سینمای لی چانگ‌دونگ

انتشارات یکشنبه منتشر کرد:
اگر به این فکر کنی که واقعیت پیرامون ما تا چه اندازه ناراحت کننده ست، اون وقت می بینی تجربه ای که فیلم من ارائه می ده در مقابلش هیچه. شاید این به خاطر پیشینه ی من باشه اما واقعیت اینه که نمی تونن به ناراحت کننده بودن فیلم های من خرده بگیرن. خوش بینی و امید واژه هایی هستن که نمی شه به راحتی اون ها رو به کار برد. اکثر مردم به راحتی از واژه ی امید استفاده می کنن اما من به این راحتی نمی تونم از این واژه استفاده کنم. امید چیزیه که آدم احساسش می کنه و با دیگران به اشتراک می ذاره، بدون اینکه حرفی بزنه. وقتی می گم من به عنوان یه انسان نسبت به آینده خوش بین هستم.» در اون لحظه همه چیز اشتباه می شه. به نظر می رسه خوش بینی به عنصر حیاتی در فیلم باشه و شاید به همین دلیل فیلم یه رسانه ی محبوب هست. من به ندرت تحت تأثیرش قرار گرفتم. فقط گیجم می کنه. برای ساختن یه فیلم خوش بینانه و امیدوار به آینده با یه پایان خوش چی کار باید کرد؟ اگر من چیزی رو که مخاطب دلش می خواد ارائه بدم، معنیش اینه که فیلم خوش بینانه ست؟ یا به آینده امیدواره؟
فروشگاه اینترنتی 30بوک