کاش به کوچه نمیرسیدم

در کلاس درس مي دهم که دو رديف صندلي دارد و فاصله آن ها از هم چيزي نزديک به يک متر و نيم است.آن روز در حال درس دادن بودم و بچه ها ساکت به درس گوش مي دادند که در،بدون آن که کسي اجازه بگيرد،آرام باز شد.ابتدا متوجه باز شدن آن نشدم،اما وقتي که بيشتر از نيمه باز شد،چشمم به طرفش برگشت.مردي که از فرط پيري به سختي را مي رفت،با عصايي که فقط يک چوب کج و معوج بود،آرام آرام قدم جلو گذاشت.لباس هايش رنگ و رورفته و کهنه بود و روي چشم هايش عينکي ذره بيني ديده مي شد.من و دانش آموزان هاج و واج او را نگاه کرديم.قدم هايش به کندي بر مي داشت و اصلا به من يا دانش آموزها نگاه نمي کرد.ما آن قدر از حضور او و رفتارش شوکه شده بوديم که خشک مان زده بود.