سفید و سیاه

انتشارات ایهام منتشر کرد:
ثریا با حرکاتی رقص وار و دلربا چیزی را در هوا می پراکند. دستش انگار دست باد صبا عطسه ام بند نمی آمد.همان طورکه آب بینی ام را بالا می کشیدم پرسیدم: «می شناسی اش!» محمود سرش را تکان داد: «نه .» بهمان زل زده بود. خیره خیره. چشم های درشت خواب آلودش کمی ترسناک بود. گفتم: «سلام.» نه جواب سلامی، نه پرس وجویی از سر کنجکاوی برای آشنا شدن، گفت: «هرکس باید برای مخلوقات خدا کار خیری بکند؛ هرطورکه می تواند. من هم همین قدر خیروخوبی از دستم برمی آید.» صدایش مثل صورت و اندامش قشنگ نبود. خش دار و سرد به گوشم رسید. حالتی داشت که انگار نه زنده و در برابرمان، بلکه در یک برنامه ی بی روح ضبط شده حرف می زد. دور بود. موقتا دست از خیرخواهی اش برداشته و بی حرکت ایستاده بود، اما ما هنوز عطسه می کردیم.
فروشگاه اینترنتی 30بوک