ادبیات و زندگی

اگرها خیال باطل است زیرا رنج کشیدن هیچگاه ما را رها نمی کند. همه طرح هایی که برای پیشرفت جهان وجود دارد یک نقص دارند آنها تنها می توانند علت ایجاد رنج را تغییر دهند ولی برای خود رنج کشیدن کاری از دستشان برنمی آید زندگی یک روندِ دائمی تغییر کانون درد است در حالی که خود «درد» همیشه پابرجاست همیشه چیزهایی وجود خواهد داشت که موجب آزار ما باشد.

ما صرفاً موجوداتی بیولوژیک هستیم که بدون معنایی خاص بر گستره ای بسیار کوچک از یک جهان بی تفاوت سرگردانیم. خدایی خیرخواه ما را بر زمین قرار نداده و رستگاری ما در گرو زندگی بر طبق ده فرمان یا دستورات عهد جدید نیست نقشه راه یا مقصدِ والاتری در کار نیست چنین درکی از جهان در مرکز اندیشه متفکرانی است که ما امروزه به آنها وجودگرا میگوییم

کامو— وقتی پای مردن در میان است هیچ پیشرفتی در تاریخ بشر رخ نداده است؛ زندگی ما شکننده است و از آن گریزی نیست برخلاف تصور، مرگ، امری تصادفی نیست بلکه برعکس زنده ماندن امری تصادفی است؛ همیشه چنین بوده و چنین خواهد بود میتوان گفت که زندگی یک بیماری زمینه ای درمان ناپذیر است.

خدایی که ولتر به آن اعتقاد داشت، خدایی بود که جهان را خلق کرده و در انسان قدرت تشخیص خیر و شر نهاده بوده و دیگر به جهان کاری نداشت؛ امروزه به چنین طرز فکری، مذهب عقلانی میگویند؛ در قرن هجدهم به آن مذهب طبیعی یا دئیزم می گفتند

فرد مناسب برای ما آن کسی نیست که صرفاً به ما احساس آرامش و راحتی دهد بلکه کسی است که قادر است ما را انسانی پخته تر، صادق تر و مهربان تر کند و به ما کمک کند تا بر نقاط ضعف خود فائق آییم و ما نیز وظیفه ای مشابه در قبال وی داریم.