راهنمای زبانهای ایرانی (جلد اول)
(زبان هاي ايراني باستان وايراني ميانه) زبان‌هاي ايراني نو در ايران و افغانستان متمركزند. نمايندگاني از اين زبان‌ها را در عراق، سوريه تركيه، اتحاد شوروي (قفقاز، آسياي مركزي، پامير) تركستان چين، شبه قاره هند و در كرانه‌هاي عرب‌نشين خليج‌فارس، هم مي‌توان يافت. بدين ترتيب زبان‌هاي ايراني نو، از نظر جغرافيايي ناحيه‌اي تقريباً به همان اندازه گسترة زبان‌هاي هندو آريايي را دربر مي‌گيرند، هر چند از نظر شمار گويش‌وران مشابهتي در ميان نيست و زبان‌هاي ايراني نو تقريباً 55 ميليون گويش‌ور دارند. به لحاظ تاريخي، ايراني نو، مانند هر اصطلاحي كه براي تعريف يك دوره زباني به‌كار مي‌رود، از منظر جامعه‌شناسي زبان با تأكيد بر زبان يا زبان‌هاي غالب تعيين مي‌شود. در مورد ايراني نو، فروپاشي شاهنشاهي ساساني در سده هفتم ميلادي و سده‌هاي بعدي اسلامي شدن نواحي ايراني زبان، زمينة پيدايي فارسي نو را به عنوان زبان جديد غالب از لحاظ فرهنگي از ميان مجموعه پيچيده‌اي از چند زبان فراهم آورد. جلد دوم راهنماي زبان‌هاي ايراني از مجلدي به همين نام است كه جلد اول آن به بررسي زبان‌هاي ايراني باستان و ايراني ميانه پرداخته بود و اينك جلد دوم آن به زودي در 834 صفحه راهي بازار نشر خواهد شد.
شاید بپسندید
