مادام کاملیا

مرحوم افشین یدالهی شعری داره که انگار برای شخصیتهای این داستان سروده من عاشقِ مطرودم آواره‌گی‌ام دودم اسطوره‌ی هرجایی، تاریخیِ نابودم حرمت‌شکنِ خویشم، آرامشِ تشویشم زندیقِ قسم‌خورده، با فاجعه هم‌کیشم تا قلبِ پرآشوبم، ویران شد و راحت شد با وحشیِ چشمانش، الهامِ جراحت شد آتش زد و رقصیدم، با ظلمت گیسویش، من نور شدم دیدم در مسلخِ ابرویش

خیلی قشنگ بود