پیاده‌ها

«پياده‌ها» مجموعه اشعاري است با مضموني اجتماعي و در قالب رباعي که شاعر آن ها را در فاصله سال‌هاي 1383 تا 1386 سروده است. مجموعه رباعي «پياده‌‌ها» را شاعر آن اميد مهدي‌نژاد به دليل کوتاهي ابيات قالب رباعي، «پياده‌‌ها» نام نهاده و در جايي ابيات رباعي را به پياده نظام شطرنج تشبيه کرده است. اما وقتي مجموعه را مرور مي‏کنيم بيشتر از اينکه اين نام چنين تداعي را در ذهن مخاطب ايجاد کند بيشتر روحيه معترض و زبان کنايه‏گو و طعنه‏زن او را نمايندگي مي‏کند. زباني محکم، فخيم و درشت که از کنايه‏ها و طعنه‏هاي طنز‏آلود با ظرافت و گستردگي هرچه تمام استفاده مي‏کند. اعتراض به سوارگاني که در طول تاريخ از حال و روز پيادگان بي‏خبرند: «بر گرده ساده‏ها سواري کردند/ بر شانه جاده‏ها سواري کردند اسب و فيل و شاه و وزير از پي هم/ بر دوش پياده‏ها سواري کردند» علاوه بر دردمندي و تعهدي اجتماعي آييني که در رگ‏رگ اشعار مهدي‏نژاد نشور دارد، زبان‏آوري مهم‏ترين مشخصه شعرهاي او است. زباني محکم اما روان و يک‏دست با دايره واژگاني گسترده و قدرت ترکيب‏سازي‏اي کم مانند. ترکيب‏هايي مانند: «توده ماسه مذبذب»، «هزار شنبه»، «شبنامه گرفتاران»، «نران ماده‌اندود»، «بوسه سوزن» و بسياري ديگر از اين نوع، ترکيب‏هايي است که تنها از عهده ذهن شاعر زبان‏آوري چون اميد مي‏تواند ساخته باشد. البته ديگر عناصر نيز در شعرهاي اميد نمودي درخور دارند اما همچنان که گفته شد بيشترين جلوه را در اين عرصه زبان دارد.