در یتیم (خشکیدن آب دهان عنکبوت)

صادق هدایت یکی از نویسندگان برجستهٔ ایران است که در سال 1281 به دنیا‌ آمد و در انتها جانِ خود را گرفت. او از همان کودکی به ادبیات علاقه‌مند شد و قدم به عرصهٔ نویسندگی گذاشت و در سال 1293 روزنامهٔ‌ دیواری «ندای اموات» را در مدرسه منتشر کرد و دورهٔ متوسطه‌اش را در مدرسهٔ «دارالفنون» درس خواند ولی در سال 1295 به دلیل بیماری مدرسه را ترک کرد و پس از آن در 1296 در مدرسهٔ فرانسوی‌ها «سن لویی» به ادامهٔ تحصیل پرداخت و به گفتهٔ خودش اولین آشنایی‌اش با ادبیات جهانی در همین مدرسه بود. در همین مدرسه هدایت اولین مقالهٔ خود را در روزنامهٔ هفتگی به چاپ رساند و همچنین با مجلهٔ «ترقی» همکاری کرد. او طی سفر و اقامت خود در هند اثر مشهورش «بوف کور» را منتشر کرد؛ با این‌حال بر روی نسخه‌ای که در هند چاپ شده بود نوشته شده بود که چاپ آن در ایران ممنوع است. او پس از پس از سفرِ هند با مشکلات مالی فراوانی روبه‌رو شد و همین فقر و سرخوردگی‌اش از بی‌اعتنایی جامعه باعث شد که به سراغ طنز‌نویسی برود. در 1316 هدایت از هند به تهران بازگشت و دوباره در بانک ملی مشغول به کار شد و سال بعد در وزارت فرهنگ استخدام شد و همچنان به فعالیت‌های ادبی خود ادامه داد و چندین داستان و مقاله منتشر کرد اما بوف کور باز هم در ایران منتشر نشد. هدایت در آذر سال 1326 برای اخذ روادید گواهی پزشکی گرفت، تمام کتاب‌‌هایش را فروخت و به پاریس سفر کرد؛ سفری که بدون بازگشت بود. در طول اقامت در فرانسه سفری به هامبورگ داشت و سعی کرد به لندن برود اما موفق نشد و سرانجام در 19 فروردین سال 1330 در آپارتمان اجاره‌ای خود با گاز، دست به خودکشی زد. پیکر هدایت در قبرستان پرلاشز در فرانسه به خاک سپرده شد.

محمود دولت‌آبادی داستان‌نویس است که در سال 1319 در دولت‌آبادِ سبزوار به دنیا اومد. تحصیلات ابتدایی را در روستا گذراند و چندی بعد ترک تحصیل کرد. سپس به تهران رفت و مشغول کارهایی چون کارگری چاپخانه و حروفچینی شد. دوباره به سبزوار بازگشت تا آن‌که در 1337 به قصد ورود به آموزشگاه گروهبانی عازم مشهد شد. در این سفر اگر چه به مقصود نرسید اما با تئاتر آشنا شد. در 1339 بار دیگر به تهران رفت و در تکاپوی یافتن شغلی تازه گذارش به «تئاتر پارس» افتاد و در آنجا به عنوان عامل اجرایی پشت صحنه استخدام شد. بعدها پس از گذراندن کلاس‌های آزاد هنرپیشگی «آناهیتا» و عضویت در این گروه به بازیگری تئاتر روی آورد. نخستین کتابش در 1346 منتشر شد. حوالی 1348 به استخدام «کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان» در آمد. در 1353 به سبب فعالیت‌های سیاسی بازداشت شد و تا 1355 در زندان بود. از آن پس داستان‌نویسی به صورت عمده‌ترین کار وی درآمد. در 1377 برای مجموعۀ آثارش لوح زرّین و جایزۀ بیست سال ادبیات داستانی انقلاب اسلامی و در 1381 برای یک عمر فعالیت ادبی «جایزۀ ادبی یلدا» را دریافت کرد. حسین دولت‌آبادی متولد 1326، نویسندۀ کبودان برادر اوست. او نویسنده‌ای واقع‌گرا است و اغلب آثارش که جزء داستان‌های ناحیه‌ای طبقه‌بندی می‌شود حول‌ محور روستاییان دور می‌زند و از ساختار و شخصیت‌های مشابه برخوردار است. فقر شدید، گرسنگی مفرط، بیکاری و کشمکش‌های فئودالی درون‌مایۀ اصلی این آثار را تشکیل می‌دهد و تعهد نویسنده به مقاصد سیاسی در بعضی از آن‌ها نمایان است. اقبال وی در داستان‌نویسی مرهون پرداخت ماهرانه و گاه مفصّل است. راوی داستان‌های وی اغلب از زاویه دید دانای کل به روایت داستان می‌پردازد و زبانی منسجم و گاه شاعرانه (به‌ویژه در کلیدر) دارد و آنگاه که شخصیت‌های داستان زبان به سخت می‌گشایند، همین زبان مورد استفاده قرار می‌گیرد، با این تفاوت که جنبۀ شاعرانۀ آن حذف و تعدادی کلمات محلی در آن داخل می‌شود.