جان‌های همدل از سایت گودریدز امتیاز 4.4 از 5 را دریافت کرده است.

جان‌های همدل منتخبی از نامه‌های ویرجینیا وولف ناشر، منتقد، فمینیست و نویسندهٔ برتر قرن بیستم است که توانست با آثارش جهان ادبیات مدرن را دگرگون سازد. ویرجینیا وولف نویسنده‌ای مبتکر و شوخ چه در مورد بحران داخلی، چه در مورد سیاست و چه در مورد افکار خودش بود و این کتاب مجموعه‌ای روشنگر و گلچینی دلنشین از بهترین و دلچسب‌ترین نامه‌های ویرجینیا وولف است که همه در یک جلد جمع شده‌اند. مجموعه‌ای شگفت‌انگیز از سرزندگی، شوخ‌طبعی و گاهی پُر از شیطنت و درعین‌حال عمیقاً تأثیرگذار ویرجینیا وولف نویسندهٔ مشهور قرن بیستم که گاه در آن‌ها از دردسرهای خانه می‌گوید و گاه نیز از وضعیت زندگی نالیده است. او حتی در این نامه‌ها از حال و روز کشور نیز انتقاد کرده است. او با الهام و هیجان قلم به دست گرفته و در این نامه‌ها به مادرش و عزیزانش از دغدغه‌های فرهنگی، هنر یا زندگی شخصی‌اش گفته است.

وولف در میان بزرگ‌ترین نامه‌نگاران جهان می‌درخشد. این مجموعه نامه‌ها نه‌تنها شجاعت و نبوغ او را به نمایش می‌گذارند، بلکه روحیهٔ بخشنده، عشقش به گپ‌وگفت و استعداد بی‌نظیرش در دوستی و داشتن صمیمیتی پایدار را عیان می‌سازد. با مطالعهٔ این نامه‌ها بینش زیادی در مورد زندگی وولف و محیط اطرافش به دست خواهید آورد.

«۱: به جولیا استیفن          [شمارهٔ ۲۲ هاید پارک گیت]
[بدون تاریخ] 
مادر عزیزم،
امروز صبح با استلا تا دریاچه پیاده‌روی کردیم و یک‌عالمه قایق بزرگ آنجا بود. امروز صبح اتاقک را حسابی تمیز کردیم و نقره‌جات را هم، که بدجوری کثیف بود، پاک کردیم. دیدن موزهٔ حیوانات خشک‌شده بی‌نهایت خوب بود. ادوین هم با ما آمد. خانم پرینسپ می‌گوید که فقط با قطارهای عادی سفر می‌کند. او می‌گوید تمام قطارهای تندرو تصادف می‌کنند و قصهٔ پیرمردی هفتادساله را برای ما تعریف کرد که پاهایش در چرخ‌های قطار گیر کرد و قطار راه افتاد و پیرمرد را تمام راه با خودش کشید، تا آنکه قطار آتش گرفت و پیرمرد بقیه را صدا می‌زد تا پاهایش را ببُرند. اما هیچ‌کس نیامد و او کاملاً سوخت. خداحافظ.
                                                                             دوستدارت ویرجینیا
                                                                                         کوئین بل»

«۱ ب: به جولیا استیفن                  لیمِرسلیس، گیلدفورد [ساری]
[بی‌تاریخ] 
مادر عزیزم،
همین‌حالا از پیاده‌روی (چهار کیلومتری) به گیلدفورد برگشتیم. من امروز صبح یک پروانهٔ قهوه‌ای خال‌‌خال گرفتم. خانم کرِین تمام دیروز را تا دیروقت کار می‌کرد. در اتاق بازی‌مان چای و صبحانه می‌خوریم اما شام را با آقا و خانم واتس. آیا پدر کار خارق‌العاده‌ای کرده و اصلاً گُلی پیدا کرده؟ رختخواب‌ها به‌قدری نرم‌اند که وقتی در آن‌ها می‌روی انگار غرق می‌شوی... واتس‌ها حدود ساعت 8:30 به رختخواب می‌روند و حدود 5 بیدار می‌شوند. خانم واتس امروز صبح 7:30 به کلیسا رفت. ما چند شاخه گل رز وحشی به اِما دادیم، اینجا پر شده از این گل‌ها. امروز وضع چشم‌های نِسا (ونسا) خوب است فقط کمی بسته است. بنابراین پانسمانش را باز کرد. هوا کاملاً آفتابی است، اما همان‌طور که گفتم حدس می‌زنم باران بگیرد. آدریان شلاق کهنه را برداشته که با آن شاگ (سگ) را بزند. فاخته درست جلوی ما مشغول خواندن بود اما ما این طرف‌ها صدای بلبل را نشنیدیم، شما هم شنیده‌اید؟ انتظار دارم که بقیه هم همین چیزها را بنویسند. خداحافظ.
                                                                                دوستدارت ویرجینیا
                                                                                           کوئین بل»

«هدف واقعی من برای نوشتن اعتراف کردن است؛ یعنی پس گرفتن یک گاری پر از بز که من در فریتام و هر جای دیگری استفاده کردم وقتی از نویسندهٔ بزرگ و خاص انگلیس حرف زدم. بزرگ‌ترین نویسنده. مشغول خواندن آثار مارلو بودم و خیلی بیشتر از آنچه فکر می‌کردم، تحت‌تأثیر قرار گرفتم و بعد سیمبلین را خواندم تا فقط بفهمم آیا ممکن است در ویلیام بزرگ چیزی بیشتر از آنچه تصور می‌کنم وجود نداشته باشد. و کاملاً دمغ شدم! حالا واقعاً و حقیقتاً به جمع نیایشگران ملحق می‌شوم، گرچه خیال می‌کنم هنوز اندکی از عظمت او آشفته‌ام. وقتی ببینمت به یک سخنرانی نیاز دارم. باید چند نکته را دربارهٔ نمایشنامه روشن کنم، منظورم دربارهٔ شخصیت‌هاست. چرا این شخصیت‌ها انسانی‌تر نیستند؟ ایموژن و پوستیموس و سیمبلین؛ این شخصیت‌ها فراتر از من‌اند. این نشانهٔ ضعف زنانگی من در قلمروی برتر است؟ اما واقعاً می‌شود آن‌‌ها را تا آنجا که انسانیتِ صرف اجازه می‌دهد با قیچی جدا کرد. طبعاً آن‌ها خداگونه حرف می‌زنند. من بهترین سطور را در نمایشنامه مشخص کرده‌ام. تقریباً در هر نمایشنامه‌ای که باید درباره‌اش فکر کنم.»

جان‌های همدل مجموعه‌ای از نامه‌های ویرجینیا وولف است که در طول زندگی‌اش نوشته و با نامه‌هایش به خانه در کودکی شروع می‌شود و علاقهٔ او به شکلات، پروانه‌ها و داستان‌های وحشتناک را نشان می‌دهد. وولف در نامه‌های خود جنبه‌های مختلف شخصیتش را به دوستان و آشنایان مختلف نشان می‌دهد. او با خواهرش ونسا بل صمیمی است و به او اعتماد دارد و برخی از نامه‌هایش را نیز به معشوقش نوشته است. نامه‌هایش خطاب به برادرزاده‌اش جولیان، نشان می‌دهد که او خاله‌ای کمی عصبی است که می‌خواهد چندان فاصله‌ای بین خودش و برادرزاده‌اش نیفتد اما در نامه‌هایش به نویسندگان و ناشران کاملاً جدی و ثابت قدم است. او در این نامه‌‌ها از روال معمولی زندگی، سگ‌های محبوب، دعواهای مستمرش با خدمتکاران و سردردهایش به‌خاطر کارهای ساختمانی و حتی مهمان‌های ناخواسته‌ای گفته است که ساعت‌ها می‌مانند. او حتی گاهی در نامه‌‌هایش بسیار بی‌رحمانه و خودخواهانه رفتار می‌کند و در مورد جنسیت، بدن زنان و وضعیت جسمی و روحی خود نیز صحبت کرده است و این مباحث به وضوح نشان می‌دهد که چه مباحثی و چقدر بر رمان‌های او تأثیرگذار بوده‌اند. سپس نامه‌های وولف تغییر تدریجی شرایط او را با گذشت زمان نشان می‌دهند؛ این‌که چطور دوستان و خانواده‌اش می‌میرند و سپس در اواسط دههٔ 1930 با پیداشدن هیتلر، جنگ داخلی اسپانیا و فاشیستم در بریتانیا، زندگی او برای همیشه تغییر می‌کند.

• کتاب اتاق جیکوب اثر دیگری از ویرجینیا وولف نویسنده و منتقد مشهور انگلیسی است. دغدغه‌های فمینیستی وولف در این کتاب به وضوح مشخص است و فضای ادبی و مسائل سیاسی روز را مورد توجه قرار داده است. اما یکی از نکات مهم و شایان ذکر، غوغای رنگ‌ها در این رمان است و این‌که نویسنده طبیعت را بارها با ظرافت به تصویر می‌کشد و نام پرندگان و حشرات متنوعی را می‌برد تا به این وسیله چیزی در ازای پوچی زندگی شخصیت‌های داستان، که در جهانی مدرن زندگی می‌کنند، ارائه کند.

• کتاب زنی در قاب‌ آیینه  اثر دیگری از ویرجینیا وولف نویسنده و منتقد انگلیسی است. مجموعه حاضر که شامل ۴ داستان از مجموعه ۲۲ داستان کوتاه وولف است، بیانگر دلبستگی و اعتقاد وولف به ضمیر ناخودآگاه و یا به تعبیری جریان سیال ذهن است. تخیل در این داستان‌های حضوری پررنگ دارد؛ تخیلی که به وضوح برای وولف نقشی اساسی داشته است.

• کتاب اتاقی از آن خود مشهورترین اثر ویرجینیا وولف نویسنده و منتقد انگلیسی است. او با این کتاب، بیش از سایر آثارش درخشید و شناخته شد. این نویسندهٔ زن ناآرام و رنجور در جستجوی اتاقی برای تنها ماندن و نوشتن، دست به نگارش این کتاب زد و پنجره ای تازه در برابر نویسندگان معاصر و مابعد خود گشود. این کتاب درواقع یک مقالهٔ بلند و بسیار تأثیرگذار در زمینهٔ فمینیسم، ادبیات و استقلال زنانه است که بر پایهٔ دو سخنرانی او در دانشگاه کمبریج نوشته شده است.