تاریخ ‌نگاری فارسی

نویسنده تواریخ معتبری را که به زبان پارسی در سه دوره ی سامانی، غزنوی و سلجوقی نوشته شده مورد مطالعه قرار داده و علاوه بر بررسی این تواریخ، تصویر بالنسبه روشنی از نگرش مورخان ایرانی در این بازه ی زمانی به دست داده است. نگاه تحلیلی- انتقادی نویسنده به متون و پرسش ها و پاسخ هایی که به سبب این نوع نگاه فراروی خواننده قرار می گیرد، از نکات قوت کتاب است