انتشارات نگاه منتشر کرد:
قرن‌ها پيش، شايد هم قرن‌ها بعد، پيرى در کوهستان‌هاى شمال خراسان زندگى مى‌کرد، پر راز و عجيب.او دوست و خويش همه بود و غريب با همه
مى‌گفتند: ناگهان او را در شهر مشهد ديده‌اند که تازه از نيشابور آمده بوده و حالا داشته به سينما مى‌رفته؛ و ناگهان در آلاچيق خودش که بر فراز زيباترين بلندى‌هاى منطقه گوليل ساخته بود، به ذکر نشسته. و گاه او را در
تهران ديده‌اند که به سمت فرودگاه مى‌رفته تا سرى به پاريس بزند و از آنجا ناگهان در گرانادا پيدايش مى‌کنند؛ همان روز کسى او را در مکه در حال طواف ديده؛ و کسى ديگر همان روز او را در خرقان و بسطام مى‌بيند.«او»، مردى اُمّى بوده، ولى کسانى مى‌گويند، از کسانى شنيده‌اند که به چندين زبان زنده دنيا، از جمله زبان گياهان و پرندگان سخن مى‌گفته.
تنها بارى که او را در حال نوشتن ديده‌اند، روزى بوده که با مدادى کوچک در هوا چيزى مى‌نوشته
مى‌گويند، وقتى او را مى‌يابند که در آلاچيق کوچکش، کنار بُز کوچکش و باغچه گوجه‌فرنگى و کوزه پر آب، مرده بود؛ بى‌آنکه هيچ کرم و خزنده و جونده‌اى پيکرش را خورده باشد و بدنش بويى گرفته باشد. وقتى اهالى روستاى نزديک بلندى‌هاى گوليل، مى‌خواهند پيکرش را بردارند و بشويند و نماز بخوانند و خاکش کنند، به محض دست زدن همه پيکرش چون خاکستر فرو مى‌پاشد؛ و بادى وزيده در همه جا پراکنده مى‌کند.
آن روز در آلاچيق او فقط يک‌دست لباس، يک چمدان سفرى کوچک خالى و يک ضبط صوت کوچک پيدا مى‌کنند. در آن ضبط صوت صدايى مى‌شنوند که گويا صداى خود او بوده، و حرف‌هايى زده، مثل اينکه درباره کسى يا شايد درباره خودش يا با خودش حرف مى‌زده.
مى‌گويند حرف‌هاى او را تا زمانى که ضبط صوت کوچک باطرى داشته گوش مى‌دادند و بعد از تمام شدن باطرى، نمى‌دانند با آن چه کنند؛ پس در خانه يکى از اهالى نگه‌دارى مى‌کنند تا کسى به شهر برود، باطرى بخرد يا آن را به شهر ببرد و به کسى بدهد که از حرف‌هاى او سر درآورد.
بعد هم همه چيز از يادشان مى‌رود و ضبط صوت و کاست، در بازى‌هاى کودکانه بچه‌هاى روستا گم مى‌شود.
سال‌ها پيش، وقتى براى جمع‌آورى گياهى کمياب به بلندى‌هاى گوليل در شمال خراسان رفته بودم، باد تابستانى مى‌وزيد و غبار نازکى از سطح علف‌ها و زمين برمى‌خاست، ناگهان از زير خاک نرم کنار گياه گوجه‌فرنگى، که گوجه‌هاى بسيار کوچکى داشت، گوشه کاستى تيره رنگ نظرم را جلب کرد. برداشتم و چون غنيمتى، به همراه چند گوجه قرمز کوچک به خانه آوردم. روزها بعد، کاست را ترميم کرده و گوجه‌ها را که حالا خشک شده بود، در گلدان بزرگى کاشتم و حالا هنوز هم هر سال، اين گياه را مى‌کارم و گوجه‌هاى قرمز کوچکى از آن مى‌رويد که بو و طعم عجيبى دارد.
اما با شنيدن صداى مردى در کاستِ پير، همه زندگى‌ام در هم ريخت. پس به گوليل برگشتم و سراغ صاحب صدا را گرفتم. ماجراى او سينه به سينه طى شايد قرنى يا قرن‌ها، نقل شده بود. زندگى پر راز و عجيبى که در اين يادداشت آمد.
اما تنها کسى که نام او را مى‌دانست پيرمردى صدساله بود که در بستر بيمارى خوابيده رو به مرگ بود. اهالى روستاى نزديک بلندى‌هاى گوليل گفتند: شايد او نامش را بداند. پير گفت: شماس خراسانى.
آنچه در اين کتاب مى‌خوانيد حرف‌هاى شماس، عارف پير گمشده‌اى است که در قرن هيچدهم مى‌زيسته، او همسايه قرناقرن ماست. او نه مقبره‌اى دارد و نه سنگ مزارى؛ ما هم حالا پذيرفته‌ايم که او در خويشتن مرده و سنگ مزارش گياه گوجه‌فرنگى کوچکى است که همه ساله در بلندى‌هاى گوگيل و در گلدان خانه من سبز مى‌شود، گل مى‌دهد و گوجه‌هاى قرمز کوچکى از آن متولد مى‌شود که بو و طعم عجيبى دارد.
فروشگاه اينترنتي 30 بوک
شاید بپسندید
از این نویسنده
