سکوتم تقدیم به شما

سکوتم تقدیم به شما از سایت گودریدز امتیاز ۳.۵ از ۵ را دریافت کرده است.

سکوتم تقدیم به شما از سایت آمازون امتیاز ۳.۹ از ۵ را دریافت کرده است.

سکوتم تقدیم به شما رمانی از ماریو بارگاس یوسا نویسندهٔ اسپانیایی است که در سال ۲۰۱۰ برندهٔ جایزهٔ نوبل ادبیات شد. این رمان که در سال ۲۰۲۳ منتشر شد، داستان مردی است که رویای کشوری را در سر می‌پروراند که با موسیقی متحد شده و در تلاش برای نوشتن زندگینامهٔ یک هنرمند و موسیقیدان ناشناخته کم‌کم اعتقادات و افکارش او را به سمت جنون می‌کشاند. او فکر می‌کند در کشوری که با خشونت دچار شکستگی و آفت شده است، می‌تواند با موسیقی به همه مفهوم حقیقی برادر و هموطن را یادآوری کند اما سفرش برای نوشتن زندگینامهٔ این هنرمند، او را با حقایقی تکان‌دهنده روبه‌رو می‌کند.

«نوشته‌های ماریو بارگاس یوسا تصویر ما از آمریکای جنوبی را شکل داده‌اند و جایگاه خود را در تاریخ ادبیات معاصر دارند. در سال‌های اولیه، رمان‌هایش بسیار نوآورانه بودند و امروز او تبدیل به یک شاعر حماسی شده است.» - پر واشتبرگ، رئیس کمیتهٔ نوبل

«کتاب‌های بارگاس یوسا پیچیده‌ترین، پرشورترین و قانع‌کننده‌ترین دیدگاه‌ها را ارائه می‌دهند و رمان سکوتم تقدیم به شما نیز از این قاعده مستثنی نیست. همچنین این رمان یکی از بهترین انگیزه‌هایی هست که یک رمان‌نویس می‌تواند برای نوشتن پیدا کند.» - خاویر سرکاس، ال پایس

«در میان هم عصران ما، هیچ‌کس بهتر از برندهٔ نوبل ادبیات نمی‌تواند با داستانی پرمعنا و نثری زیبا و مؤثر، تودهٔ عظیمی از خوانندگان را به خود جدب کند و با تسلط بر استراتژی‌های روایی که تکامل ادبیات قرن بیستم به کار گرفته است، چنین رمانی برای این قرن بنویسد.» - داریو ویانوا

بارگاس یوسا با خلق یک آرمان‌شهری متفاوت و از طریق هنر در این رمان چشم‌اندازی از یک کشور متحد را نشان می‌دهد. منتقدان بسیاری آثار این نویسنده را به خاطر شکل‌دادن به تصویر ما از آمریکای جنوبی و افزودن بخش‌هایی منحصربه‌فرد به ادبیات معاصر تحسین کرده‌اند.

«برای چه خوسه دوراند فلورِس، از زمرهٔ روشنفکران نخبهٔ پِرو، به او زنگ زده بود؟ در مغازهٔ دوستش کُیو که هم خوارابارفروشی بود و هم دکهٔ مجله و روزنامه، به او خبر دادند که خوسه دوراند فلورِس تماس گرفته ولی کسی جواب تلفن را نداده. کُیو به او گفت دخترش ماریکیتا که بچه است گوشی را برداشته و احتمالاً درست شماره‌ها را متوجه نشده؛ دوباره زنگ خواهند زد. اما به هر حال، آن به‌قول خودش حیوانات هرزه‌ای که از عنفوان کودکی در تعقیبش بودند، شروع کردند به پریشان‌کردن احوالش. برای چه زنگ زده بود؟ شخصاً او را نمی‌شناخت، اما تونیو اَسپیلکوئتا می‌دانست که خوسه دوراند فلورِس کیست. نویسنده‌ای اسم‌ورسم‌دار، یعنی کسی که تونیو هم او را می‌ستود و هم از او بیزار بود. چون جایش آن بالاها بود و از او با صفاتی مانند «دانشور ممتاز» و «منتقد نامی» یاد می‌کردند، تمجیدات رایجی که مثل نقل‌ونبات نثار روشنفکران این کشور می‌شد. کسانی که تونیو اَسپیلکوئتا اسمشان را گذاشته بود «نخبگان». این شخص تا حالا چه کرده بود؟ بله، در مکزیک زندگی کرده بود و کسی مانند آلفونسو ریِس، جستارنویس، شاعر، ادیب، دیپلمات و مدیر کالج مکزیک مقدمه‌ای نوشته بود بر گزیدهٔ آثار برجسته‌اش با نام زوال سیرن‌ها، شکوه گاو دریایی که همان‌جا هم چاپ شده بود.»

«با خواندن گزارش مورّخانِ مستعمرات، تونیو دریافته بود که آن به‌اصطلاح «جارچیان» به‌جای گفتن اخبار و فرمان‌های شهری، آن‌ها را به آواز می‌خواندند. در واقع، اخبار به‌ صورت موسیقی آوازی به گوش شهروندان می‌رسید. و با کمک خانم رُسا مِرسِدس آیراسا، متخصص مبرز موسیقی پرویی، دانست که «جارها» کهن‌ترین صداهای شهرند، فروشندگان خیابانی این‌طور محصولاتشان را می‌فروختند: شیرینی‌هایی مانند روسِکتِس و کیک گواتمالا، انواع ماهی مانند ریس فرسکوس، بونیتو، کوخینوا و پِخزّی. آن‌ها کهن‌ترین آوازهای خیابان لیما بودند. دیگر بگذریم از فروشندگان کئوسا و میوه و پیکارون و تامال و چای. به این چیزها فکر می‌کرد و از شوق، اشک در چشمانش می‌آمد. ژرف‌ترین رگ‌های ملیت‌ پرویی سرشار از موسیقی و ترانه‌های مردمی بودند. این فرمان‌ها و خبرهای به آواز خوانده شده، احساس تعلق به جامعه‌ای یکپارچه را در او به وجود می‌آورد. این امر نکتهٔ روشنگر رساله‌ای می‌شد که فیش‌ها و دفترچه‌های زیادی را برای آن پر کرده بود و در چمدانی کوچک از آن‌ها، با تعصب، محافظت می‌کرد.»

«اشتیاقش منحصراً فرهنگی بود و بس. تونیو نه گیتارنواز بود، نه خواننده، و نه حتی رقصنده. چه‌ها که از این رقص بلدنبودن در جوانی کشیده بود. گاهی، خصوصاً در دورهمی‌ها و محافلی که همیشه با دفترچهٔ یادداشت در جیب جلیقه می‌رفت، خانمی او را بیرون می‌کشید و او هم به هر بدبختی بود چند قدمی والس می‌رقصید که البته آسان است، اما هیچ‌وقت سراغ مارینرا، اوئینیتو یا رقص‌های شمالی، تونِدرو پی اورانو یا پولکا نمی‌رفت. سر ضرب قدم برنمی‌داشت، پاهایش به هم می‌پیچید؛ حتی چند باری هم افتاد ـ مایهٔ آبروریزی ـ، و به همین خاطر هم ترجیح می‌داد اسمش به رقص بلدنبودن در برود. نشسته می‌ماند، غرقه در موسیقی، نظاره‌گر اینکه چطور مردان و زنانی بسیار متفاوت، آمده از همه‌جای لیما، در آغوش‌های برادرانه به هم می‌آمیزند، حالتی که مطمئن بود تصدیق‌گر ژرف‌ترین شهوداتش است. هر چند روشنفکران پرویی که بر مسند کرسی استادی دانشگاه‌ها بودند یا کتاب‌هایشان را نشرهای معتبر چاپ می‌کردند او را به چیزی نمی‌گرفتند، یا حتی نمی‌دانستند که اصلاً وجود دارد، تونیو خودش را کمتر از آن‌ها نمی‌دانست.»

این کتاب کاوشی فریبنده در هویت اجتماعی و آرمان‌شهر است. داستان این کتاب حول محور یک معلم مدرسه در لیما می‌چرخد که علاقهٔ زیادی به موسیقی و هویت مردم پرو دارد. او پس از شرکت در اجرای یک موسیقیدان کمتر شناخته‌شده، پروژه‌ای بلندپروازانه برای نوشتن زندگینامهٔ او را آغاز می‌کند. اما نوشتن این زندگینامه کم‌کم تبدیل به نوعی وسواس در زندگی خودش می‌شود و تصمیم‌ می‌گیرد از موسیقی به عنوان ابزاری برای حل موانع اجتماعی و نژادی بهره ببرد اما کم‌کم ایده‌آلیسمش او را به سمت جنون می‌کشاند. بارگاس یوسا در این رمان پیچیدگی‌های هویت ملی و محدودیت‌های هنر را در بازتعریف بافت اجتماعی ملت چند فرهنگی پرو برجسته کرده است و بر بیهودگی جست‌وجوها تأکید می‌کند. او در رمان سکوتم تقدیم به شما، یک ضدقهرمان تراژیک خلق کرده است که رویاها و شیاطینش او را به سمت دیوانگی و جنون محض می‌کشانند.

در رمان سکوتم تقدیم به شما، ماریو بارگاس یوسا به زادگاه‌اش پرو برمی‌گردد تا داستان تونیو آزپیلوکنتا معلمِ مدرسه، روزنامه‌نگار و روشنفکری را تعریف کند که یک زندگی متوسط در لیما دارد. تونیو از دوران جوانی خود یکی از علاقه‌مندان پرشور موسیقی کریول یا موسیقی پرویی و همچنین یکی از مدفعان سرسخت اصالت مردمان پرو به‌ویژه در برابر تأثیرات افراد بیگانه یا همان خارجی‌ها است. یک روز به‌طور اتفاقی در اجرای موسیقی دان لالو مولفینو هنرمند ناشناختهٔ گیتار و استاد والس‌های پرو شرکت می‌کند و این زمان تبدیل به یک تجربهٔ متحول‌کننده در زندگی او می‌شود. او به زودی پروژهٔ بلندپروازانه‌اش را برای نوشتن بیوگرافی این هنرمند ناشناخته آغاز می‌کند و در حین نوشتن این زندگینامه، با شروع فروتنانهٔ این نوازنده در شمال پرو، زندگی عاشقانه‌اش و کشف موسیقی گیتار مواجه می‌شود. او تلاش می‌کند تا رازهای زندگی این نوازنده را پیدا کند اما به زودی متوجه می‌شود که نوشتن زندگینامهٔ این هنرمند به جایی نخواهد رسید. درواقع نوشتن این زندگینامه کم‌کم او را به نویسنده‌ای متعصب تبدیل می‌کند که معتقد است کلید حل موانع نژادی و اجتماعی پرو، متحد کردن یک ملت از هم پاشیدهٔ تاریخی است. 

• کتاب گفتگو در کاتدرال اثر دیگری از یوسا است که به زبان اسپانیایی نوشته شده است و در محیط شهر لیما شکل می‌گیرد. داستانی اثرگذار با تکیه بر نقد قدرت، فساد است. داستان در دهۀ پنجاه می‌گذرد و روزهایی که حکومت دیکتاتوری مانوئل آپولیناریو اودریا آمورتی در پرو  سرکار است. در این داستان ما با صحبت‌هایی که میان دو شخصیت اصلی این رمان  یعنی سانتیاگو و آمبروسیا می‌گذرد، متوجه زندگی سخت و درماندگی زندگی روزمره مردم در زیر فشار حکومت‌های خودکامه می‌شویم.

• کتاب جنگ آخر زمان اثر دیگری از ماریو بارگاس یوسا است که داستان آن در اواخر قرن نوزدهم رخ می‌دهد. این رمان اولین رومان یوسا است که در آن به حوادث کشوری غیر از پرو پرداخته است. او در این کشور به سراغ کشور برزیل و مردم فقیر و زجر کشیدۀ آن رفته است. این کتاب روایت داستانی شورش و جنگ کانودوس است که اواخر قرن نوزدهم در منطقه باهیا در شمال شرقی برزیل اتفاق افتاد.

• کتاب مرگ در آند یکی از مهم‌ترین رمان‌های ادبیات آمریکای لاتین و اثر برندهٔ نوبل ادبیات ماریو بارگاس یوسا است. شخصیت اصلی این رمان لیتوما است که پیشتر در چه کسی پالومینو مولرو را کشت؟ حضور داشت.  محور اصلی کتاب بر ماجرای زندگی دو نیروی پلیس استوار شده است. گروهبان لیتوما نقش اصلی این داستان را به دوش می‌کشد. یک پروژه‌ جاده سازی نیمه کاره و ناپدید شدن سه نفر از اعضای آن منطقه، تکمیل کننده‌ معماهای داستان مرگ در آند است. اما در این میان یک داستان عاشقانه ناب هم مطرح می‌شود.

• کتاب سال‌های سگی یکی از مهم‌ترین رمان‌های ماریو بارگاس یوسا است که دو جایزه منتقدان اسپانیایى و نوبل ادبی 2010 را به خود اختصاص داد . در این رمان كه ماجراى آن در مدرسه نظامى لئونسیو پرادو – همان مدرسه اى كه نویسنده مدتى دانشجوى آن بوده- مى گذرد، بارگاس یوسا تصویرى تحقیرآمیز از نظامیان و نظامیگرى در پرو به دست مى دهد. موفقیت یوسا در این كتاب چنان است كه برخى معتقدند هیچ نویسنده اى تا آن زمان نتوانسته در اثرى رئالیستى جامعه آمریكاى لاتین را در قالب داستان به تصویر بكشد.

• کتاب سور بز اثر دیگری از ماریو بارگاس یوسا، برندۀ جایزۀ نوبل ادبیات است که در سال 2000 منتشر شد. داستان این کتاب در جمهوری دومینیکن می‌گذرد و نویسنده در آن به آخرین روزهای حکومت دیکتاتوری رافائل تروخیو بر جمهوری دومینیکن از سه منظر پرداخته است: از نگاه قاتلان او در سال 1961، صبح آخرین روز زندگی رافائل تروخیو تا لحظۀ ترور و یک شخصیت خیالی به نام اورانیا کابرال که پس از 35 سال به زادگاه‌اش بازگشته است.