تصویرخوانی

تصویرخوانی از سایت آمازون امتیاز 4.7 از 5 را دریافت کرده است.

تصویرخوانی (وقتی به یک اثر هنری نگاه می‌کنیم، به چه می‌اندیشیم) اثر آلبرتو مانگل نویسنده و جستارنویس آرژانتینی است. این کتاب در سال 2000 منتشر شد. نویسنده در این کتاب نگاهی به آثار هنرمندان بزرگ انداخته است؛ چه آثار هنرمندانی مانند پیکاسو، کاراوادجو و پیتر آیزمن که بسیار برایمان آشنا هستند و چه آثار هنرمندانی مانند مرینا گارتنر، لاوینیا فونتانا و آلیژا جینو که کمتر شناخته‌شده‌اند و داستان‌های پشت آن‌ها را بررسی می‌کند و گذر زندگی به هنر را دنبال می‌کند.

«آلبرتو مانگل یک اثر مرجع بسیار کاربردی از مکان‌های خیالی نوشته است. کتاب تصویرخوانی او شرحی درخشان از راه‌هایی است که بیننده و خالق می‌توانند در میان آن بهم برسند یا حتی یکدیگر را تغییر دهند. او منطق دنیای سرزمین عجایب و آینه‌های لوئیس کارول را بهتر از هرکس دیگری درک می‌کند. تخیل او بسیار انعطاف‌پذیر و سخاوتمندانه و آثارش پر از شگفتی است.» - واشنگتن پست

«صفحه به صفحه این کتاب بسیار جذاب است.» - کلگری هرالد

«یک اثر خواندنی بسیار عالی.» - تودِی

«اثری بسیار باارزش... به‌طرز شگفت‌انگیزی اطلاعات شما را بالا می‌برد... آلبرتو مانگل یک راهنمای سرگرم‌کننده برای دنیای هنر خلق کرده است که بینش‌های قابل‌توجهی ارائه می‌دهد.» - مجلهٔ مونترال

«بسیار بسیار سرگرم‌کننده و جالب.» - تورنتو استار

«کتابی بسیار شایسته که می‌تواند پرفروش‌ترین کتاب در زمینهٔ خود باشد. کتاب تصویرخوانی به‌طور تحسین‌برانگیزی راهنمای ما می‌شود تا بتوانیم دوباره نگاه‌کردن و دوباره فکرکردن به آثار هنری را یاد بگیریم و قدردان هنر باشیم.» - مجلهٔ ادمونتون

«آلبرتو مانگل قهرمانی خستگی‌‌ناپذیر در زمینهٔ هنر است. او به کتاب‌ها اهمیت می‌دهد و بسیار مشتاق و سرسخت است چون معتقد است که آن‌ها با وجود پیشرفت تکنولوژی هنوز هم پیوندهای اساسی بین افراد و جهان هستند.» - سان ونکوور

آلبرتو مانگل یک کاشف است، کاشفی که فرانسوی‌ها کشف‌هایش را تخیل می‌نامند. او می‌تواند تخیل، تصویرسازی و تصویرخوانی را با هم در ذهن شما ترکیب کند. آلبرتو مانگل به هنر نگاه می‌کند و داستان‌ها و شباهت‌هایی را پیدا می‌کند که ممکن است کاملاً دیدگاه شما را تغییر بدهند. این کتاب یکی از بهترین کتاب‌ها در زمینهٔ خودیاری بصری است که شما را ترغیب می‌کند راه‌هایی که تا به امروز یاد گرفته بودید از طریق‌شان به هنر نگاه کنید را به‌کلی فراموش کنید.

«یکی از نخستین تصاویری که به یاد می‌آورم، تصویری که به‌خوبی می‌دانستم دست انسانی آن را با رنگ و بوم آفریده بود، عکسی است از تابلوی «قایق‌های ماهیگیری در ساحل سنت ـ ماری» اثر ونسان وان‌گوگ. نُه یا ده سال بیش‌تر نداشتم، و عمه‌ام، که نقاش بود، مرا به کارگاهش دعوت کرده بود تا محل کارش را ببینم. تابستان گرم و شرجی بوئنوس‌آیرس بود. اتاق کوچک کارگاه خنک بود و به طرز غریبی بوی تربانتین و روغن می‌داد؛ بوم‌های نقاشی، که در گوشه‌ی امنی شانه به شانه‌ی هم چیده شده بودند، به چشمم همچون کتاب‌هایی می‌آمدند در قد و قواره‌ای عجیب و غریب، چنان‌که گویی در رؤیای کسی نمایان می‌شوند که نمی‌داند کتاب‌ها چه شکل و شمایلی دارند، و آن‌ها را در خیال به هیئت صفحات شق و رق و عظیم‌الجثه‌ای مجسم می‌کند؛ طرح‌های سردستی و بریده‌ی روزنامه‌هایی که عمه‌ام بر دیوار کارگاهش زده بود آن مکان را به منزله‌ی حریم اندیشه‌ای چندپاره و آزاد نمایش می‌داد. در جاکتابی کوتاهی، کتاب‌های مصور بلندی به چشم می‌خورد حاوی تصاویری از آثار نقاشان و هنرمندان. ناشر اغلب آن کتاب‌ها سوئیس کمپانی اسکیرا بود، نامی که برای عمه‌ام مظهر کمال و برتری بود. او مرا بر چارپایه‌ای نشاند، کتابی را که شامل تصاویری از آثار وان‌گوگ بود از جاکتابی‌اش بیرون کشید و بر زانوهایم قرار داد. بعد مرا تنها گذاشت.»

«زمانی در قرن شانزدهم، فرانسیس بیکن، جستارنویس شهیر، بیان داشت که به عقیده‌ی پیشینیانمان تمامی تصاویری که جهان به ما عرضه می‌دارد پیش از این، به‌هنگام تولدمان، در خاطر ما نقش بسته‌اند. او نوشت: «همان‌گونه که افلاطون تصور می‌کرد، هرگونه دانشی چیزی نیست مگر یادآوری؛ از این‌رو سلیمان حکم کرد هرگونه تازگی چیزی نیست مگر فراموشی.» اگر این سخت راست باشد، پس ما جملگی، به‌نحوی از انحا، در تصویرهای مختلف و متعددی که احاطه‌مان کرده‌اند منعکس شده‌ایم، چرا که آن‌ها تا این زمان بخشی از وجود ما بوده‌اند: تصاویری که می‌آفرینیم و تصاویری که قاب می‌گیریم؛ تصاویری که به طور عینی با دست در کنار هم می‌نشانیم؛ تصاویری که ناخوانده و ناخواسته در خیال ما نقش می‌بندند؛ تصاویر چهره‌ها، درخت‌ها، بناها، ابرها، چشم‌اندازها، ابزارها، آب، آتش، و تصاویرِ آن تصویرها. یعنی نقاشی‌ها، مجسمه‌ها، نمایش‌ها، عکس‌ها، نسخ چاپی، فیلم‌ها. ما خواه در تصویرهای گرداگردمان به کشف خاطراتی رنگ‌باخته از آن امرِ زیبایی نائل شویم که روزی روزگاری از آنِ ما بود (آن‌گونه که افلاطون بیان می‌کرد)، و خواه تصویرهای گرداگردمان ما را وادار کنند که به یاری انواع امکانات زبانی‌مان تفسیری تازه و نو از آنان به دست دهیم (آن‌گونه که سلیمان به‌صرافت دریافت)، ما لاجرم آفریده‌ی عکس‌ها و تصویرها هستیم.»

«در ادامه‌ی این سخن می‌توان افزود که آن اثر تازه‌زاد نیز به‌نوبه‌ی خود چه‌بسا منجر به زایش هزاران هزار اثر تازه‌زادِ دیگر شود ـ زایشی که ثمره‌ی تجربه‌های پذیرا و گشوده‌ی تماشاگران یا خوانندگان است ـ چنان‌که هر یک از این هزاران هزار اثر نیز در بردارنده‌ی آن اثر نخستین است. زمانی که چهارده یا پانزده‌سالم بود، روزی معلم تاریخمان در حین نمایش اسلایدهایی درباره‌ی هنرِ پیش از تاریخ به ما گفت. مردی را تصویر کنید که سرتاسر عمر، روز از پس روز، غروب خورشید را نظاره می‌کند و چنین می‌پندارد که هر غروب حکایت از مرگِ چرخه‌ایِ ایزدی دارد که اسمش را افراد قبیله بر زبان نمی‌آورند. یک روز، برای اولین‌بار، آن مرد سرش را بلند می‌کند و ناگهان حقیقتاً به‌وضوح می‌بیند که خورشید در حال فروشدن در دریاچه‌ای از آتش است. در واکنش به چنین منظره‌ای (و به دلایلی که نمی‌کوشد بر زبان براند)، دست‌هایش را در گِل رس فرو می‌برد و کف دست‌هایش را بر دیوار غارش می‌زند. بعد از مدتی، مرد دیگری جای دست‌ها را بر دیوار غار می‌بیند و ترس او را فرا می‌گیرد، شاید هم یکه می‌خورد، یا صرفاً کنجکاو می‌شود و در واکنش به آنچه بر دیوار غار دیده است (و به دلایلی نمی‌کوشد بر زبان براند) شروع به گفتن داستانی می‌کند.»

زبانی که با آن در مورد هنر صحبت می‌کنیم به‌طور پیوسته مبهم‌تر شده است، اصطلاحاتی که فقط منتقدان هنری می‌توانند آن را درک کنند اما هزاران سال این‌طور نبوده است. امروزه ما در دنیای جدیدی از تصاویر زندگی می‌کنیم ولی آیا واژگانی وجود دارد که بتوانیم برای تصویرخوانی آن‌ها را یاد بگیریم؟ آیا راهی وجود دارد که بتوانیم هنگام‌ ورق‌زدن یک کتاب مصور انجام دهیم تا نگاه‌مان به تصاویر تغییر کند؟ آیا می‌توان داستان‌های درون نقاشی‌ها، بناهای تاریخی، ساختمان‌ها و یا حتی مجسمه‌ها را بخوانیم؟ ما می‌گوییم هر تصویری داستانی دارد، اما آیا واقعاً دارد؟ آلبرتو مانگل با استفاده از تعدادی تصویر خارق‌العاده از عکس‌ها، نقاشی‌‌ها و مجسمه‌های ساخته‌شده، در کتاب تصویرخوانی به بررسی این موضوع می‌پردازد که چگونه هرکدام از این آثار هنری تلاش می‌کنند داستانی را برای ببینده تعریف کنند و این‌که یک بیننده چطور می‌تواند داستانی را رمزگشایی یا حتی ابداع کند. این کتاب دربارهٔ تاریخ یا تئوری‌های هنری نیست، بلکه درباره‌ لذت‌ها و شگفتی‌های اعجاب‌آمیز آثار هنری است. تصویرخوانی کتابی عمیقاً‌ روشنگر و جالب است که می‌تواند نحوهٔ دیدتان به دنیای اطرافتان را تغییر دهد و مطمئناً به بازکردن چشم‌ها و ذهن‌تان نسبت به میراث غنی هنرمندان کمک می‌کند.

تماشاگر عام          تصویر به مثابه‌ی داستان
جُون میچل            تصویر به‌مثابه‌ی غیاب
روبرت کامپین        تصویر به‌مثابه‌ی معما
تینا مودوتی          تصویر به‌مثابه‌ی شاهد
لاوینیا فونتانا        تصویر به مثابه‌ی فهم
مَریَنا گارتنر           تصویر به مثابه‌ی کابوس
فیلوکسِنوس         تصویر به مثابه‌ی انعکاس
پابلو پیکاسو         تصویر به مثابه‌ی خشونت
آلیژاجینو              تصویر به مثابه‌ی باژگونی
کلود-نیکولا لاودو    تصویر به مثابه‌ی فلسفه
پیتر آیزنمن          تصویر به مثابه‌ی یاد
کارداوادجو            تصویر به مثابه‌ی تئاتر

• کتاب برچیدن کتابخانه‌ام اثر دیگری از آلبرتو مانگل نویسندهٔ آرژانتینی است. در این کتاب آلبرتو گوشه‌ای از زندگی‌اش را روایت می‌کند. حوادث این کتاب از یک اتفاق آغاز می‌شود. زمانی که دولت فرانسه به او اطلاع می‌دهد که اقامتش سر رسیده و باید خاک این کشور را ترک کند؛ حالا او کتابخانه‌ای 35هزار جلدی دارد و برچیدنِ آن نه کاری خُرد و نه کوچک است.

• کتاب تاریخ کتابخوانی  اثر دیگری از آلبرتو مانگل نویسندهٔ آرژانتینی است. آلبرتو مانگل در تاریخ کتابخوانی کوشیده تا از طریق بررسی تاریخ خواندن و تاریخ عجیب و شگفت‌انگیز پیشرفت خواننده از الواح گلی تا کتاب‌های چاپی امروزی؛ نقشۀ جهان عینی ما را ترسیم کند.