پیرمرد و دریا

در سال 1914 که جنگ جهانی اول در گرفت ارنست همینگوی که می‌خواست نویسنده شود تنها پانزده سال داشت. ایالات متحده در 1917 وارد جنگ شد. همینگوی هم فوراً داوطلب شد که به جهبه برود چون می‌دانست با دست خالی نمی‌تواند نویسنده شود و می‌خواست در جنگ «تجربه» بیاموزد. اما به خاطر آسیب چشمش در معاینۀ پزشکی رد شد. شش ماه بعد در صلیب سرخ رانندۀ آمبولانس شد و به جبهۀ ایتالیا رفت اما خیلی زود زخمی شد.  همینگوی آن‌جا شاهد مرگ هم رزمانش بود و خودش را چند ساعت بعد نیمه‌جان به بیمارستان می‌رسانند. چند ماه در بیمارستان میلان بستری می‌شود و وقتی مرخص می‌شود جنگ تمام شده است، جوانی که می‌خواست نویسنده شود با چنته‌ای پر از «تجربه» و پای لنگ به خانۀ پدری‌اش برگشت اما به زودی فهمید خانۀ پدرش جای او نیست. پدر همینگوی پزشکی سرشناس و مرفه و مادرش زنی متدین و بسیار سختگیر بود. همینگوی از خانۀ پدرش رفت و در روزنامۀ استار خبرنگار شد تا بتواند بنویسد. بعد در سال 1921 با هدلی ریچاردسون آشنا شد و ازدواج کرد و به توصیۀ شروود اندرسن برای شروع زندگی به پاریس رفتند.

 با توصیه و تشویق سایر نویسندگان آمریکایی مثل اسکات فیتزجرالد و گرترود استالین شروع به چاپ آثار غیر ژورنالیستی‌اش کرد. همینگوی نخستین نوشته‌هایش را در دو کتاب بسیار نازک به نام‌های سه داستان و ده شعر (58 صفحه، 1923) و در زمان ما (30 صفحه، 1924) در پاریس منتشر کرد. در سال 1926 رمان «خورشید همچنان می‌دمد» را منتشر کرد که این رمان اولین موفقیتش بود. در بیشتر سال‌های پس از جنگ همینگوی مشغول نوشتن بود و در پاریس ماندگار شد اما برای اسکی کردن، گاوبازی، ماهیگیری و شکار که در آن زمان بخش بزرگی از زندگی‌اش شده بود به جاهای مختلف سفر می‌کرد و پس‌زمینۀ بسیاری از نوشته‌هایش را همین تجربیات تشکیل داده است. همینگوی اغلب هم به‌خاطر مردانگی شدید نوشته‌هایش و هم به خاطر زندگی پرماجرایش مورد توجه قرار گرفته است. سبک نثر فشرده و شفافش تأثیر قدرتمندی بر ادبیات داستانی آمریکایی و بریتانیایی در قرن بیستم گذاشت. همینگوی دوست نداشت در نوشته‌اش هیچ حیله‌ای بکار ببرد، در واقع می‌خواست کلماتی که بار عاطفی قراردادی دارند نیامده باشد و صفت و قید به حداقل رسیده باشد. برای همین می‌خواست نوشتۀ باز گفتۀ خودش، مانند کوهی یخی باشد که در دریا شناور است. 

در سال 1926 بود که ارنست همینگوی با پائولین آشنا شد که بسیار ثروتمند بود و همین دیدار باعث شد ازدواج اولش به جدایی بیانجامد. ارنست و پائولین در سال 1927 با هم ازدواج کردند و حاصل این ازدواج دو پسر است. در اواخر دهۀ 1930 همینگوی عاشق روزنامه‌نگار و نویسنده‌ای به نام مارتا شد و در سال 1940 با هم ازدواج کردند. بعد در سال 1944 با ماری ولش آشنا شد و این بار دلباختۀ این زن شد و از مارتا جدا شد و در سال 1946 با ماری ازدواج کرد. از جمله آثار مشهور ارنست همینگوی می‌توان به مردان بدون زنان، وداع با اسلحه، مرگ در بعد از ظهر، برف‌های کلیمانجارو، زنگ‌ها برای که به صدا در می‌آیند و پیر مرد و دریا اشاره کرد. ظاهراً خاطرات جنگ بیشتر از آنچه باید بر او اثر گذاشته بود. همینگوی چهل و پنج سال بعد از این حادثه در روز اول ژوئیۀ 1916 در خانه‌اش در آیداهو با دو گلولۀ تفنگ شکاری مغز خودش را پریشان کرد.

نجف دریابندری مترجم و نویسندۀ معاصر ایرانی است. در سال 1332 اولین ترجمه‌اش را که کتاب معروف وداع با اسلحۀ ارنست همینگوی بود منتشر کرد. وداع با اسلحه که چاپ شد، در سال 1333 نجف دریابندری را در آبادان به‌خاطر فعالیت‌های سیاسی به زندان انداختند و بعد از یک سال او را به زندانی در تهران منتقل کردند. در زندان بود که به فلسفه علاقه‌مند شد و در طول حبس کتاب تاریخ فلسفۀ غرب اثر برتراند راسل را ترجمه کرد که بعداً چاپ شد. بعد از این‌که چهار سال در زندان بود آزاد شد. در نهایت سردبیر انتشارات فرانکلین شد و آن‌جا شروع به کار کرد. در همین انتشارات بود که آثار ادبی نامی و مشهور آمریکایی مثل پیر مرد و دریا و هاکلبری فین اثر مارک توآین را ترجمه کرد. دریابندری به مدت 17 سال در همین انتشارات کار کرد و بعد از آن برای ترجمۀ متن فیلم‌های خارجی با سازمان صدا و سیمای ملی قرارداد بست.

بعد از انقلاب بود که کاملاً از تمام فعالیت‌هایش کناره‌گیری کرد و فقط به ترجمه و تألیف پرداخت. نگارش روان و خوش‌خوان و سبک منحصر به فرد دریابندری به ویژه در کار ترجمه، باعث شد که او یکی از محبوب‌ترین مترجمان ایرانی بشود. نجف دریابندری آثار معروفی همچون یک گل سرخ برای امیلی و گور به گور نوشتۀ ویلیام فاکنر، رگتایم و بیلی باتگیت اثر دکتروف، دیوانه نوشتۀ جبران خلیل جبران و بازماندۀ روز اثر کازو ایشی گورو را ترجمه کرد. همسر اول آقای دریابندری ژانت لازاریان از روزنامه‌نگاران ارمنی‌تبار بود. همسر دوم نجف دریابندری فهمیه راستکار است. فهمیه راستکار از هنرپیشه‌های سینما و از دوبلورهای سرشناس بود. نجف دریابندری در 15 اردیبهشت سال 1399 پس از تحمل یک دورۀ طولانی مدت بیماری در سن 90 سالگی و در تهران درگذشت.