آنتوان چخوف

نمايش‌نامه‌هاي چخوف، مثل هر متن فشرده‌ي نمايشي ديگري، در اجرا نيازمند هم نگرش يگانه‌سازي است که از طرف کارگردان اعمال مي‌شود و هم گروهي از بازيگران قدرتمند است که مثل هستيِ موزونِ متنوعي به هم بياميزند. معلوم شده است که واقع‌گرايي محض براي انتقال آن چيزي بسنده نيست که جورج کالدرون در سال 1912 آن را سرشت «مرکز گريز» نمايش‌نامه‌هاي چخوف ناميد. سرشتي که; در پي آن نيست که ذهن ما را به ملاحظه‌ي دروني رويدادهايي که عرضه مي‌کند، بکشاند، آنقدر آن‌ها را از بيرون در فرايند بزرگ‌تري شکل مي‌دهد که اين رويدادها در آن مي‌درخشند.