ابله

ابله از سایت گودریدز امتیاز ۴.۲ از ۵ را دریافت کرده است.

ابله از سایت آمازون امتیاز ۴.۴ از ۵ را دریافت کرده است.

ابله رمانی از فئودور داستایوفسکی نویسندهٔ مشهور قرن نوزدهم روسیه است که اولین‌بار به صورت سریالی در ژورنال «پیام‌رسان روسی» بین سال‌های ۱۸۶۸ تا ۱۸۶۹ منتشر شد. ابله روایت داستایوفسکی از شاهزاده میشکین است، مردی که خوبی و بی‌گناهی‌اش، او را برای جامعهٔ پیچیدهٔ اطرافش احمق جلوه می‌دهد. میشکین پس از گذراندن سال‌ها در یک آسایشگاه از سوئیس به روسیه باز می‌گردد و خود را در شبکه‌ای از دسیسه‌ها، مثلث‌ عشقی و معضلات اخلاقی گرفتار می‌یابد. ساده‌لوحی و صداقت میشکین به‌رغم پاکی و شفقت مسیح‌وار او منجر به عواقب غم‌انگیزی می‌شود که تضاد بین طبیعت انسان و انتظارات جامعه را برجسته می‌کند. داستایوفسکی در این رمان ماهرانه مضامینی مانند بی‌‌گناهی، فساد و مبارزه بین خیر و شر را بررسی کرده است.

خواندن ابله تجربه‌ای غنی است که بینش عمیقی در مورد طبیعت و اخلاق انسان در اختیار خواننده قرار می‌دهد. کاوش داستایوفسکی در معصومیت، شفقت، و تضاد بین خیر و شر تبدیل به روایتی عمیق و تأمل برانگیز شده است. توسعهٔ استادانهٔ شخصیت‌ها و طرح پیچیدهٔ داستان، خواننده را به تأمل در پیچیدگی‌های جامعه و شرایط انسانی دعوت می‌کند. این کتاب شما را به چالش می‌کشد تا معنای واقعی خوبی و تأثیر انتظارات جامعه بر رفتار فردی را در نظر بگیرید. این اثر کلاسیک برای هر کسی است که به ادبیات علاقه دارد.

«اواخر نوامبر بود ولی هوا ملایم شده بود. حدود ساعت نه صبح قطار ورشو ـ پترزبورگ تمامْ‌بخار به پترزبورگ نزدیک می‌شد. هوا به قدری مرطوب و مه‌آلود بود که نور خورشید به زور حریف تاریکی می‌شد. از پنجره‌های راست یا چپ قطار مشکل می‌شد در ده قدمی چیزی تشخیص داد. بعضی مسافران هم از خارج می‌آمدند. اما از همه پُرتر واگن‌های درجهٔ سوم بود و پر از کم‌بضاعتانی که به دنبال کسب‌وکار خود می‌رفتند و مال همان نزدیکی‌ها بودند. همه بنا به معمول خسته بودند و بارِ خواب بر همهٔ پلک‌های سنگینی می‌کرد. همه یخ کرده بودند و چهره‌ها همه در نورِ از مه گذشته زرد و پریده‌رنگ می‌نمود. در یکی از واگن‌های درجهٔ سه، کنار پنجره، دو نفر از سحر روبه‌روی هم نشسته بودند. هر دو جوان بودند و هیچ‌یک باری همراه نداشت و چندان خوش سروپُز نیز نبودند و هیأت هر دو بسیار چشم‌گیر بود و هر دو می‌خواستند عاقبت سرِ صحبت را با هم بازکنند. اگر از حال هم خبر می‌داشتند و می‌دانستند که در آن لحظه از چه حیث جلب توجه می‌کنند، حیران می‌ماندند که دست بوالعجب قضا آن‌ها را در این واگن درجهٔ سه قطار ورشو ـ پترزبورگ روبه‌روی هم نشانده است. یکی از آن‌ها جوان کوتاه‌قامتی بود بیست‌وهفت هشت ساله، که موهایی تقریباً سیاه و مجعد و چشم‌هایی ریز و خاکستری ولی آتشین داشت.» 

«و به این شکل سر صحبت باز شد. رغبت جوان زرینه‌موی شنل‌پوش در جواب دادن به پرسش‌های همسفر سیاه‌مویش عجیب بود، خاصه آنکه بی‌ملاحظگی بسیارِ پرسنده و نابجایی پاره‌ای پرسش‌هایش و نیز ولنگاری نهفته در بعضی از آن‌‌ها او را بدگمان نمی‌کرد. ضمن پاسخ به این سؤال‌ها از جمله شرح داد در واقع مدتی مدید، یعنی چهار سال و اندی، دور از روسیه به سر برده است. برای معالجه به خارجش فرستاده بوده‌اند و بیماری‌اش عارضهٔ عصبی عجیبی شبیه به صرع است که آن را جن‌زندگی هم می‌گویند و یک جور رعشه همراه با تشنج اندام است. جوانِ سیاه‌مو ضمن شنیدن این توضیحات چندبار پوزخند زده بود اما خاصه وقتی پرسید که «خوب، عاقبت معالجه‌تان کردند یا نه؟» و جواب شنید که «نه، معالجات به جایی نرسید!» قاه‌قاه خندید و با لحن گزنده‌ای گفت: «لابد پول هنگفتی هم خرج‌ کرده‌اید که همه باد هوا شده! ما را ببین که اینجا نشسته‌ایم و حرف‌های این فرنگی‌ها را باور می‌کنیم.» مرد بدلباسی که پهلوی آن‌ها نشسته بود خود را میان انداخت که «فرمایش حضرت‌عالی عین حقیقت است.» مردی بود چهل ساله و قوی‌جثه، که بینی سرخ و صورت پر زال و زگیلی داشت.»

«اشخاصی که این آقایان از سیر تا پیازشان را می‌شناسند البته نمی‌توانند تصور کنند که انگیزهٔ این‌ها در جمع‌آوری این اطلاعات چیست. حال آنکه بسیاری از این آقایان به این دانشی که برای خود علمی است به‌راستی دل خوش می‌دارند و آن را اسباب آبرو و حتی سرچشمهٔ رضایت روحانی خود می‌شمارند. تازه این علم‌شان فریبنده نیز هست. من دانشمندان، نویسندگان، شعرا و سیاست‌مردانی شناخته‌ام که بالاترین آرامش روحی و هدف عالی خود را در همین علم جسته و یافته‌اند و حتی موفقیت و شهرت خود را در زمینهٔ کار فقط مدیون همین علم بوده‌اند. جوان سیاه‌مو طی این گفتگو خمیازه می‌کشید و بی‌هدف از پنجره به بیرون می‌نگریست و بی‌صبرانه در انتظار پایان سفر بود. گیج به نظر می‌آمد، و حتی بسیار گیج، می‌شد گفت مضطرب است و حتی رفتارش غیرعادی می‌نمود. گاهی گوش می‌داد اما گفتی نمی‌شنود، نگاه می‌کرد اما مثل این بود که چیزی نمی‌بیند، می‌خندید اما گاهی خود نمی‌دانست و نمی‌فهمید به چه می‌خندد.»

شاهزاده میشکین، نجیب‌زاده‌ای که از صرع رنج می‌برد، پس از گذراندن چهار سال در یک آسایشگاه، از سوئيس به روسیه بازمی‌گردد. در سفر بازگشت او با روگوژین آشنا می‌شود؛ مردی پرشور که عاشق ناستاسیای زیبا اما مشکل‌دار شده است. ورود میشکین به سن‌پترزبورگ او را وارد زندگی بسیاری از مردم از جمله خانوادهٔ ثروتمند بیانچین و ناستاسیای مرموز می‌‌کند. طبیعت پاک و دلسوز میشکین کاملاً در تضاد با حرص، حسادت و دستکاری اطرافیانش و جامعهٔ اطراف اوست. با وجود حُسن نیت، صداقت و ساده‌لوحی‌اش منجر به یک سری حوادث تلخ می‌شود. میشکین درگیر دو زن می‌شود: ناستاسیا که به سمت خوبی او کشیده شده است و آگلایا بیانچین که او را به عنوان یک ناجی بالقوه می‌بیند. میشکین درگیر پیچیدگی‌های عشق و طبیعت انسان می‌شود و بین احساسات خود نسبت به ناستاسیا و آگلایا گیر می‌افتد. تنش بین روگوژین و میشکین بر سر ناستاسیا تشدید می‌شود و به نتیجه‌ای بسیار غم‌انگیز و خشونت‌آمیز می‌رسد.

• کتاب برادران کارامازوف اثر دیگری از فئودور داستایوفسکی نویسندهٔ مشهور روسی است. برادران کارامازوف یک معمای قتل، یک درام دادگاهی و کاوشی در رقابت‌های وابسته به شهوت است. برادران کارامازوف در واقع مجموعه‌ای از روابط پیچیدۀ خانوادگی بین فئودور پاولوویچ کارامازوف «شرور، احساساتی و خسیس» و سه پسرش، دیمیتری «دمدمی و لذت‌جو»؛ ایوان «سرد و منطقی» و آلیوشا (الکسی) جوان بی‌تجربه با گونه‌هایی گلگون است. داستایفسکی به واسطۀ وقایع گیرای برادران کارامازوف، کل زندگی روسی را به تصویر کشیده که هم اجتماعی‌ است و هم تکاپوی معنوی دارد.

• کتاب جنایت و مکافات اثر مشهور فئودور داستایوفسکی نویسندهٔ روسی است. رمان جنایت و مکافات به گفتۀ منتقدان یکی از 10 کتاب برتر تاریخ ادبیات روسیه است و در فهرست 100 کتاب برتر تاریخ نیز قرار گرفته است. رمان جنایت و مکافات داستانی در مورد قتل و رنج روانی است. شخصیت اصلی رمان جنایت و مکافات پس از ارتکاب جنایت با دوراهی‌های اخلاقی درگیر می‌شود.

زندان بر روی سلامت، افکار، شخصیت و عقیده‌های داستایوفسکی تأثیر بسزایی گذاشت. او در زندان اولین حمله صرع را تجربه کرد و همچنین نگرش سیاسی‌اش تغییر یافت و موضع رادیکال سوسیالیستی‌اش را که منجر به دستگیری‌اش شده بود رها کرد و دیدگاهی محافظه‌کارانه نسبت به ارزش‌های سنتی اتخاذ نمود. زندان و سیبری زندگی داستایوفسکی را تغییر داد. آثاری که او قبل و بعد از تبعیدش نوشته، تفاوت فاحشی دارند. او با رویکرد چند صدایی داستان می‌نوشت و با لحنی متضاد بین شخصیت‌هایش، مفاهیم مختلفی‌ را بیان می‌کرد. او به خوانندگانش یاد می‌دهد از قضاوت‌های ساده انگارانه عبور کنند. داستایوفسکی بیشتر به خاطر سبک مخصوصش معروف است. توانایی او در بیان روانشناسانۀ احساسات ظریف افراد شکست خورده و باز تولید وجود افراد مهجور جامعه به گونه‌ای وحشتناک و واقعی تنها ویژگی کار داستایوفسکی است. داستایوفسکی را پیرو راه گوگول می‌دانند. داستایوفسکی شیفتۀ گوگول بود و این امر بر کسی پوشیده نیست. او همواره توجه‌اش را به طبقۀ پایین جامعه می‌داد و محیط محقر و زندگی مملو از سختی آن‌ها را به تصویر می‌کشید. از دیگر آثار خواندنی داستایوفسکی می‌توان به «جنایت و مکافات»، «بیچارگان»، «قمارباز»،‌ «ناشناس»، «یادداشت‌های زیرزمینی»، «تسخیرشدگان» و «برادران کارامازوف» اشاره کرد.