ و خواست و مهارتی را که همواره داشته بود با جاه‌طلبی‌های ساده این زن همخوان کرده، توانسته بود موقعیت تازه‌ای، بسیار فروتر از موقعیت گذشته، و مناسب با زنی که همراه با او در آن قرار می‌گرفت، برای خود بسازد. و در آن، خود را آدم دیگری می‌نمود.»

بخشی از جلد سوم در جستجوی زمان از دست رفته:
«جیک‌جیک بامدادی پرندگان به گوش فرانسواز خوشایند می‌آمد. هر کلمه «کلفت‌ها» او را از جا می‌جهانید؛ صدای پاهایشان آزارش می‌داد و به فکرش می‌انداخت که ببینی چه می‌کنند؛ آخر به خانه تازه‌ای رفته بودیم. البته در «طبقه هفتم» خانه پیشینمان هم خدمتکاران به همین اندازه آمد و شد داشتند؛ اما او آنان را می‌شناخت؛ رفت و آمدهایشان برایش چیزی دوستانه شده بود. اکنون، حتی به سکوت هم توجهی دردناک نشان می‌داد. و از آنجا که هر چه بولوار کنار خانه قبلی‌مان سروصدا داشت محله تازه ساکت بود. ترانه مرد رهگذری (که حتی از دور، در حالت ضعیف هم، چون نغمه ارکستری به وضوح شنیده می‌شد) چشمان فرانسواز تبعیدی را پر از اشک می‌کرد. از این رو، منی که هر چه به زحمت با چیزهای تازه خو می‌کردم چیزهای کهنه را به راحتی وامی‌گذاشتم،‌ گرچه اول او را مسخره کردم از این که ترک ساختمانی که در آن «همه از هر طرف احتراممان را داشتند» برایش ناگوار بود، و چمدانهایش را به رسم قدیمی کومبره گریه‌کنان بست، و گفت که خانه‌ای که از آن می‌رفتیم از همه خانه‌های دنیا بهتر است، خود را به خدمتکار پیرمان نزدیک حس کردم، چون دیدم که رفتن به خانه‌ای که دربانش هنوز ما را نمی‌شناسد، و نشانه‌های احترامی را که برای تغذیه روحی او ضرورت دارد به او نشان نمی‌دهد، او را به حالتی انداخته که کم مانده است از پا درافتد.»

تحلیلی بر رمان در جستجوی زمان از دست رفته‌:

در جستجوی زمان از دست رفته چگونه کتابی است؟

خلاصۀ داستان رمانِ در جستجوی زمان از دست رفته:

در جستجوی زمان از دست رفته و مارسل پروست:

مضامین اساسی کتاب در جستجوی زمان از دست رفته

حواشی حول محور کتاب

اگر از خواندن کتاب در جستجوی زمان از دست رفته لذت بردید، از مطالعۀ کتاب‌های زیر نیز لذت خواهید برد:

دربارۀ مارسل پروست‌: روشنفکر و نویسندۀ قرن بیستم

زندگی مارسل پروست

دربارۀ مهدی سحابی: مترجم کتاب در جستجوی زمان از دست رفته