چرا سوسیالیست نیستم

چرا سوسیالیست نیستم از سایت گودریدز امتیاز 4.2 از 5 را دریافت کرده است.

چرا سوسیالیست نیستم از سایت آمازون امتیاز 4.7 از 5 را دریافت کرده است.

رند پال سناتور آمریکایی، کتاب چرا سوسیالیست نیستم را با همکاری همسرش کلی اشبی پال نوشته است. «چرا سوسیالیست نیستم» اولین‌بار سال 2019 منتشر شد و خیلی‌زود به یکی از کتاب‌های بحث‌برانگیز در میان سیاستمداران و متفکران بدل شد. نویسندگان در  این کتاب  در تلاشند این تصویر را برای خوانندگان ترسیم کنند که اگر در کشور ابرقدرتی همچون آمریکا سوسیالیسم حاکم شود، جهان با چه چیزی مواجه می‌شود. بسیاری از آمریکایی‌ها معتقدند پیاده‌سازی کمی از مفاهیم سوسیالیستی در آمریکا شاید بد نباشد و به حکمرانی برابری و عدالت کمک کند. با این‌حال اما رند پال و کلی اشبی پال در این کتاب تلاش می‌کنند تا به مخاطبانشان ثابت کنند در صورت بروز و ظهور سوسیالیسم در آمریکا، سرنوشت آزادترین ملت جهان به خطر می‌افتد و طاعون کنترل ظالمانهٔ دولت به راه می‌افتد.

«ابتدا فکر نمی‌کنید اصلاً وجود چنین کتابی ضروری باشد اما بعد از مطالعه خدا رو شکر می‌کنید که چنین کتابی نوشته شد. به فصل 19 این کتاب «سوسیالیسم اقتدارگرایی است» توجهٔ ویژه‌ای داشته باشید.» - تاکر کارلسون

«هر کسی که آمریکا و آزادی و سنت یهودی-مسیحی برقرار در آن را دوست دارد باید این کتاب را بخواند. با تشکر از رند پال که به ما یادآوری کرد چقدر باور به این‌که کنترل بیشتر دولت ما را شادتر خواهد کرد، خطرناک است.» - لورا اینگراهام، مجری فاکس نیوز

«هیچ سناتور آمریکایی‌ای در عصر مدرن نمی‌تواند با وفاداری سناتور رند پال به اصول اولیهٔ بازار آزاد رقابت کند. در این کتاب خواندنی، پال نشان می‌دهد که چرا و چگونه از حق شما برای مشارکت در فعالیت‌های اقتصادی بدون دخالت دولت و حق قانون اساسی شما به تنهایی دفاع می‌کند. او همچنین نشان می‌دهد که چگونه هر چیزی که به دست برنامه‌ریزی مرکزی بیفتد، دیگر چندان جالب نیست.» - قاضی اندرو پی ناپولیتانو

نبود بیمه‌های سلامت همگانی، حقوق بازنشستگی پایین و مساله فقر سبب شده است در برخی از ایالت‌های آمریکا طرفداران ایده‌های سوسیالیستی افزایش پیدا کند. با این‌حال رند پال سناتور جمهوری‌خواه و سیاستمدار لیبرتی و طرفدار محافظه‌کار دو آتشۀ عضو جنبش تی‌پارتی در این کتاب بیانیه‌ای علیه سوسیالیسن صادر کرده است. رند پال معتقد است سوسیالیسم عدالت اجتماعی و برابری را دستمایه می‌کند و با استفاده از این موضوع سوار بر افکار عمومی می‌شود و به خود اجازه می‌دهد با کنترل بیشتر و ایجاد فضای پلیسی آزادی‌های فردی را از بین ببرد.

«سوسیالیسم عالی است. فقط کافی است از اولیور استون بپرسید. اولیور استون نه یکی که دو فیلم در ستایش سوسیالیسم هوگو چاوز ساخته است. به این فکر می‌کنم که آیا فیلم سومی هم در کار خواهد بود تا قسمت آخر این سه‌گانه، ونزوئلایی‌هایی را نشان دهد که حیوانات خانگی‌شان را می‌خورند و پول‌های‌شان را می‌سوزانند تا گرم شوند؟ شک دارم. پشیمانی و افسوس صادقانه از آن چیزهایی نیستند که به وفور در هالیوود پیدا شود. چطور اولیور استون، مایکل مور و شان پن، هنگام مشاهدهٔ «معجزهٔ» ونزوئلایی این‌قدر به خطا رفتند؟ ونزوئلا چنان نفت زیادی داشت که مدتی طول کشید تا سوسیالیسم بتواند اقتصاد سابقاً پویایش را کاملاً نابود کند. ونزوئلا حتی تا به امروز صاحب بزرگ‌ترین ذخایر نفتی جهان است، ذخایری حتی بزرگ‌تر از عربستان سعودی. فقط نمی‌توانند این نفت را بیرون بیاورند، چون سوسیالیسم، سازوکار قیمت‌گذاری را از میان برداشته و مخارج و بدهی‌های بی‌پایان دولت باعث ابرتور می‌شده که پول این کشور را نابود کرده است. بعضی چاوز را بابت این فاجعه سرزنش می‌کنند. بعضی مادورو را. اما واقعاً، یک مرد می‌تواند کشوری با ذخایر نفتی بیشتر از عربستان سعودی را بگیرد و چنان گندی به آن بزند که صدها هزار شهروندش فرار کنند؟ یک مرد می‌تواند ثروتمندترین کشور امریکای جنوبی را بگیرد و آن را به جهنمی تبدیل کند که شهروندانش به معنای واقعی کلمه در خیابان‌ها از گرسنگی بمیرند؟»

«در اواخر دههٔ 1950، حکومت نظامی جای خودش را به «دموکراسی» داد. روملو بتانکورت (64 ـ 1959)، یک کمونیست سابق، مهار قدرت را به‌دست گرفت و شدیداً از اقتصاد بازار رویگردان شد. نینیو می‌گوید بتانکورت «رویکرد تدریجی‌تری از تأسیس سوسیالیسم» را اتخاذ کرد چون او «بخشی از نسل روشنفکران و دانشجو ـ کنشگرانی ]بود[ که هدفش ملی کردن کامل بخش نفتی ونزوئلا و استفاده از تفاوت‌های بهای تولید و فروش نفت برای تأسیس دولت رفاه بود...» پس سوسیالیسم ونزوئلا برنامهٔ جدیدی ساخته و پرداختهٔ چاوز نبود، بلکه چاوز صرفاً سوسیالیسم را به سطح دیگری برد. نینیو به ما می‌گوید که دولت بتانکورت، مالیات بر درآمد را سه‌برابر کرد و کسری مالی گسترده‌ای را پدید آورد که «در عصر پیشاچاوز به عنصری ثابت در مالیهٔ عمومی ونزوئلا تبدیل می‌شد.» بتانکورت جایش را به کارلوس آندرس پرز داد که در سال 1975 تمام بخش نفت را ملی کرد. نینیو می‌گوید: ملی‌سازی صنعت نفت اساساً ماهیت حکومت ونزوئلا را تغییر داد. ونزوئلا به کشوری نفتی تبدیل شد که مفهوم رضایت مردم تحت حکومت را عملاً برعکس کرد. به جای اینکه ونزوئلایی‌ها برای محافظت از دارایی‌ها و آزادی‌های مشابه به دولت‌شان مالیات دهند، دولت ونزوئلا با رشوه‌دادن به شهروندانش با انواع و اقسام اعانه‌ها نقش پدری به خود گرفت تا سلطه‌اش را بر آنان حفظ کند.»

«اما تا چندین سال، ونزوئلا با وجود مشکلات به رشدش ادامه داد. همان‌طور که سی‌ان‌ان گزارش داد: «هوگو چاوز، مردی که بنیان وجههٔ قدرتمندش سکوی پوپولیستی تقسیم ثروت هنگفت نفتی ونزوئلا میان فقرا و محرومان بود، در حالی کشورش را ترک می‌کند که پول نقد بیشتری میان فقرا توزیع می‌شود.» حامیان هالیوودی چاوز همچنان پز می‌دادند که نابرابری درآمدی در حال محوشدن است. سی‌ان‌ان گزارش داد که نابرابری درآمد «در دوران تصدی‌اش به پایین‌ترین سطح در قارهٔ امریکا رسید» و به گزارش بانک جهانی ارجاع دادند که می‌گفت: «نرخ کسانی که در فقر زندگی می‌کردند از 4/50 درصد در سال 1988 به 3/36 درصد در سال 2006 رسید و نرخ مرگ‌ومیر نوزادان از 3/20 به ازای هر هزار تولد در آغاز به قدرت رسیدن چاوز به 9/12 در سال 2011 رسید.» و اما رؤیای بهشت سوسیالیستی همیشه زودگذر بوده است. هنگام به قدرت رسیدن مادورو در سال 2013، سراب سوسیالیسم ونزوئلایی محو شد و ابعاد عظیم فاجعه را افشا کرد. نتیجه‌اش فاجعه‌ای اقتصادی شامل ابرتورم و کوهی از بدهی و کمبود مواد غذایی بود که تا پیش از این در ونزوئلای مدرن دیده نشده بود.»

سوسیالیسم یک نظریهٔ سیاسی-اقتصادی است که آرمان آن استقرار مالکیت عمومی و نظارت جامعه بر وسایل تولید، سرمایه، زمین و اموال مربوط به آن‌ها و درواقع به‌طور کلی نشان می‌دهد که ادارهٔ این امور به سود همگان است. به نظام اجتماعی که بر پایهٔ این نظریه برپا شود، سوسیالیستی می‌گویند. نقطهٔ اتصال نظریه‌های مختلف سوسیالیستی تکیه بر برتری جامعه و سود همگانی بر فرد و سود فردی است. اخیراً یک نظرسنجی نشان داد که 43درصد آمریکایی‌ها فکر می‌کنند کمی سوسیالیسم بیشتر چیز خوبی است. اما آیا سیاستمداران و حکمرانان آمریکایی هم مثل این ۴۳ درصد از جامعه آمریکا فکر می‌کنند؟ رند پال به عنوان یک جمهوری‌خواه معتقد است درصد از جامعه آمریکا بیشتر جوانان خوش‌خیالی‌ها هستند که نمی‌دانند که سوسیالیسم میلیون‌ها نفر را کشته است، اما اکنون در دانشگاه‌های آمریکا و در میان بسیاری از چپ‌گرایان به ایدئولوژی روز تبدیل شده است. این ایدئولوژی که توسط رهبرانی مانند برنی سندرز و الکساندریا اوکاسیا-کورتز دوباره معرفی شد، خود را در برنامه‌ها و سیاست‌های مختلف آمریکا نشان می‌دهد.

رند پال در کتاب چرا سوسیالیسم نیستم، تاریخ سوسیالیسم را از گولاگ‌های استالین تا قحطی کنونی در ونزوئلا ترسیم می‌کند و سعی دارد به قول خودش با اینن تصورات غلط رایج در مورد «آرمان‌شهر» اروپای سوسیالیستی مقابله می‌کند. رند پال معتقد است سوسیالیست شاید بازگردد اما بازگشت آن تنها برای این است که بسیاری از آمریکایی خطرات واقعی مرگبارترین ایدئولوژی قرن بیستم را فراموش کرده‌اند. پال معتقد است حقیقت ویرانگری را در این کتاب افشا کرده است. او می‌نویسد در مقابل هر دانشجویی که یک تی‌شرت با عکس چگورا به تن دارد، یک کودک ونزوئلایی وجود دارد که از گرسنگی می‌میرد. او در این کتاب از پناهندگان ناامید می‌گوید که از کوبای کمونیستی فرار می‌کنند تا از سانسور ظالمانه، غذای سهمیه‌بندی‌شده، بیمارستان‌های محقر و مراقبت‌های بهداشتی‌ای خلاص شوند که رایگان نیست. از دیکتاتوری‌های سوسیالیسیت مانند جمهوری خلق چین می‌گوید که آزادی بیان را در هم می‌کوبند و دولت‌های نظارتی گسترده را اداره می‌کنند درحالی‌که خود را ملت‌های روشنفکر مدرنی نشان می‌دهند. رند پال در این کتاب از واقعیت دولت‌های سوسیالیستی نیز پرده برمی‌دارد که به دور از تامین آزادی اقتصادی، شهروندان خود را به بردگی می‌کشند. آن‌ها وعده‌های واهی امنیت و برابری می‌دهند و درعین‌حال آزادی شخصی را محدود می‌کنند، شرکت‌ها را از بین می‌برند و شهروندان را وابستهٔ دولت می‌کنند.

• چون دربارهٔ لذت خوردن حیوانات خانگی‌تان زیادی اغراق شده ـ سوسیالیسم تولید فقر می‌کند.
• اسکاندیناوی را کاپیتالیسم عالی می‌کند
• چکمه‌ای که تا ابد روی چهرهٔ انسان می‌کوبد ـ سوسیالیسم و اقتدارگرایی
• سوسیالیسم برابری نمی‌آفریند
• این فرشته‌ها کجا هستند؟ فلسفهٔ سوسیالیسم
• هرگز اجازه ندهید بحرانی به هدر برود: سوسیالیسم و هشدارگری

• کتاب راه باریک آزادی اثر دارون عجم اغلو اقتصاددان آمریکایی ترک‌تبار و جیمز آلن رابینسون اقتصاددان و دانشمند بریتانیایی است. آن دو در این کتاب نشان می‌دهند که چرا برخی کشورها به آزادی دست یافته‌اند درحالی‌که برخی کشورها آزادی تنها منجر به افتدارگرایی یا هرج‌ومرج شده است.

• کتاب چرا ملت‌ها شکست می‌خورند اثر پرفروش دارون عجم اغلو و جیمز ای رابینسون که در آن با طیف وسیعی از مطالعات نشان می‌دهند که چرا برخی ملت‌ها به گونه‌ای متفاوت توسعه می‌یابند و برخی از آن‌ها در انباشت قدرت و رفاه از برخی دیگر شکست می‌خورند.

• کتاب سیاست اقتصاد و مسائل توسعه در سایه خشونت اثر داگلاس سی نورث که در این کتاب نشان می‌دهد چگونه جوامع در حال توسعۀ جهان از کنترل سیاسی و امتیازات اقتصادی برای محدود کردن خشونت و هماهنگ کردن ائتلاف‌های سازمان‌های قدرتمند بهره می‌برند.

• کتاب بوروکراسی اثر لودویگ فون میزس متفکر لیبرالی است. نویسنده در این کتاب این دیدگاه را مطرح می‌کند که مطالعۀ بوروکراتیسم فرصتی فوق‌العاده برای آشنایی با مسائل بنیادین مربوط به تضاد میان سوسیالیسم و کاپیتالیسم است.