ورطه

انتشارات سیب سرخ منتشر کرد:
وقتی بچه بودم درباره ی دختری خوانده بودم که توپ های تنیس را پشت و رو می کرد، بی آنکه به آن ها دست بزند (البته چندان فرقی هم نمی کرد)، این طور گفته می شد که توپ ها به شکل غیرممکنی با صدای ترکیدن پشت و رو می شدند. از قرار نامعلوم این یک ناداستان بود؛ جلوه ای از ماوراءالطبیعه ی واقعی، تاثیری که روی من گذاشت؛ عمیق و ماندگار بود. خود این اتفاق_ قضیه ی توپ تنیس_ احتمالا هیچ وقت رخ نداده بود، ولی بعد از مدتی دیگر برایم اهمیتی نداشت. حدود توپولوژیک واقعیت بود که اهمیت داشت.
وحشت فلسفه را پیش بینی می کند، بی اختیار تخمش را می پراکند و ابژه ی غایی اش را فراهم می آورد_ انتزاع (فی نفسه)، وحشت از همان لامکامی می آید که فلسفه رهسپار آن جاست. اگر شکاکیت به فلسفه یاد می دهد که به چه چیزهایی نباید بیندیشد، وحشت به آن می فهماند که توان چنین کاری را ندارد. بدین ترتیب، معاهده ی بین انتزاع و وحشت از هرآن چه فلسفه می تواند باشد، یا بداند، در میگذرد. رابطه ی بین آن ها به قدمت زمان است. دقیقا به همان قدمت. وحشت کاخی از شهود ویران می سازد که فلسفه در آن مثل کودکی بی قرار حیران می چرخد.
فروشگاه اینترنتی 30 بوک