انتشارات نگاه منتشر کرد:
اكنون هفتاد و پنج سال از چاپ بوف كور مى‌گذرد. در اين مدت معناهاى مختلفى براى اين كتاب گفته‌اند. اما همچنان كه خود هدايت گفته است، بوف كور حساب و كتاب دقيق دارد. اين طور نيست كه هر كس بخواهد ذهنيت و جهان‌بينى خودش را در بوف كور پيدا كند. البته گاهى خود متن هم مى‌تواند معناهايى ايجاد كند. معناهايى كه خود نويسنده به آنها فكر نكرده بود. اما اين جور معناها معمولا انسجام چندانى ندارد. مخصوصآ در رمان‌ها. در رمان‌ها هميشه بعضى جزئيات خواهد بود كه با اين جور معناها جور درنيايد.
بوف کور اولين رمانى است که من خوانده‌ام. اولين بار که آن را خواندم هفده سالم بود. از آن پس گاه گاهى مقالات و تفسيرهايى هم درباره‌اش خواندم. اما هيچ کدام آنها هيچ جوابى براى آن سؤال‌ها نداشت که بوف کور در ذهن خواننده‌اش بر مى‌انگيزد. يادم است در آن اولين بار که آن را خواندم به چيزى هم شک کردم. اما خيلى طول کشيد تا دانستم درست شک کرده‌ام. اين موضوع به پيرمرد کالسکه‌چى مربوط مى‌شد.تقريبآ ده سال پيش بود که دوباره بوف کور را خواندم. اين بار ديگر فهميدم بوف کور چه مى‌گويد. اما يک نکته بود که در مورد آن شک داشتم. نکته‌اى که به زن اثيرى مربوط مى‌شد. تا اينکه آن هم سال پيش برايم روشن شد. آن وقت تصميم گرفتم اين کتاب را بنويسم.واقعآ براى چه بعضى شخصيت‌هاى بوف کور ناخن انگشت سبابه دست چپشان را مى‌جوند؟ آن پيرمرد کيست که در نقاشى‌هايى که راوى مى‌کشد زير سرو نشسته است؟ يا آن که راوى او را از روزنه پستوى اتاقش مى‌بيند؟ آن بعدى کيست که نعش‌کشى و قبرکنى مى‌کند و يک کوزه يا گلدان راغه به راوى مى‌دهد؟ آيا آن کوزه يا گلدان معناى خاصى مى‌دهد؟ پيرمرد خنزرپنزرى کيست؟ بوف کور ظاهرآ از دو بخش يا دو شرح حال تشکيل شده است. بعضى از سؤال‌ها هم درباره همين مى‌تواند باشد. آن دو شرح حال چه ربطى به يکديگر دارند؟ در شرح حال اول زن اثيرى است که به دست راوى کشته مى‌شود، و در شرح حال دوم زن لکّاته. آن دو زن چرا آن قدر شبيه همديگر هستند؟ آيا ممکن است آنها يکى باشند؟ خود راوى‌ها چطور؟ آيا راوى‌هاى آن دوتا شرح حال واقعآ يک نفرند؟ يا اينکه دو نفر هستند؟ گل‌هاى نيلوفر بالاخره نشانه چيست؟ بوگام داسى و نهر سورَن چه معنايى مى‌دهد؟ يا معناى خاصى نمى‌دهد؟ خود بوف کور چطور؟ اصلا چرا سايه راوى در آن کتاب آن طور است؟ چراغ راوى در بخش دوم پيه‌سوز است. در بخش اول هم باز از چراغ‌هاى قديمى است. فوقش مثلا نفت‌سوز است. چون در دو جا از روايت دود مى‌زند. اما راوى وقتى در نور آن چراغ مشغول نوشتن است سايه خودش را مى‌تواند ببيند. سايه‌اى که جلو چراغ به ديوار افتاده است. يا جلو روشنايى پيه‌سوز روى ديوار خم شده. آدم وقتى در نور يک چراغ پيه‌سوز يا نفت‌سوز دارد مى‌نويسد، سايه‌اش جلو خودش مى‌افتد؟ سايه که در اين حالت بايد پشت سر آدم بيفتد و او نتواند آن را ببيند؟
فروشگاه اينترنتي 30 بوک
شاید بپسندید
