بدن مندی به سوی تاریخ سوء تعبیر

انتشارات فراهنر منتشر کرد:
مفهوم «بدن مندی» به عنوان باستانی ترین و جدیدترین مفهوم در تاریخ اندیشه غربی ظاهر شده است. در قرن بیستم، چنین مفهومی به نظر می رسد احتمال ارتباط بین بدن و طبیعت و نجات هر دو از عینیتی را نشان می دهد که دکارتیسم در تلاش بود آنها را تقلیل دهد. دقیق تر بگوییم، ممکن است بگوییم که در قرن بیستم، مفهوم «بدن مندی» تلاشی برای نام گذاری امکان ارتباط بین ادراک هوسرلی از بدن به عنوان Leib - یعنی وحدت ادراک و حرکت- و طبیعت است که به عنوان «شیء ای مبهم، شیء ای که به هیچ وجه شیء نیست» درک می شود، همان طور که مرلو پونتیا گفته ی هوسرل" را توضیح می دهد. در حقیقت، مرلو پونتی بیان می کند که طبیعت «واقعا پیش روی ما نیست. بلکه در وجود ماست، نه پیش روی ما، چیزی نیست که با آن روبه رو شویم، بلکه چیزی است که در وجود ما قرار دارد.» در آخرین یادداشت های او در کتاب نیمه تمام «پدیدار و ناپدیدار» مرلو پونتی چنین می نویسد: «طبیعت به عنوان جنبه ی دیگر انسان (به عنوان بدن مندی- نه ماده) است.
فروشگاه اینترنتی 30بوک