وفای زن و داستان های دیگر

انتشارات جامی منتشر کرد:
آن روز بعدازظهر در کلیسای «سنت پطرز» مراسم نامگذاری برقرار بود، آلبر راهنمای قدیمی کلیسا لباس رسمی خودش را پوشیده بود و خلی مرتب و تر و تمیز به نظر می رسید. آلبر هر وقت این لباس رسمی را می پوشید یک نوع شعف و خوشحالی بی نظیر قلبش را فرا می گرفت، چون تنها در چنین حالی بود که همان عظمت و جلالی را که آرزو داشت در خود مشاهده می کرد.
برعکس در روزهای معمولی که لباس کارش را در تن داشت، دایماً مضطرب و نگران بود. مثل اینکه احساس می کرد این لباس های کثیف او را موجود شلخته و بی لیاقتی به دیگران معرفی خواهد کرد.
آلبر در کلیسا زندگانی آرامی داشت و بیشتر روزها ساعات خودش را با آوردن صندلی برای پیرزن های علیلی که می خواستند در صحن کلیسا بنشسنند، یا جابجا کردن تابلوهای نقاشی می گذارند. و گاهی هم بیش از حد معمول انتظار رفتن کشیش را می کشید، چون او باید همیشه بعد از تمام کارکنان کلیسا محل کار خود را ترک می کرد.
آن روز هم مدتی انتظار کشیده بود، ولی کشیش همچنان در صحن محراب قدم می زد و گوئی اصلا خیال رفتن به منزل را نداشت و آلبر هم رفته رفته از این معطلی بی موقع خسته می شد زیر لب غرغر می کرد که:
مگر ارباب نمی داند که من هم خسته هستم و گذشته از این باید برای چای عصر پیش زنم باشم!»
فروشگاه اینترنتی 30بوک