کلاریس

انتشارات پرسمان منتشر کرد:
هواى گرم و داغ نیم‏روزى ماه مرداد، شهر را در آغوش خود گرفته و در میان لایه‏اى از رخوت و سستى فرو برده بود. بعد از گذشت هشت سال دورى از این شهر، قدم به کوچه دراز و باریک و قدیمى خودمان مى‏گذاشتم و با پا نهادن به کوچه، یاد و خاطرات دوران جوانى، وجودم را احاطه کرده و قلبم به سختى فشرده مى‏شد. قدم‏هایم به دنبالم نمى‏آمدند و به آهستگى راه مى‏رفتم.

هوا گر گرفته و خشک بود و گرما هم بیداد مى‏کرد. هیچ احد و پرنده‏اى در این کوچه‏هاى پیچ در پیچ دیده نمى‏شد. گویى مردم خسته و کلافه از این گرماى داغ تابستانى به سایه‏هاى منزل خود پناه برده و به خواب فرو رفته بودند. این کوچه‏ها همیشه‏ى خدا شلوغ و پر سر و صدا از بازى بچه‏ها بود و زن‏ها همیشه دو به دو یا گروهى چند نفرى کنار درى مى‏ایستادند یا مقابل در همسایه‏اى مى‏نشستند و سبزى پاک مى‏کردند و یا ساعت‏ها به گفتگو مى‏پرداختند که صددرصد صحبت‏هایشان روى محور غیبت و گزارش کارهاى دیگران و این جور چیزها دور مى‏زد و اکثراً همه از کارهاى هم‏دیگر باخبر بودند اما حالا عجیب به نظر مى‏رسید، حتى یک بچه در کوچه پرسه نمى‏زد و همه­جا سوت و کور بود. حتى از درون خانه‏هایى که کیپ هم‏ردیف شده و مثل قوطى کبریت‏هایى کنار هم چیده شده بودند تا انتهاى کوچه پیش مى‏رفتند، هیچ صدایى بیرون نمى‏آمد. گریه‏ى کودکى نوزاد یا شلوغ‏بازى کودکى شیطان که در این نیم‏روز خواب از سرش پریده باشد نیز سکوت حاکم بر کوچه را نمى‏شکست.

وقتى مقابل در خانه پدرى‏ام قرار گرفتم، دلم به سختى فشرده شد. من بعد از هشت سال به خانه بازمى‏گشتم. آیا خانه‏مان همان حال و هواى هشت سال پیش را داشت؟ برخورد پدر و مادرم چگونه خواهد بود؟ آیا اکنون باز هم مرا به عنوان فردى خطاکار و بى‏وفا و شرور تصور کرده و به خانه راه نمى‏دادند؟
فروشگاه اینترنتی 30بوک