روزگار سپری شده مردم سالخورده (3جلدی)
انتشارات چشمه منتشر کرد: مجموعه‌ي سه جلدي «روزگار سپري‌شده‌ي مردم سالخورده» يکي از مهم‌ترين شاهکارهاي «محمود دولت‌آبادي» بعد از سه سال بالاخره تجديد چاپ شد و اين‌روزها به کتاب‌فروشي‌ها رسيده است. «اقليم باد»، «برزخ خس»و «پايان جغد»، سه کتاب «روزگار سپري شده مردم سالخورده» هستند، دولت‌آبادي اين کتاب سه‌جلدي را دوازده‌سال پس از انتشار «کليدر» منتشر کرد. او اين‌بار هم سراغ سرنوشت روستائيان رفته است، در دو کتاب «اقليم باد» و «برزخ خس» داستان در روستاي «کلخچان» و روستاهاي همجوارش مي‌گذرد، گوشه‌يي تک‌افتاده از سبزوار و بعد در جلد سوم يعني «پايان جغد» نويسنده داستانش را به شهر مي‌کشاند، اين مجموعه‌ي سه جلدي روايتي است از همه‌ي آنچه در طول تاريخ بر سه نسل از مردمان سخت‌کوش و ستمديده‌ي روستايي رفته است، داستاني با شخصيت‌هاي بي‌شمار که هر کدام در مشقت زندگي باري سنگين به دوش کشيده‌اند و اغلب شريف زيسته‌اند.دولت آبادي در اين اثر سترگ با زباني غني بخشي از تاريخ ايران را به تصوير مي کشد . او با زباني سرشار از توصيف‌هاي زيبا و هوشمندانه و کلامي که به خوبي در پيوند ميان تاريخ و فرهنگ و ادبيات موفق بوده به خلق اثري درخشان دست زده است. اميرحسن چهل‌تن نويسنده‌ي ايراني درباره‌ي «روزگار سپري شده‌ي مردم سالخورده» مي‌گويد:« «روزگار سپري شده مردم سالخورده» يکي از آثار دولت‌آبادي است که بدون هيچ‌گونه پرده‌پوشي نويسنده از زندگي خودش در آن صحبت کرده است. خود دولت‌آبادي چندين سال پيش در گفت‌وگويي براي من بيان کرد که تاکنون درباره تجربه‌ها و خاطراتش به طور مستقيم حتي يک سطر هم ننوشته، اما «روزگار سپري شده مردم سالخورده» يک اتوبيوگرافي است.» «همه نحسي ها با عرعر آن كره خر وامانده شروع شد. كره خري كه بابام مرغ و نه تا جوجه هاش را باش تاخت زده بود، كره خر غر شمال ها. هنوز آفتاب نزده بود كه در خانه مان را زدند. عمه ت خورشيد رفت پشت در و خبر آورد كه دده كُلو آمده رد بابام برود سر حاج كلو را بتراشد. من زير لحاف بودم. كرسي داشتيم. بابام نشسته بود پاي سماور. برخاست قباش را پوشيد، شالش را بست، چپقش را زد پر شالش و... از قمري فقط جمجمه اش باقي مانده با جاروي كهنه موها؛ و از جمجمه اش بيشتر همان دندان هايش كه تو چشم مي زند و به نظر مي رسد كه پشت لب هاي چروكيده اش سبيل خاكستري روئيده است و در همان حال كه در خيال گنگ و ناباور استاد عبدوس دارد كناره گودال را گذر مي كند تا برسد در خانه او، مثل تك و توكي از اهالي كلخچان كه بعد از چهل سالگي شروع مي كردند به هذيان گويي و حرف زدن با خود، زبان گرفته و لب مي جنباند. در خانه عبدوس بسته است، بسته بوده، اما قمري دندان مثل روح خودش لاي در را باز مي كند، وارد حياط مي شود و عبدوس را به نام مي خواند. عبدوس همچنان مبهوت و خيره به در حياط مانده است، ناباور و بي اختيار از جا بر مي خيزد، مثل اينكه برش مي خيزانند و وامي دارندش.لحظه ها كند مي شود، و سامون اولين و آخرين كلام را كه گويي در حالتي ميان بيداري و خواب بيان مي شود، مي شنود و حس مي كند پدر حرفش را مثل نوك درفش در گوش او مي خلاند كه «خودت را نگه دار، داري مي روي غربت، خودت را نگه دار! حرف يك كلام است!» دقايقي ديگر... «چرك، چرك، چرك. مغزم پر از چرك است، ذهنم پر از چرك است. لايه هاي مغزم، تمام شيارهاي آن پر است از چرك و عفونت و نفرت. بوي آن را حس مي كنم. همچنين درد آن، درد هولناك آن را. مي خواهم بدهم مغزم را برايم جراحي كنند، مي خواهم بدهم مغزم را بشكافند، مي خواهم چرك ها را بتراشند و پاك كنند، مي خواهم بگردم پي پزشكي كه بتواند چرك شيارهاي مغز را بشويد. نه از آن پزشك هايي كه آب رويه هاي تو را، از راه سوراخي كه زير كتف ايجاد كردند، بيرون كشيدند و... فروشگاه اينترنتي 30بوک
شاید بپسندید
از این نویسنده
