تخفیف های شگفت انگیز
مجله 30بوک
نظر خود را برای ما ثبت کنید
انتشارات خانه هنر مد منتشر کرد:
تصویر دریان گری، تنها رمان اسکار وایلد و احتمالا مشهورترین اثر او، رمانی نامتعارف است، رمان یک شاعر، رمان یک نمایشنامه‌نویس، رمان یک نویسنده‌ی قصه‌های پریان، رمان یک منتقد ادبی و خلاصه رمان هرکسی جز یک رمان‌نویس. در واقع، کتاب هم از این‌همه بهره دارد و هم هیچ‌یک از این‌ها نیست. نثر آن گاه به شعر پهلو می‌زند و با اشعار منثور خود وایلد تفاوت چندانی ندارد. صحنه‌ها اغلب خصلتی سخت نمایشی به خود می‌گیرند که بذله‌گویی‌ها و حاضرجوابی‌های لرد هنری، یکی از دو شخصیت اصلی، به آن سرزندگی خاصی می‌بخشد. پیرنگ اصلی آن، داستان جوانی که هرگز پیر نمی‌شود، به مضامین قصه‌های پریان شباهتی آشکار دارد. به‌علاوه، بسیاری از بحث‌های شخصیت‌ها در باب هنر و زندگی و نسبت آن‌ها با یکدیگر و چیستی و چرایی اثر هنری در نهایت از مباحث نقد ادبی و هنری نسب می‌برد. افزون بر این، وایلد با تعریف بخصوصی که از وظیفه‌ی هنرمند دارد، به آفرینش در آفرینش نیز دست می‌زند و می‌کوشد با توصیفی از اشعار گوتیه یا نمایشنامه‌های شکسپیر اثری به‌موازات آثار آنان بیافریند.
دریان گری که هنوز از تابلو چشم برنگرفته بود، زیر لب گفت: «چه غم‌انگیز است، چه غم‌انگیز! من پیر خواهم شد، زشت و ترسناک! ولی این نگاره همیشه جوان خواهد ماند. تا ابد در همین روز ماه ژوئن باقی می‌ماند. کاش برعکس این می‌بود! کاش من همیشه جوان می‌ماندم و این تصویر پیر می‌شد! برای این_ بله، برای چنین چیزی_ حاضرم دار و ندارم را بدهم! برای این جوانی ماندگار از هیچ‌چیز دریغ نمی‌داشتم و حاضر بودم روحم را هم بفروشم!»
فروشگاه اینترنتی 30بوک
نقد و بررسی تخصصی
کتابِ تصویر دُریان گرِی از سایت گودریدز امتیاز 4.1 از 5 را دریافت کرده است.
کتابِ تصویر دُریان گرِی از سایت آمازون امتیاز 4.4 از 5 را دریافت کرده است.
کتاب تصویر دُریان گِری کتابی کلاسیک و ویکتوریایی اثر اسکار وایلد نویسنده، نمایشنامه‌نویس و شاعر ایرلندی است که اولین‌بار در سال 1890 در یک مجله منتشر شد و ابتدا مورد تقبیح و انتقاد قرار گرفت. تصویر دُریان گِری تنها رمان اسکار وایلد است و زمانی که در سال 1891 به‌صورت یک کتاب منتشر شد، اسکار وایلد شش فصل دیگر نیز به آن افزود. این رمان داستان مردی خوشرو و جوان است که آرزو دارد برای همیشه جوان بماند. وقتی آرزویش برآورده می‌شود او خود را بین فضیلت و رذیلت سرگردان می‌بیند، و هر چه جلوتر می‌رود متوجه می‌شود که حالا درنهایت باید بهایی برای اعمالش بپردازد. اسکار وایلد در این کتاب به موضوعات سنگینی مانند اخلاق، رابطهٔ جنسی، اعتیاد و غیره می‌پردازد و به‌همین دلیل کتاب در آن زمان مورد توجهٔ جامعهٔ ادبی قرار نگرفت.
رمان تصویر دریان گِری مضامین زیادی مانند اخلاق، غرور، تأثیر مخرب لذت و زیبایی را دربرمی‌گیرد. این رمان اغلب داستانی هشداردهنده به سبک گوتیک در نظر گرفته می‌شود و نویسنده سعی دارد در این رمان به شما نشان بدهد که چطور فساد و اعمال غیراخلاقی می‌تواند شما را از درون متلاشی کند.
«عطر تند گل‌های سرخ در کارگاه پیچیده بود. نسیم ملایم تابستانی در میان درختان باغ می‌وزید و رایحه‌ی سنگین یاس و نیز شمیم لطیف‌تر نسترن‌ها را از درِ گشوده‌ی کارگاه به درون می‌آورد. لرد هنری وُتن از گوشه‌ی دیوان مفروش به قالی ایرانی که رویش دراز کشیده بود و به عادت مألوف خود پیاپی سیگار می‌کشید، می‌توانست تنها رگه‌ای از شکوفه‌های عسلی‌رنگ و پر حلاوت درخت پروانه را ببیند که گویی شاخه‌های لرزانش تاب تحمل زیبایی آتش‌گون خود را نداشتند. پرده‌ی ابریشم توسه‌ای پیش پنجره‌ی بزرگ اتاق آویخته بود و هرازگاه سایه‌ی خیال‌انگیز پرندگانِ در پرواز یک‌دم ـ به حالتی یادآور هنر ژاپنی ـ بر آن می‌افتاد و شتابان می‌گذشت و موجب می‌شد او به آن نقاشان پریده‌رنگ توکیویی با آن چهره‌های انگار از یشم تراشیده‌شان بیندیشد که می‌خواستند به واسطه‌ی رسانه‌ای بالذات ثابت احساس تحرک و پویایی را منتقل کنند. وزوز عبوسانه‌ی زنبورهایی که در میان چمن‌های کوتاه‌نشده راه می‌گشودند یا مصرّانه و بی‌وقفه دور شاخ‌های خاک‌گرفته‌ی گل‌های پراکنده‌رُسته‌ی پیچ امین‌الدوله می‌چرخیدند سکون را سنگین‌تر می‌کرد. غرش خفه‌ی لندن همچون نت‌بوردُنِ ارغنونی در دوردست به گوش می‌رسید. وسط اتاق، بر روی یک سه‌پایه‌ی ایستاده، تک‌چهره‌ی تمام‌قد مردی دیده می‌شد، مردی جوان و با چهره‌ای بی‌نهایت زیبا. کمی آن‌سوتر، در مقابل تابلو، خالق آن، بازیل هالوارد، نشسته بود که ناپدیدشدن ناگهانی‌اش در چند سال پیش جار و جنجال بسیاری به پا کرده و موجب حدسیات و فرضیات عجیب‌وغریب متعددی شده بود.»
«لرد هنری روی ایوان کش‌وقوسی آمد و زد زیر خنده.
بازیل ادامه داد: «بله، می‌دانستم می‌خندی. اما درهرحال واقعیت همین است که گفتم.»
«بخش بزرگی از وجودم! تو را به خدا بازیل، هیچ نمی‌دانستم این‌قدر به خودت غرّه‌ای. من که انصافاً بین تو با این صورت زمخت و سخت و موهای پرکلاغی و این آدُنیس جوان که انگار از عاج و گلبرگ گل سرخ ساخته شده هیچ شباهتی نمی‌بینم. آخر بازیل عزیز من، این تک‌چهره برای خودش نارسیسی است، ولی تو... خب البته در وجنات تو آثار هوش پیداست... می‌دانی که چه می‌گویم. اما هرجا که سر و کله‌ی این هوشمندی پیدا شود، زیبایی، زیبایی حقیقی، به پایان می‌رسد. هوشْ فی‌نفسه یکی از انحای مبالغه است و هماهنگی اعضای هر چهره‌ای را به هم می‌زند. همین که کسی بنشیند و فکر کند، سراپا بینی یا پیشانی خواهد شد یا خلاصه به‌شکل ترکیب ناقص ناجوری درخواهد آمد. به انسان‌های موفق نگاه کن، در هر رشته‌ی دانشگاهی که بگویی. همه‌شان بی‌شک و شبهه کریه‌اند! حساب اهل کلیسا البته جداست. می‌دانی که، آن‌ها اهل فکرکردن نیستند. یک اسقف در سن هشتادسالگی همان چیزهایی را قرقره می‌کند که در هجده‌سالگی می‌گفته و در نتیجه به طور طبیعی همواره دلپسند به نظر می‌رسد. این دوست مرموز و جوان تو هم، که نامش را هرگز به من نگفته‌ای و تصویرش واقعاً‌مرا مجذوب می‌کند، اهل فکر نیست.»»
«لرد هنری دستی به ریش قهوه‌ای نوک‌تیزش کشید و با ته عصای آبنوس منگوله‌دارش ضربه‌ای به نوک چکمه‌ی چرمی براقش زد. «حقا که انگلیسی هستی، بازیل! این دومین‌باریا ست که از این حرف‌ها می‌زنی. وقتی آدم حرفی را با یک انگلیسی واقعی در میان می‌گذارد ـ که البته خودش به‌هرحال کار نسنجیده‌ای است ـ هرگز به مخیله‌ی آن انگلیسی هم خطور نمی‌کند که به بررسی صدق و کذب آن حرف بپردازد، بلکه فقط و فقط به این فکر است که گوینده خودش به این حرف قائل هست یا نه. اما در هر حال ارزش یک گفته به صداقت گوینده‌ی آن هیچ دخلی ندارد، بلکه به احتمال بیشتر هر چه شخص ناصادق‌تر باشد، حرفش وجه عقلانی خالص‌تری خواهد داشت، چون کم‌تر صبغه‌ی امیال و آمال و پیشداوری‌های او را به خود می‌گیرد. گو این‌که من شخصاً مناسبتی در این نمی‌بینم که آدم با تو به بحث درباره‌ی سیاست یا جامعه‌شناسی یا فلسفه‌ی اولی بنشیند. من بیش از اصول به افراد علاقه دارم و بیش از هر چیزی دیگری در این جهان نیز به افراد بی‌اصول علاقه‌مندم. حالا کمی بیشتر درباره‌ی این آقای دُریان گرِی برایم بگو. چند وقت یک بار او را می‌بینی؟»
وایلد در طول رمانِ تصویر دُریان گرِی به بررسی فلسفهٔ شخصی خود می‌پردازد که دقیقاً از زیبایی‌شناسی پیروی می‌کند و تا حد زیادی ریشه در آن دارد؛ بنابراین فلسفهٔ این رمان در تضاد با جامعهٔ ویکتوریایی بود که وایلد در آن زندگی می‌کرد. جامعه‌ای که عمدتاً هنر را ابزاری برای تأثیرگذاری بر جامعه و ایجاد ایده‌های یکسان دربارهٔ اخلاق و احساسات می‌دانست. در رمان تصویر دُریان گرِی این فلسفه در شخصیت لرد هنری تجسم می‌یابد که کلمات قصار او در سراسر رمان در خدمت زیر سؤال بردن قطعیت‌های اخلاقی بورژوازی است. بااین‌حال، به‌نظر می‌رسد اثر هنری این داستان، یعنی پرترهٔ باسیل از دُریان، با این فلسفه مخالف است. این پرتره تغییر می‌کند و معنای آن تحت‌تأثیر اعمال دُریان قرار می‌گیرد و در نتیجه مانند یک فشارسنج اخلاقی عمل می‌کند. نقاشی به آینه‌ای بدل می‌شود که هنر در آن منعکس می‌شود و بی‌اخلاقی آن را تغییر میدهد. گرچه این موضوع عکس اصول زیبایی‌شناسی است اما وایلد عمداً این فلسفه را زیر پا گذاشته تا به مسئولیت اخلاقی نسبت به هنر اشاره کند. از طریق همین هنر دُریان مجبور می‌شود با عواقب اعمال خود روبه‌رو شود بلکه در این خلال درسی فراموش‌نشدنی به خواننده نیز میدهد.
تصویر دُریان‌گرِی داستان کهن‌الگویی از مرد جوانی به نام دُریان گِری است که جوانی ابدی را به قیمت روحش می‌خرد تا همیشه جوان بماند. داستان در استودیوی هنری باسیل هالوارد شروع می‌شود که در حال بحث در مورد یک نقاشی با دوست شوخ و اخلاق ستیزش لرد هنری واتون است. دُریان گِری که موضوع نقاشی است از راه می‌رسد و وقتی هنری توضیح میدهد که زیبایی و جوانی زودگذر است و باید تمام انگیزه‌ها و خواسته‌ها را به کمال رساند، مجذوب هنری می‌شود. دُریان در این‌جا می‌گوید که اگر پرتره‌اش به جای خودش پیر و چروک شود و خودش زیبا و جوان بماند، حتی روح خود را نیز می‌بخشد. باسیل نقاشی را به دُریان میدهد که 18 سال آینده را در افراط و تفریط هوس‌بازانه می‌گذراند و به سوی شر کشیده می‌شود. دُریان مرتباً سری به پرتره‌اش می‌زند و متوجه نشانه‌هایی از پیری و فساد در چهره‌اش می‌شود، هر چند خود واقعی‌اش بی‌عیب و نقص باقی مانده است. باسیل به دُریان می‌گوید که اگر این پرتره بازتابی از خودِ دُریان است، پس او باید توبه کرده و برای بخشش دعا کند. دُریان خشمگین از حرفهای باسیل، دست به کاری می‌زند که هیچ راه برگشتنی از آن نیست.
• هنگامی که رمان تصویر دُریان گِری در سال 1981 منتشر شد جامعهٔ معاصر وایلد از اشارات رمان به مضامین غیراخلاقی و حتی بیشتر از آن، پیشنهادهای همجنس‌گرایی شوکه شدند. بیشتر غوغاها به سمت لحن همجنس‌گرایی کتاب روان بود با این‌حال مخالفان انتقاداتی به خودِ وایلد نیز وارد کردند. این امر به‌ویژه زمانی مشهودتر شد که وایلد در سال 1895 به دلیل اعمال ناشایست به دادگاه کشیده شد. در محاکمه‌های وایلد این رمان را یک رمان «غیراخلاقی» نامیدند و بخش‌هایی از آن طی بازجویی خوانده شد.
• تاکنون فیلم‌های زیادی بر اساس رمان تصویر دُریان گِری ساخته شده است که از مشهورترین آن‌ها می‌توان به فیلم گِری در سال 1945 اشاره کرد که بازیگرانی همچون جورج سندرز و هرد هتفیلد در آن به ایفای نقش پرداختند.
• کتاب سرخ و سیاه اثر استاندال نویسندهٔ فرانسوی است و آن را یکی از آثار زیربنایی ادبیات مدرن می‌دانند و می‌توان گفت یکی از مهم‌ترین رمان‌های تاریخی غرب است. این رمان داستان زندگی ژولین سورل است و نویسنده زندگی او را در ساختار اجتماعی سفت و سخت فرانسه به تصویر کشیده است، جامعه‌ای که پس از اختلالات انقلاب فرانسه و سلطنت ناپلئون بناپارت در حال بازسازی است.
• کتاب ابله اثر فئودور داستایوفسکی نویسندهٔ شهیر روسی است. این کتاب داستان پرنس مویخکین، آخرین فرزند یک خاندان بزرگ و ورشکسته است که پس از اقامتی طولانی در سوئیس برای معالجهٔ بیماری به میهن خودش بازمی‌گردد. او افسرده و عصبی است و پس از مدتی دچار نوعی جنون و بی‌ارادگی مطلق می‌شود.
• کتاب زندگی واسیلی اثر لیانید آندری‌یف نویسندهٔ روسی است که او را پدر اکسپرسیونیسم می‌دانند. قهرمان این داستان مردی به نام واسیلی است که شخصیتی پیچیده و چندوجهی دارد و آندری‌یف در این رمان داستان پرفراز و نشیب و عجیب این قهرمان را به تصویر کشیده است.
اسکار وایلد در 16 اکتبر 1854 در دوبلین و ایرلند به دنیا آمد و در کالج ترینیتی در دوبلین و کالج مگدالن در آکسفورد به تحصیل پرداخت و پس از آن در لندن اقامت گزید و در سال 1884 با کنستانس لوید ازدواج کرد. او در جامعۀ ادبی آن زمان بسیار محبوب و مشهور بود و هم‌پایۀ بزرگان و نامداران قرار می‌گرفت. زندگی رمان‌نویس، شاعر، مقاله‌نویس و نمایشنامه‌نویس ایرلندی، اسکار وایلد به‌اندازه آثار او مشهور است. وایلد در طول دوران حرفهای خود یعنی چیزی حدود 20 سال، مجموعه آثاری خلق کرد که هنوز مورد علاقۀ مردم سرتاسر جهان است. آثاری چون رمان تصویر دُریان گری، داستان‌های کوتاهی چون «شاهزاده خوش بخت» و «غول خودخواه»، اشعاری مانند تصنیف ریدینگ دروازه و نمایشنامه‌هایی چون «فن لیدی ویلیامز»، «زن بی‌اهمیت»، «اهمیت جدی بودن» و... وایلد در 1895 به اتهام همجنس‌گرایی محاکمه و محکوم شد و از تصویر دُریان گری به‌عنوان مدرکی علیه او استفاده شد. این رمان امروزه به یک رمان کلاسیک ادبیات انگلیس تبدیل شده است و تعدادی فیلم از روی آن اقتباس شده که مهم‌ترین آن‌ها در سال 1945 توسط آلبرت لوین کارگردانی شده و سه جایزه اسکار دریافت کرد.
نشر خانه هنر مد
به به عالیه زندگیم به کل عوض شد