با تو شروع نشده

با تو شروع نشده از سایت گودریدز امتیاز ۳.۶ از ۵ را دریافت کرده است.

با تو شروع نشده از سایت آمازون امتیاز ۴.۶ از ۵ را دریافت کرده است.

با تو شروع نشده اثر مارک وولین نویسنده و روان‌شناس مشهور آمریکایی است. این کتاب در سال ۲۰۱۷ منتشر شد و تلفیقی از مشاهدات تجربی نویسنده در سِمَت مدیر مؤسسه «منظومهٔ خانواده» در سن فرانسیسکو و آخرین یافته‌ها در علوم عصب‌شناسی و اپی‌ژنتیک و علم زبان‌شناسی است. همچنین بازتابی از کارآموزی حرفه‌ای نویسنده در کنار برت هلینگر روان‌درمانگر مشهور آلمانی است که رویکردش در خانواده‌درمانی، اثرات جسمی و روحی آسیب‌های موروثی خانوادگی را بر چندین نسل نشان می‌دهد. مارک وولین در این کتاب به نقش تروماهای موروثی در شکل‌گیری شخصیت ما پرداخته و نحوهٔ توقف این چرخه را توضیح می‌دهد.

«این کتاب پیشگامانه، درک قانع‌کننده‌ای از ترومای ارثی و ابزارهای تازه و قدرتمندی برای تسکین رنج ناشی از آن ارائه می‌دهد. مارک وولین یک راهنمای عاقلانه و قابل‌اعتماد نوشته و سفری را به سوی شفا آغاز کرده است.» - دکتر تارا براچ، نویسنده

«مارک وولین مهارت استادانه‌ای در روشن‌کردن راه‌هایی به خرج داده است که رنج‌های حل‌نشده‌ی ارثی اجدادمان که اغلب برای ما ناشناخته است و به طرز دردناکی زندگی ما را فلج کرده است و از کارمان می‌اندازد، رفع کند. او در این کتاب ابزارها و مهارت‌هایی را به ما نشان می‌دهد که با ترکیب آن‌ها می‌توانید خودمان را از این بند آزاد کرده و درمان کنیم.» - جیمز اس.گوردون، نویسنده

«کتاب خارق‌العاده مارک وولین رمز مخفی تمامی خانواده‌ها را می‌شکند و ثابت می‌کند که می‌توانید دوباره به خانه برگردید، البته زمانی که بفهمید تاریخ چگونه شما را شکل داده است. این کتاب پُر از داستان‌های تغییردهنده، بینش‌های قدرتمند و ابزارهای عملی برای شفابخشی است. با تو شروع نشده سزاوار جایگاهی در قفسه‌های کتاب‌های شماست. پس از خواندن این کتاب دیدتان به خانواده‌تان نیز دگرگون خواهد شد.» - مارک ماتسوک، نویسنده

این کتاب کاوشی جذاب در این مورد است که چگونه آسیب‌های خانوادگی ارثی می‌توانند بر زندگی ما تأثیر بگذارند. مارک وولین در این کتاب به شما نشان می‌دهد که چگونه تروما می‌تواند از طریق نسل‌ها منتقل شود و بینشی در مورد تاریخچه‌های شخصی و خانوادگی در اختیارتان قرار می‌دهد که ممکن است بر رفتارها و الگوهای احساسی فعلی‌تان تأثیر گذاشته باشند. پس اگر تروماهای حل‌نشده‌ای دارید که اصلاً نمی‌دانید از کجا سردرآورده‌اند، یا اگر می‌خواهید ریشهٔ تروماها و مشکلات روانی خود را بیابید، این کتاب برای شماست.

«یکی از ویژگی‌های محرز تروما که برای بسیاری آشناست، ناتوانی ما در بیان شیوا و صریح اتفاقی است که برایمان رخ داده است. نه‌تنها کلماتمان را گم می‌کنیم، بلکه حافظه‌مان نیز دچار اختلال می‌شود. در جریان اتفاقی آسیب‌زا، فرایندهای فکری ما به گونه‌ای پراکنده و بی‌نظم می‌شود که دیگر خاطرات متعلق به رویداد اصلی را تشخیص نمی‌دهیم. درعوض، تکه‌هایی از خاطره، به‌شکل تصاویر پراکنده و احساسات بدنی و کلمات، در ناخودآگاهمان ذخیره می‌شود و ممکن است بعداً با هر چیزی که حتی دورادور تداعی‌کنندهٔ تجربه اصلی باشد، فعال شود. هنگامی که این خاطرات فعال می‌شود، گویی یک دکمهٔ بازگشت به عقب نامرئی فشار داده شده و در نتیجه ما جنبه‌هایی از ترومای اصلی را در زندگی روزمرهٔ خود بازآفرینی می‌کنیم. ممکن است دریابیم که ناخودآگاه به افراد، رویدادها یا موقعیت‌های خاص واکنش‌های آشنا و قدیمی نشان می‌دهیم که بازتاب گذشتهٔ ماست. زیگموند فروید این الگو را بیش از صد سال پیش شناسایی کرد. بازآفرینی تجربهٔ آسیب‌زا یا به قول فروید «اجبار به تکرار»، تلاشی است از سوی ناخودآگاه برای بازنمایی آنچه حل نشده، تا بتوانیم آن را «به درستی درک کنیم». این محرک ناخودآگاه برای تجربهٔ مجدد وقایع گذشته، یکی از مکانیسم‌هایی است که خانواده‌ها آسیب‌های حل‌نشده را در نسل‌های آینده تکرار می‌کنند. کارل یونگ، هم‌عصرِ فروید، نیز معتقد بود آنچه ناخودآگاه باقی می‌ماند، حل نمی‌شود؛ بلکه به‌عنوان سرنوشت یا تقدیر دوباره در زندگی‌مان پدیدار می‌شود.»

«یهودا و تیمش دریافتند که فرزندانِ بازماندگان هولوکاست دچار اختلال استرس پس‌ازسانحه بوده‌اند، مشابه والدین خود با سطوح پایین کورتیزول متولد شده‌اند که آن‌ها را مستعد بازآفرینی علائم اختلال استرس پس‌ازسانحهٔ نسل قبل می‌کرده. کشف بحث‌برانگیز او در زمینهٔ سطوح پایین کورتیزول در افرادی که یک حادثهٔ آسیب‌زای حاد را تجربه می‌کنند، مخالف این تصور دیرینه است که استرس با سطوح بالای کورتیزول مرتبط است. خصوصاً در نمونه‌های اختلال استرس پس از سانحهٔ مزمن، تولید کورتیزول را می‌توان سرکوب کرد که سطوح پایین اندازه‌گیری شده در بازماندگان و فرزندان آن‌ها را توجیه می‌کند. یهودا سطح پایین کورتیزول مشابهی را در سربازان جنگ‌دیده و همچنین در مادران باردار و نوزدان آن‌ها کشف کرد که پس از حملات به مرکز تجارت جهانی دچار اختلال استرس پس‌ازسانحه شده بودند. او نه‌تنها متوجه شد که بازماندگان در پژوهشش کورتیزول کمتری ترشح می‌کنند و این مشخصه را می‌توانند به فرزندان خود منتقل کنند، بلکه در مطالعات خود به این نتیجه رسید که چندین اختلال روانی مرتبط با استرس، ازجمله اختلال استرس‌پس‌ازسانحه، سندروم درد مزمن و سندرم خستگی مزمن، با سطوح پایین کورتیزول خون مرتبط است. جالب اینجاست که ۵۰ تا ۷۰ درصد از بیماران دچار اختلال استرس پس‌از‌سانحه، معیارهای تشخیصی افسردگی شدید یا اختلال خلقی یا اضطرابی دیگر را دارند.»

«ممکن است پسری پاهای بلند پدربزرگش را به ارث ببرد و دختری بینی مادرش را داشته باشد؛ اما جسی ترس از بیدارنشدن عمویش را به ارث برده بود و گرتچن در افسردگی‌اش تجربهٔ خانواده‌اش از هولوکاست را به دوش می‌کشید. در دل هر کدام از این موارد، تکه‌هایی از ترومایی نهفته بوده که برای حل‌شدن در یک نسل، بیش از حد سنگین بوده است. وقتی افرادی در خانوادهٔ ما تروماهای تحمل‌ناپذیری را تجربه کرده یا از احساس گناه یا اندوه سهمگینی رنج می‌برند، این احساسات ممکن است طاقت‌فرسا باشد و فارغ از توانایی مدیریت یا حل‌وفصل این افراد، تشدید شود. این طبیعت انسان است: وقتی درد بیش از حد شدید باشد، به دنبال اجتناب از آن است. درعین حال هنگامی که احساسات را مسدود می‌کنیم، ناخودآگاه روند درمانی لازم برای رسیدن به برون‌ریزی طبیعی را متوقف کرده‌ایم. گاهی اوقات درد تا زمانی که بتواند راهی برای ابراز یا بهبود پیدا کند، مخفی می‌ماند. این ابراز اغلب در نسل‌های بعد دیده می‌شود و ممکن است دوباره به شکل علائمی که توضیح آن‌ها دشوار است، به سطح بیاید. برای جسی، سرما و لرز بی‌امان زمانی ظاهر شد که به همان سنی رسید که عمویش کالین در آن سن از یخ‌زدگی فوت کرده بود. برای گرتچن، از وقتی به یاد داشت، ناامیدی تشویش‌انگیز مادربزرگش و تمایلات خودکشی با او همراه بود. این احساسات آن‌قدر بخشی از زندگی او شده بود که هرگز کسی فکر نمی‌کرد منشئی خارج از خودش داشته باشد.»

وولین که بیش از بیست سال با افرادی کار کرده است که با افسردگی، اضطراب، بیماری‌های مزمن، فوبیا، افکار وسواسی، اختلال استرس پس از سانحه و سایر عارضه‌های توان‌کاه درگیر بوده‌اند؛ طی تجربیات مختلف و تحقیقات علمی متوجه شد که بسیاری از الگوهای رفتاری این بیماران به خودشان تعلق ندارند؛ بلکه صرفاً در پیشینهٔ خانوادگی‌شان موجود هستند و از دیگران و اجدادشان الگوبرداری شده‌اند اما چرا این‌گونه است؟ مارک وولین به واسطهٔ تجربه، آموزش و درمان بالینی آموخت که شاید پاسخ بسیاری از دردها و مشکلات در داستان‌های پدر و مادر، پدربزرگ و مادربزرگ و حتی اجداد ما نهفته باشد. جدیدترین تحقیقات علمی که اکنون خبرساز شده نیز به ما می‌گوید که اثرات تروما ممکن است از نسلی به نسل دیگر منتقل شود. این میراث چیزی است که ترومای خانوادگی موروثی شناخته می‌شود و شواهدِ در حال ظهور حاکی از آن است که پدیده‌ای بسیار واقعی است. وولین در قسمت اعظم این کتاب بر شناسایی الگوهای خانوادگی موروثی تمرکز کرده است؛ بر ترس‌ها و احساسات و رفتارهایی که ناآگاهانه در ما نهادینه شده و چرخهٔ رنج را نسل‌به‌نسل زنده نگه می‌دارند. همچنین به چگونگی متوقف‌کردن این چرخه پرداخته است که هستهٔ اصلی کار او نیز محسوب می‌شود.

• کتاب محتوم (نگاه علم به زندگی بدون اراده آزاد) اثر رابرت ام ساپولسکی استاد زیست‌شناسی و عصب‌شناسی و جراحی مغز و اعصابِ دانشگاه استنفورد، محقق و نویسندهٔ آمریکایی است. نویسنده در این کتاب به شما نشان می‌دهد که آیا شواهد عصبی به نفع اراده‌ٔ آزاد هستند یا علیه آن. ساپولسکی در این کتاب در مورد ژنتیک، تجربه و محیط زندگی ما توضیح می‌دهد و اصطلاح «ارادهٔ آزاد» را با توجه به این شواهد زیر سؤال می‌برد. او همچنین در این کتاب پیامدهای اخلاقی عدالت و مجازات در مدل رفتاری انسانی را تحلیل کرده است.

• کتاب بدن فراموش نمی‌کند اثر بسل‌ ون در کولک مؤسس و مدیر «مرکز پزشکی تروما» بروکلین است که همهٔ عمرش را به بررسی انواع تروماها گذرانده است. نویسنده در این کتاب از پیشرفت‌های اخیر علمی در زمینهٔ تروما صحبت می‌کند تا نشان دهد که چگونه تروما به معنای واقعی کلمه مغز و بدن را تغییر می‌دهد و ظرفیت‌های افراد مبتلا را برای تجربهٔ لذت، تعامل، خودکنترلی و اعتماد به خطر می‌اندازد.