رمان «فال خون» به صورت مستقيم به جنگ نمي‌پردازد، بلکه موقعيت‌هاي تراژيک انسان را در جنگ در موقعيت‌هاي متفاوت به تصوير مي‌کشد. گفته‌اند و مي‌گويند که ادبيات دفاع مقدس، تصويري يکسويه و جانبدارانه از آدم‌ها و اتفاقات اين رويداد بزرگ، به تصوير کشيده است. حتي اگر بخشي از اين ادعا درست باشد، آثار داوود غفارزادگان، خاصه «فال خون» رديه‌اي است بر چنين نگاهي به ادبيات دفاع مقدس؛ چراکه قهرمان قصه او در اين رمان، اتفاقاً چيزي از خواص يک قهرمان ندارد و بزرگترين دغدغه و نگراني‌اش، چگونه مردن است. او سربازي است که به همراه يک ستوان، مامور شده‌اند تا براي ديده‌باني به کوهي برفي بروند. اما هر چه ستوان شاد و سرخوش است، او مغموم است. سرباز رمان«فال خون» در همه مسير صعب و برفي که به قله کوه ختم مي‌شود، مرگ رزمندگان ديگر را به خاطر مي‌آورد و موش‌هايي خاکستري که در هورها جنازه آنها را مي‌خورده‌اند. او با اين تصاوير موحش و آزارنده، به مقر ديده‌باني در نوک قله مي‌رسد، اما آن‌جا هم خبري تازه نيست تا سرباز هراس‌زده را از ملال دور کند. او و ستوان در آن‌جا يک کتاب فال چيني پيدا مي‌کنند و يک دسته ورق بازي. ستوان مي‌خواهد فال سرباز را بگيرد، اما تنها سئوال او درباره اين است که چگونه مي‌ميرد. سرباز مي‌کوشد در آن فضاي سرد و بي روح، دلمشغولي و سرگرمي تازه‌اي بيابد؛ با دوربين ديده‌باني در آن دورها که محل استقرار دشمن بايد باشد، درختي مي‌بيند و اسمش را مي‌گذارد «درخت من»؛ اما اين درخت هم معجزه‌اي نمي‌کند. آمدن يک ستوان‌يار از واحد اطلاعات لشکر، مي‌تواند روحي به آن ملال تيره بدهد؛ اما دقيقا برعکس مي‌شود و ستوان و ستوان‌يار ابتدا درگيري لفظي پيدا مي‌کنند و بعد با هم گلاويز ميشوند. سرباز هم لحظه‌اي که احساس مي‌کند ستوان در زير دستان ستوان‌يار در حال خفه شدن است، به سمت ستوان‌يار شليک مي‌کند و او را مي‌کشد. حالا نگران است که نکند ستوان، او را لو بدهد. به همين خاطر، ستوان را هم مي‌کشد. ديگر لحظه‌اي که بتواند چگونه مردنش را خود تعيين کند، فرا رسيده است. چون مي‌داند با کارهايي که کرده، اعدام در انتظار اوست. به همين خاطر، خودش گراي مقر را به مرکز مي‌دهد تا نيروهاي خودي همان‌جا را که محل استقرار اوست به توپ ببندند...
شاید بپسندید
از این نویسنده
