نمی دونم دارم چه کار می کنم ولی به درک

کتاب نمی‌دونم دارم چه کار می‌کنم، ولی به درک! از سایت گودریدز امتیاز 4.2 از 5 را دریافت کرده است.

کتاب نمی‌دونم دارم چه کار می‌کنم، ولی به درک! از سایت آمازون امتیاز 4.7 از 5 را دریافت کرده است.

کتاب نمی‌دونم دارم چه کار می‌کنم، ولی به درک! اشعاری از ران لیم است. ران لیم 22 ساله بود که چمدان‌هایش را بست و یک بلیط یک طرفه خرید و تصمیم گرفت به سفری بدون مقصد برود. این سفر الهام‌بخش واقعی زندگی او شد و شروع به مستندسازی افکارش در اپلیکیشن اینستاگرام کرد و در همین مدت به نوشتن علاقه‌مند شد. در کمتر از دو سال بیش از 600 هزار دنبال‌کننده در اینستاگرام داشت و سرانجام در سال 2021 اولین کتاب شعر خود را با عنوان «نمی‌دونم دارم چه کار می‌کنم، ولی به‌درک!» منتشر کرد. او این کتاب را نوشت تا از سفرش، یافته‌هایش و سفر به درون و بیرون خود برای کشفِ خود واقعی‌اش بگوید.

کتاب نمی‌دونم دارم چه کار می‌کنم، ولی به درک! به شما جرئت می‌دهد تا قدمی برای زندگی‌تان بردارید. متن‌های کوتاه، نقل‌قول‌ها و اشعار چند بیتی این کتاب حامی کسانی است که احساس می‌‌کنند هیچ حامی‌ای در زندگی ندارند، این کتاب مدرک مستدلی بر این است که لازم نیست برای انجام هر کاری حتماً بدانید که دارید چه کاری انجام می‌دهید یا به چه چیزی خواهید رسید.

«سه‌تا چیزی که باید بهشون بله گفت: ۱. به امتحان کردن یه چیز جدید بله بگو. یه سانت برو جلوتر. یه کار جدید رو امتحان کن که اون‌قدر وقت و انرژی ازت نمی‌گیره. از کجا معلوم، امتحان یه کار جدید شاید چیزی باشه که برای بالأخره تغییر مسیر دادن به سمت بهتر بهش نیازی داری. ۲. به پشت سرگذاشتن شرایطی که دیگه جواب نمی‌دن، بله بگو. نمی‌شه چیزی رو نگه داشت که دیگه جواب نمی‌ده. وگرنه جایی برای چیزی که جواب می‌ده، باقی نمی‌مونه. ۳. به از نو ساختن خودت بله بگو. مقصود از قرار دادن خودمون در معرض چیزهای جدید اینه که تغییری توی رفتارمون ایجاد کنیم. اگه خودت رو به این «برداشتی» که مردم ازت دارن محدود کنی، همیشه همون آدمی که هستی، باقی می‌مونی. راحت‌ترین کار اینه که کلاً هیچ‌کاری انجام ندی و به‌خاطر همینه که بیشتر مردم به جایی نمی‌رسن.»

«باید واسه خودت زندگی کنی. کارهایی رو بکنی که دلت می‌خواد. به ایده‌های جدید برسی. تغییرات ایجاد کنی. همین‌جوری. فقط. امتحان کنی. چندباری خرابکاری کنی. چی‌یه مگه. تهش قرار نیست بمیری که. 

ترک کردن غریب‌ترین کلمۀ ممکن به‌نظر می‌رسه تا وقتی ببینی توی یه جای غریبی، دور از خونه، و بفهمی که اون خونه اصلاً از اولش جایی نبوده که دلت می‌خواسته باشی. تغییری ایجاد کن. و همیشه می‌تونی به چیزی که پشت سرت گذاشتی برگردی. به‌احتمال‌زیاد، وقتی جهشی به سمت جلو داشته باشی دیگه دلت نمی‌خواد برگردی عقب. ولی با این حال، بیشتر انرژیت رو صرف این می‌کنی که ببینی باید خطر بکنی یا نه. انسان‌ها این‌جوری‌ان، ما خوب می‌تونیم به جلو حرکت کنیم. توی هر شرایطی که قرار بگیریم به طور غریزی سعی می‌کنیم به جلو حرکت کنیم. وقتی خودت رو توی محیطی که پتانسیل فوق‌العاده‌ای برای رشد داره قرار می‌دی، به طور غریزی راهی برای رسیدن به اون بالاها پیدا می‌کنی. ولی اگه خودت رو توی محیطی گیر بندازی که دیگه رشدت توی اون تموم شده، اون‌وقت چندان کاری نیست که بخوای انجام بدی. اگه با خودت کلنجار می‌ری که ببینی باید تغییری ایجاد کنی یا نه، جواب بله است. تو همیشه می‌تونی به چیزی که پشت سرت گذاشتی برگردی.»

«مطمئن نیستم که بشه کاملاً از کاری که تا حالا انجامش ندادی مطمئن شد. منظورم اینه که، آدم فقط یه خیالی توی ذهنش داره، نه؟ هیچ‌جوره نمی‌شه فهمید که این خیال به واقعیت می‌پیونده یا نه. می‌تونی هرچقدر می‌خوای مطالعه کنی، با آدم‌ها صحبت کنی، کلی با خودت بحث و گفتمان داشته باشی و شاید این‌ها اوضاع رو یه کم آسون‌تر بکنن. اما دست آخر، باید دل‌به‌دریا بزنی. و همچنان این امکان وجود داره که توی این راه به خودت آسیب بزنی. اما هنوز اون یه کوچولو مقاومت درونت هست. اون صدایی که توی سرت می‌گه شاید بهتره درموردش تجدیدنظر کنی. ولی تو تا الان بارها از زوایای مختلف بررسیش کردی. می‌خوای منتظر بمونی تا کامل ازش مطمئن بشی. اما در اعماق وجودت، می‌دونی همچین موقعی قرار نیست برسه. به‌نظر من آخرسر، همه‌چیز به این سؤال برمی‌گرده: «واقعاً چقدر می‌خوایش؟» به‌نظرم جواب این سؤال همه‌چیز رو زمین تا آسون عوض می‌کنه. تصور کن. زود از خواب بیدار شدی و بیرون ساکته. تنها صدایی که می‌شنوی صدای پرنده‌هاست که از دوردست می‌یاد و سوز سردی که به سمتت می‌وزه. یه فنجون قهوۀ داغ درست می‌کنی و بیرون می‌شینی. هوا خیلی سرده ولی تو پتوت رو هم با خودت می‌بری و بیرون می‌شینی.»

همۀ ما وقتی کم سن‌وسال هستیم درون ذهن‌مان تصویری می‌سازیم از این‌که دوست داریم زندگی‌مان چطور باشد. ولی به مرور که بزرگ می‌شویم معیارهای جامعه و واقعیت زندگی ذوق‌مان را کور می‌کند و رؤیاهای‌مان را از بین می‌برد. پس از آن دیگر هیچ اطمینانی به تصویر و رؤیاهایی که در ذهن برای خودمان متصور می‌شدیم نداریم و با گذشت زمان بیشتر و بیشتر به خودمان شک می‌کنیم و نمی‌دانیم آیا اصلاً می‌توانیم در زندگی به پیشرفتی برسیم یا خیر. ران لیم این کتاب را با این هدف نوشت که به انسان‌ها نشان دهد تصویری که در ذهن خود دارند واقع‌گرایانه است اما داشتن این تصویر واقع‌گرایانه بدان معنا نیست که هر وقت اراده کنیم بتوانیم به آن برسیم. او می‌خواهد به خوانندگان نشان بدهد که هیچ‌کس در دنیا واقعاً نمی‌داند دارد چه کاری انجام می‌دهد اما مهم همان انجام دادن است. او در این کتاب می‌گوید که دلش می‌خواهد به چیزهای بیشتری در زندگی برسد و از کشمکش‌های درونی خود در زندگی می‌گوید، کشمکش‌هایی که احتمالاً همۀ ما در زندگی با آن‌ها مواجه‌ایم.

• جریان این کتاب چی‌یه؟
• هیچ‌کس هیچی نمی‌دونه
• اگه احساس گندی داری، بُرو
• اشتباه خودت رو بکن
• اون بیرون دنیای بزرگی‌یه
• جواب‌هایی که لازم داری درون خودت هستن

• حرف‌هایی که کاش می‌زدم اثر کیتلین کلی نویسندۀ جوان و خوش ذوق است. او در این کتاب شعر حرف دل بسیاری از انسان‌ها را به روی کاغذ آورده و اشعارش دین و نژاد نمی‌شناسد و به زیبا‌ترین و ساده‌ترین شکل ممکن حرف‌های دلش را بر روی کاغذ نوشته است.

• رهایی اثر ام سوسا نویسندۀ کتاب‌های خودیاری است. او در کتاب رهایی نقل‌قول‌ها و جملات کوتاه و تسکین‌دهنده‌ای برای التیام زخم جدایی و دردهای جدایی از رابطه نوشته است. این جملات مثبت می‌تواند فرد را به خودآگاهی برساند و به او یاد بدهد چطور دیگر با هر شرایطی کنار نیاید.