در باب تسلی خاطر

در باب تسلی خاطر از سایت گودریدز امتیاز ۴ از ۵ را دریافت کرده است.

در باب تسلی خاطر از سایت آمازون امتیاز ۴.۴ از ۵ را دریافت کرده است.

در باب تسلی خاطر تأملاتی فلسفی و عمیق دربارهٔ فقدان و سوگ اثر مایکل ایگناتیف مورخ بین‌المللی و فینالیست جایزهٔ بوکر است که اولین‌بار در سال ۲۰۲۱ منتشر شد. او در این کتاب نشان می‌دهد که چگونه شخصیت‌های بزرگ تاریخ و ادبیات، موسیقی و هنر در هنگام مواجهه با تراژدی‌ها و بحران‌ها به دنبال آرامش بودند. نویسنده در این کتاب به بازآفرینی لحظاتی پرداخته است که شخصیت‌های بزرگ تاریخ با شجاعت رویارویی با سرنوشت خود و عزم راسخ برای ادامه‌دادن بدون هراس را پیدا کردند. او داستان‌های این افراد را به زمان حال می‌آورد و به‌طور تکان دهنده ادعا می‌کند که ما می‌توانیم سنت‌های تسلیت را احیا کنیم تا با رنج و تردیدهای قرن بیست‌ویکم متزلزل خود روبه‌رو شویم.

«یک پروژهٔ بازآفرینی بسیار جاه‌طلبانه ... ایگناتیف معتقد است که متون مقدس همهٔ ادیان را می‌توان برای آسایش و بینش به کار برد و حتی افراد بی‌ایمان نیز می‌توانند با کمک این متون به آرامش برسند و تجربهٔ مشترک بشر را استخراج کرده است.» - نقد و بررسی کتاب نیویورک تایمز

«وقتی دنیا در بحران غرق شده است، کجا باید دنبال آسایش بگردیم؟... در کتاب در باب تسلی خاطر که تعمقی عمیق دربارهٔ ماهیت آسایش است، نویسنده از طریق مجموعه‌ای از پرتره‌های هنرمندان، نویسندگان و متفکرانی که بر پرتگاه ناامیدی ایستاده‌اند و در زمان‌های سخت به دنبال تسلی بودند، به بررسی این مسئله پرداخته است.» - گاردین

«انسان بودن به معنای تجربهٔ فقدان، اندوه، سوگ، خیانت، شکست، تنهایی و ترس از مرگ است... انسان بودن همچنین در برخی موارد داشتن شجاعت فوق‌العاده، استقامت، قدرت تفکر، تخیل و داشتن امید است. کتاب جدید قابل‌توجه و تکان‌دهندهٔ مایکل ایگناتیف که از دوران تاریک یک بیماری همه‌گیر جهانی نوشته شده است، آنچه را که می‌توانیم به عنوان تجربهٔ انسانی در نظر بگیریم، بازگو می‌کند.» - هرمیون لی، نقد کتاب نیویورک 

«کتابی بسیار ارزشمند... فصل‌های پایانی که در آن ایگناتیف شاعران هولوکاست و سیسلی ساندرز بنیان‌گذار جنبش آسایش را معرفی می‌کند بسیار تأثیرگذار و تکان‌دهنده بودند. این اثر معنادار برای خوانندگانی که به دنبال چشم‌انداز و تعادل هستند، متقاعدکننده و آرامش‌بخش خواهد بود.» - بوک‌لیست

«بسیار هوشمندانه... طرح‌های زندگی‌نامه‌ای واضح ایگناتیف از سوژه‌های که خود از طریق ناکامی‌ها، بیماری‌های لاعلاج و اعدام‌های قریب‌الوقوع کنار هم نگه داشته شده‌‌اند، بسیار الهام‌بخش هستند و به نوعی نیز موجب دلجویی انسان می‌شوند.» - پابلیشرز ویکلی

نویسنده در این کتابِ تکان‌دهنده، به ما یادآوری می‌کند ما اولین نسلی نیستیم که با ناامیدی مواجه شده‌ایم و به دنبال راه‌هایی برای رسیدن به آرامش هستیم و این‌که نیاکان و پیشینیان راز رسیدن به این آرامش را یافته بودند اما ما آن را در دنیای مُدرن گم کرده‌ایم. این کتاب یک راهنمای به‌موقع و روشنگرانه برای گذر از بحران‌های شخصی و جمعی است و از خوانندگان دعوت می‌کند تا به منابع قدرت خود بیاندیشند و در تجربیات مشترک بشریت آرامش را پیدا کنند.

«تسلی خاطر فقط زمانی ممکن است که امید ممکن باشد، و امید فقط زمانی که زندگی برایمان معنا پیدا کند. اگر عمیقاً باور داشته باشیم که زندگی پوچ است، اتفاقی پس از اتفاق است، بدون اندکی وقفه یا مهلت، و به مرگ منتهی می‌شود، آنگاه تسلیم، لذت بی‌حساب، گریز و خودکشی ـ هر آنچه از این دست ـ معنا می‌یابد، اما تسلی نه. امیدی که برای تسلی نیازمند آنیم بسته به این ایمان است که وجود ما معنادار است یا می‌توان با تلاش‌های ما به آن معنا داد. همین ایمان است که اجازه می‌دهد در انتظار بهبود و احیا زندگی را پیش ببریم. تسلی خاطر وابسته به همین ایمان است و به همین خاطر ناگزیر امری دینی است، حتی اگر، همان‌طور که بعدتر می‌بینیم، معنایی که به ما امید می‌دهد بتواند صورتی غیردینی یا حتی ضددینی به خود بگیرد. در عین حال، باید از معنایی که د ین برای رنج می‌جوید آغاز کنیم. ادیان کارکردهای گوناگونی دارند که یکی از آن‌ها تسلی دادن است، توضیحِ اینکه بشر چرا رنج می‌برد و چرا می‌میرد و چرا، با همه‌ی این اوصاف، باید با امید زندگی کند. از آغاز ثبت تاریخ انسان ـ هنگامی که اولین بار ایده‌ها بر کتیبه‌های سفالی به خط میخی یا بر روی نوارهای پاپیروس یا جوهر تهیه‌شده از خاکستر ثبت شدند ـ اندیشمندان همواره این سؤال اساسی را مطرح کرده‌اند: چگونه می‌توان در برابر رنج، فقدان و مرگ، ایمان به تجارب انسان را حفظ کرد.»

«کتاب ایوب مردی را تصویر می‌کند که زمانی به‌غایت خوشبخت بوده ـ قوی‌بنیه و سالم،، با خانواده‌ای راضی و انبارهایی پر از غله و حیوان و مزارع پهناورِ آماده‌ی کشت ـ و اکنون، در آزمونی الهی که خدا برایش ترتیب داده، همه را از دست می‌دهد. این خدایی است که قادر مطلق است و در عین حال در تأثیرپذیری از وسوسه و مشورتِ سوء همانند انسان است. شخصیتی در داستان به نام «شیطان» که آن را به «مخالف» نیز برمی‌گردانند کنایه می‌زند که ایمان ایوب به خدا تنها به‌دلیل کامیاب بودنش است. به نظر او، زمانی که خوش‌بختی انسانِ باایمان را از او بگیری، همان او ضد خدا می‌شود. خدا، برای آزمودن ایمان ایوب، قبایلی را برای غارت و کشتار گله‌اش به سروقت او می‌فرستد. آنان خانه‌اش را آتش می‌زنند و فرزندانش را قتل عام می‌کنند. زمانی که راوی خبر را به گوش ایوب می‌رساند ـ «و تنها من برَستم خبر به تو باز آرم» ـ ایوب شیون می‌کند، جامه می‌درد، سرش را می‌تراشد، در پیشگاه خدا روی زمین می‌افتد، اما ذره‌ای از ایمانش کم نمی‌شود.»

«تسکین‌دهندگان تلاش می‌کنند متقاعدش کنند که راهِ تسلی یافتن تنها این است که بپذیرد خودش در بخت بدش مقصر است و بس. ایوب امتناع می‌کند. او به خدا مؤمن مانده است. با هر چه خدا عطا کرده و هر چه ستانده ساخته است. خدا دیگر از جانش چه می‌خواهد؟ که به گناهِ نکرده اعتراف کند؟ «درستکاری خویش نیک نگاه خواهم داشت؛ رهاش نکنم.» با خشم جواب می‌دهد که خاکساری برایش نه راهی برای تسلی است، بلکه حقارت به دنبال می‌آورد. دیگر از این «طبیبان باطل» مشورت نمی‌گیرد. می‌گوید نه آن‌ها و نه خدا صدایش را نمی‌شنوند و بدون شنیده شدنْ تسلی خاطری هم در کار نیست. دیگر اعتنایی به حرف‌های بندگان خدا ندارد و برای بحث به سراغ خود خدا می‌رود. «خواهان حدیث برداشتنم به خداوند، و آرزومند مواجهه‌ام با او.» این چهره‌ی سر تا پا زخمی و مستأصل و مطرود، با لباس‌های پاره‌پاره، موجودی حیرت‌انگیز است: جدّ حقیقی همه‌ی بدی‌دیدگان و به‌خودبدکنندگانِ بزرگِ ادبیات تا شاه لیر و مابعد. ایوب مشتش را رو به آسمان تکان می‌دهد. نعره می‌زند: «سخن گفتمی، نه ترسان از او. اما این در بخت من نیست.» ایوب حق خود می‌داند که حرف بزند، که تقاضای جواب کند. در اینجا عبادت همچون گفت‌وگو و استدلال است.»

وقتی کسی را که دوستش داریم از دست می‌دهیم یا وقتی با فقدان یا شکست روبه‌رو می‌شویم، وقتی فاجعه‌ای رخ می‌دهد و جنگ، قحطی، همه‌گیری و بسیاری وقایع دیگر را تجربه می‌کنیم، به دنبال تسلی می‌گردیم. زبان تسلی که زمانی حیطهٔ کاری کشیش‌ها و فیلسوفان بود، تا حد زیادی از واژگان امروزی ما ناپدید شده است و مکان‌هایی که افراد در آن‌ها به دنبال تسلی خاطر می‌رفتند مانند کلیساها، مسجدها و خانه‌های مذهبی امروزه اغلب خالی هستند. با رد آرامش متون دینی کهن، بشریت از قرن شانزدهم به‌طور فزاینده‌ای ایمان خود را به علم، ایدئولوژی و درمان معطوف کرده است. چگونه در عصر بی‌ایمانی از یکدیگر تسلی بجوئیم و خود را تسلی دهیم؟ مایکل ایگناتیف نویسنده و مورخ برجسته، در باب تسلی خاطر دربارهٔ نویسندگان، هنرمندان، موسیقی‌دانان و آثار آن‌ها ـ از کتاب‌های ایوب و مزامیر گرفته تا آلبر کامو، آنا آخماتووا و پریمو لوی ـ می‌گوید و نشان می‌دهد که چگونه مردان و زنان در گذر زمان از یکدیگر امید و تاب‌آوری را یاد گرفته‌اند. او همچنین در این کتاب به بررسی این موضوع می‌پردازد که چگونه این افراد در طول تاریخ و در مواجهه با ناملایمات آرامش و معنا را یافته‌اند.

• کتاب زیستن در روزگار سخت اثر پما چودرون راهب بودایی-آمریکایی است. نویسنده این کتاب را براساس تجربیات شخصی خودش در زندگی به‌عنوان یک راهب نوشته است و در این کتاب به مسائلی مانند غلبه بر مشکلات زندگی، احساس معنویت و رشد شخصی پرداخته است. این کتاب نصایح قلبی نویسنده برای گذر از روزهای دشوار است.

• کتاب عیبی ندارد اگر حالت خوش نیست اثر مگان دیواین، روان‌درمانگر، سخنران و نویسندهٔ آمریکایی است. مگان دیواین سعی دارد در این کتاب به همگان نشان دهد فقدان و غم‌ و اندوه بیماری نیست. او در این کتاب از تجربیات شخصی خودش می‌گوید و نگرش جدیدی را برای مواجهه با سوگ معرفی می‌کند.