قدم زدن در عدم

کتاب «قدم زدن در عدم» مجموعه‌ای از رباعی‌هایی است که به گونه‌ای خاص و عمیق به کاوش در عواطف و دغدغه‌های انسان امروزی می‌پردازد. جلیل صفربیگی با استفاده از زبان شعر و لطافت کلام قدرتمند خود، تجربیات و احساسات انسانی را در مواجهه با خلأ وجودی و دنیای مدرن به تصویر می‌کشد.

درباره‌ی کتاب «قدم زدن در عدم» 

شاعر در این مجموعه‌ی جذاب، شما را به سیر و سیاحتی درونی دعوت می‌کند، تاجایی که با هر رباعی به تأملی عمیق در مورد معنای زندگی، تنهایی، امید و دیگر مسائل بنیادین وجودی فراخوانده می‌شوید. تصاویر شاعرانه و دلنشین صفربیگی، مخاطب را از دغدغه‌های روزانه دور می‌کنند و به او کمک می‌کنند تا پاسخ‌هایی برای سوالات درونی‌اش بیابد.

مضامین اصلی کتاب

 
شاعر در این اثر به موضوعات چندگانه‌ای می‌پردازد که در ادامه، با برخی از این موارد آشنا می‌شوید: 

• زمان و گذر آن: اشعار با تأکید بر گذر زمان و تأثیر آن بر انسان، به خواننده یادآوری می‌کنند که چگونه زمان می‌تواند هم به عنوان شفابخش و هم به عنوان یک نیروی ویرانگر عمل کند. 
  
• وجود و نیستی: شاعر به کاوش در مفهوم وجود و خودآگاهی می‌پردازد. این گروه از اشعار بر روی احساسات و درونیات تمرکز دارند و به خواننده اجازه می‌دهند تا در دریای خود، غرق شود. 
  
• تنهایی و انزوا: صفربیگی، تنهایی و انزوای انسان‌ها را بررسی می‌کند و با استفاده از تصویرسازی‌های قوی و بیانی شاعرانه،  تأملات خود را در اختیارتان قرار می‌دهد. 
  
• درک و فهم عمیق‌تر از زندگی: شاعر به خوانندگان کمک می‌کند تا به درک عمیق‌تری از زندگی و پیچیدگی‌های آن دست یابند و بر موضوعاتی مانند زندگی، عشق، و مرگ تأکید می‌ورزد.

این کتاب مناسب چه کسانی است؟ 

مطالعه‌ی کتاب «قدم زدن در عدم» در وهله‌ی نخست به دوستداران شعر فارسی و موضوعات فلسفی توصیه می‌شود. از طرف دیگر، اگر در جست‌وجوی معنای زندگی هستید، جلیل صفر بیگی حرف‌های بسیاری برای گفتن دارد که می‌تواند شما را در کاوش درونی‌تان راهنمایی کند. 

بریده‌هایی از کتاب: 

من مست توام به تاک بسپار مرا 
کمتر به تب هلاک بسپار مرا 
با موی سیاه خود کفن پیچم کن 
در سینه‌ی خود به خاک بسپار مرا 

با گریه چه خنده‌ای ز من می‌کوچد 
چون قلب تپنده‌ای ز من می‌کوچد 
من جنگلی‌ام که آتش افتاده در او 
هر لحظه پرنده‌ای ز من می‌کوچد 

از خاک نه، از درد سرشتند مرا 
در بستر خون و زخم کشتند مرا 
من نسخه‌ی درد لاعلاج عشقم  
زیباتر از این نمی‌نوشتند مرا