انسان طاغی

«انسان يگانه آفريده‌اي است که نمي‌خواهد آنچه هست، باشد.» و «تاريخ غريبي که در اينجا روايت مي‌شود، تاريخ غرور اروپاست.» اين دو جمله کليد فهمِ «انسان طاغي» است که شرح تلاش‌هاي تيره‌اي از تفکّر اروپايي در چند سده‌ي اخير است که کوشيده معنا و هدفي اين جهاني براي حضور انسان در جهان بيابد يا بيافريند، و در نهايت، بي‌واسطه يا به‌واسطه به خشونت روي آورده و با وجودِ پيروزي‌هاي خود، اعتبار فکري و فلسفي خود را از دست داده و در رديف ديگر تفکّرهايي قرار گرفته که نتوانسته‌اند «سکوت جهان» را بشکنند. «انسان طاغي» پراهميت‌ترين و در عين حال، نامکشوف‌ترين نوشته‌ي فلسفي متفکّري است که در «خشم و هياهو»‌ي دوراني که فکر «وجدان انساني» را فکري زايد شناخته و «پيروزي« را به جاي آن نشانده، همواره دغدغه‌ي «وجدان انساني» داشته است.